PORTLAND – Eind vorig jaar trad Jenny Don’t and the Spurs op in De Spieghel in Groningen en een halfjaar later is zangeres Jenny Don’t oftewel Jenny Connors alweer terug in Groningen, maar nu als frontvrouw van Don’t. Op 7 juni staat deze punkpop band in Vera in Groningen. Terwijl ze haar koffers pakt in Portland voor een uitgebreide Europese toernee met optredens in Frankrijk, Zwitserland en vooral Duitsland staat dat ene Nederlandse optreden helder voor de geest voor de vrouw die countryqueen weet te combineren met punklady: “Vera Rules!”
“Ik ben opgegroeid in een huis vol muziek”, vertelt Jenny Conners terwijl ze haar fraaie countryhoed ter zijde legt en wat kekke rockoutfits kritisch bekijkt of deze mee moeten naar Europa of thuis in Portland blijven. “Mijn vader en moeder hadden samen een band toen ik klein was en ik weet nog goed hoe mooi ik het vond als mijn ouders speelden en zongen. Mijn vader is zanger en gitarist en een erg getalenteerd song writer. Mijn moeder houdt van zingen en luisterde altijd naar muziek. Ik denk dat haar stereo tot op de dag van vandaag haar favoriete voorwerp is op de hele wereld!”, benadrukt de zangeres. “Op de middelbare school zong ik in het koor en op het hoger onderwijs zong ik gewoon voor de lol op feesten met allerlei bands. Zo rond mijn 18de werd dat wat serieuzer. Ik realiseerde me dat de muziekscene mij erg aansprak en dat ik daar deel van uit wilde maken. Ik zorgde dat ik een vals identiteitsbewijs kreeg en ging naar zoveel mogelijk concerten. Ik begon mijn eigen band genaamd ‘Ladies of the Night’ waarin ik zong en keyboard speelde. Sindsdien is het een verslaving waarvan ik nooit genoeg krijg. Het enige wat ik wil is spelen op dat podium. Ik geniet er zo van om voor mensen op te treden. Dat is absoluut één van mijn favoriete bezigheden. Er is iets met op dat podium staan dat er voor zorgt dat je voelt dat je ergens deel van uit maakt. Het publiek bij het optreden betrekken en de chemie met je bandleden geeft een geweldig gevoel. Helemaal als iedereen het naar zijn zin heeft. Het wordt niet beter dan op zo’n moment. Ik geniet van het kameraadschap dat dan ontstaat.”
Muzikaal ken’t Don’t tal van omschrijvingen. Powerpop, Punkpop, Postpunk, kortom een stevige sound met mooie liedjes die af en toe eens je lekker om de oren slaan. Conners stopt even met inpakken en denkt na. “Ik denk dat onze muziek zo geworden is gebasseerd of veel te spelen en elke keer proberen jezelf en de liedjes te verbeteren en je daarnaast laten inspireren door de dingen om je heen. We hebben ook een aantal veranderingen in onze band gehad.” Don’t is oorspronkelijk opgericht in 2009 door Jenny Conners en drummer Sam Henry. Recent is de huidige line-up ontstaan met bassist Kelly Halliburton die naast in Jenny Don’t and the Spurs ook speelde in Pierced Arrows, Problems en Defiance en gitarist Eric “Vegetable” Olson die afkomstig is uit Poison Idea. “Ieder nieuw bandlid voegt ook weer zijn eigen stukje toe, waardoor de sound weer net iets veranderd. Iedereen heeft weer zijn eigen manier van spelen, zijn eigen invloeden en dat komt ook weer terug in het songwriting proces. In Don’t is het schrijven van de liedjes een proces waar iedereen bij betrokken is. Eén van ons heeft een idee voor een liedje, een ritme of melodie en we bouwen met elkaar verder vanuit dat idee. Mijn liedjes gaan meestal over verzotheid of sterke gevoelens van aantrekkingskracht, misschien wel obsessie voor iemand. Onze laatste single wijkt hier vanaf. Kelly en ik hebben samen de tekst geschreven voor ‘Enough is Enough’, dat is geïnspireerd door alle frustrerende ontwikkelingen in de Verenigde Staten van de laatste tijd. Al dat gevoel van machteloosheid, boosheid en frustratie over de stand van zaken is altijd een goed onderwerp om over te schrijven.”
Het lijkt een contradictie. Met Jenny Don’t and the Spurs speelt Jenny Connors Roots Country en met Don’t Post Punk. Op het eerste gezicht werelden apart. Jenny Connors ziet dat heel anders. “We willen gewoon altijd spelen, zoveel mogelijk optredens. Als je in meerdere bands zit dan is het eenvoudiger en kun je vaker en op verschillende podia spelen voor een ander publiek. Mijn inspiratie haal ik toch voor een belangrijk deel uit het tijdperk van de Roots/Americana/Country. Een heleboel rock and roll en punkrock komt voort uit deze muziek soorten en het is echt geweldig om deze muziek te spelen. Het is daarom ook niet moeilijk om een keuze te maken tussen beide, want ik ben even betrokken bij beide genre’s. Ik denk dat we door niet te kiezen muzikaal breder worden en het is ook erg leuk om niet constant hetzelfde te moeten doen.”
Portland is sinds Paul Revere and the Raiders een stad die muzikaal op de kaart staat. Het is of was thuis voor The Decemberist, The Dandy Warhols, White Fang en Richmond Fontaine om maar een paar te noemen van de vele goede bands die de stad voortbracht. Jenny Connors onderstreept dat de stad op de oevers van de Willamette in Oregon een broedplaats is voor goede muziek.. “Portland is een geweldige plek voor muziek”, jubelt Connors. “Er is een enorme muziekscene en enorm veel bands uit elk genre. Iedereen is heel erg behulpzaam naar elkaar toe en er is zoveel talent. Wat je ziet is dat er veel crossovers zijn van verschillende muziekstijlen zoals metal, country, anarcho punk, garage en punk rock wat het allemaal nog leuker maakt. Het is voor mij echt een inspiratiebron geweest om verder te gaan in de muziek. Wat er wel aan het gebeuren is, is dat de stad erg aan het veranderen is en erg wordt gecentrificeerd. Er is veel frustratie en boosheid tegen over mensen die hier heen verhuizen en door de hogere huren en koopprijzen het veel moeilijker maken voor de mensen met minder te besteden en voor de mensen die zich bezig houden met cultuur om hier te blijven wonen. Dat geeft wel veel brandstof om nieuwe liedjes te schrijven”, ziet Conners in dit nadeel ook een voordeel. “Ik denk dat ons volgende album wel eens veel van dit soort liedjes kan bevatten.”
Nu het toekomstige plaatwerk toch op tafel ligt is het een mooi onderwerp om het gesprek mee af te sluiten. De rest van de band zit al nagenoeg op PDX, de luchthaven van Portland, te wachten op de zangeres. Die laat zich niet opjagen, want er zijn mooie aankondigingen te doen over Don’t en Jenny Don’t and the Spurs. “Vorig jaar hebben we met Don’t ‘Fever Dreams’ uitgebracht. Het was erg leuk dat album op te nemen en het is een heel andere plaat geworden als ons debuut ‘Away Away’. Ons eerste album was veel donkerder en humeuriger. We waren als band nog geen jaar bij elkaar toen we die plaat opnamen. ‘Fever Dreams’ heeft een hoger tempo en klinkt heavier. Ik hoop dat ons volgende album nog sneller en nog heavier zal zijn! We bewegen ons in die richting met de band en iedereen geniet ervan om wat meer rock and roll te spelen in plaats van onze oude meer surf stijl. Vooral live is dat veel leuker. We hebben voor deze toer de single ‘Enough is Enough’ uitgebracht, maar als we terug zijn duiken we de studio in om een nieuw album op te nemen dat in de herfst van 2018 moet uitkomen.” Dan schakelen we net zo makkelijk over naar de country side of live. Recent publiseerde Jenny Don’t and the Spurs een live album. Een nieuw studio album blijkt aanstaande. “Er komt eind juni een nieuw album uit. De tite is ‘Call of the Road’ en ik ben geweldig tevreden over hoe het geworden is. Het wordt een co-release van mijn en Kelly’s label Doomtown Sounds in samenwerking met Mississippi Records dus dat is ook erg spannend. Om het album te promoten willen we graag ook terug naar Europa hopelijk in de herfst van dit jaar of begin volgend jaar.”
Dan is het echt tijd. De koffer is gepakt, De vliegtickets liggen klaar. Er is nog net tijd voor een toast op het succes van de toer met de mede bandleden op het vliegveld. De belofte om elkaar te zien in Vera wordt uitgewisseld. “We willen zo graag spelen in Vera. Iedereen moet echt komen kijken. We hebben een super line-up met ervaren muzikanten en onze set rockt meer dan ooit. Daarnaast zijn we allemaal erg leuke mensen om een praatje mee te maken. “Vera Rules!” klinkt het als de band zich een weg baant naar de gate, waar de vlucht naar Europa wacht.
Don’t speelt op 7 juni in Vera in Groningen.