GRONINGEN – Matt Perriment doet met enige regelmaat de laatste jaren Nederland aan. In Groningen stond hij in 2019 als voorprogramma van HAEVN en onder eigen naam was hij bijvoorbeeld in 2022 te zien en te horen bij Kunstcafé Appelscha. Daar beloofde hij zijn nieuwe album ook weer in Nederland te komen presenteren als het uitkwam. ‘Atlantic Skies’, voorafgegaan door drie prima ontvangen EP’s verscheen vorig jaar en de Brit hield woord. In het Der AA-Theater in Groningen, een plek waar Spot vaak prachtige concerten neerzet van artiesten die later in De Oosterpoort zelf voor een groter publiek mogen optreden, kwam Perriment met zijn begeleiders Jamie Philokyprou op cello, Matt Ingram op viool en toetsenist Ed Bell zijn verhaal vertellen.
Het is altijd een goed teken vooraf als er bezoekers zijn die terug komen. Een half uurtje voor aanvang liep de zanger nog even door de zaal en al snel was hij in gesprek met mensen die eerder een optreden hadden gezien, om daarna op weg naar de backstage nog meer mensen te herkennen en even gedag te zeggen, wellicht zelfs publiek die een dag eerder hem ook hadden zien optreden in St Annaparochie en voor een herhaalrecept kwamen. Niet verwonderlijk. Matt Perriment werd aan de vooravond van de pandemie een grote toekomst voorspeld. De pandemie kwam voor uiteraard niemand gunstig, maar juist Perriment werd hard getroffen muzikaal, want breng je dan een album uit, waarmee je niet kunt toeren? Juist ook dat hele persoonlijke en de belevenis van een concert zijn belangrijke bindmiddelen bij deze Brit.
Voorzichtig blikte Ed Bell door het gordijn om even het publiek te peilen en om te kijken of het al tijd was. Aan de andere kant van het podium kwamen Jamie Philokyprou en Matt Ingram op en ook Bell stapte naar voren en het trio werd op de voet gevolgd door Perriment die het fijne ‘Don’t Fade Away’ inzette, rustig, zorgvuldig en met prachtige strijkers. Nog iets mooier, iets intenser volgde ‘Blockbusters’. Wie op de hoogte wil blijven van het liefdesleven van Matt Perriment zit goed bij een optreden. Oude en nieuwe liefdes komen langs, bijvoorbeeld die dame uit Vancouver, waarvoor hij naar Canada kwam, maar eigenlijk net aangekomen moest constateren dat het toch niet de ware was. Deze periode werd bezongen in de meer uptempo nummers ‘Vancouver Reverie’ en ‘Night Flight’. Tot nu toe prachtige songs, maar ‘Through Those Eyes Again’ was het eerste echte hoogtepunt. Een indrukwekkende song, waarbij je iets of iemand anders na jaren tegenkomt en die niet voldoet aan je beeld en je graag nog eens door de ogen van dat kind dat je ooit was wilt kijken. Een kalme vertelling die erg mooi was. Die pracht hield de Brit vast in ‘Surviving’ wat overging in ‘Everything’. De rustige nummers draaiden weer naar wat steviger in ‘Distance’ wat klein begon, maar in de loop van dit langere nummer flink aan robuustheid won. Nu en dan wisselden Bell en Perriment van plaats. De zanger nam dan plaats achter de piano en Bell zong dan tweede stem of ging gezellig even in het publiek staan. In Nieuw-Zeeland had Perriment nog nooit opgetreden. Zijn management informeerde hem dat hij er welgeteld vijf fans had. Veel goede redenen om daar nog even niet te toeren, maar de zanger stapte toch op het vliegtuig en had een enorm succesvolle periode daar, wat terug kwam in de song ‘Auckland’. De mooie verhalen, vaak over de liefde, maar ook over andere zaken, zijn een sterk punt van Perriment. Normaal doet hij dit met rust en aandacht, maar nu was hij er iets gehaaster in, waardoor het soms wat onduidelijk bleef. Desondanks maakte het vaak de gedachte achter het liedje wel duidelijk. Prachtig was het klein beginnende, maar mooi uitbouwende ‘Denali’ over in Alaska de stad ontvluchten en ook je eigen emoties onderzoeken die zo vaak in de drukte vergeten worden en ‘ Oceans’, nog een hoogtepunt, kwam hij terug op Canada en het verlangen naar een liefde die een oceaan verderop woont. ‘Colours’ was ook zo’n prachtig liedje over de hobbels en bobbels op het pad van de liefde. Lekker uptempo en met een prima tweede stem van Bell, die ook zijn eigen werk heeft uitgebracht. Een eerbetoon aan je inspiratiebronnen bracht Perriment met ‘Both Sides Now’ achter de piano als Joni Mitchell cover. Dan een verrassing. Perriment had voor de show in Groningen de laatste hand gelegd aan een nieuwe song die hij gelijk even wilde uittesten. Jamie Philokyprou en Matt Ingram hadden de song nog nooit gehoord, maar wat blikken over en weer en wat tekens op de knie, waren voldoende voor een schitterende strijkbegeleiding. ‘Atlantic Skies’ was daarna het slotakkoord van deze Brit met zijn mooie stem, zijn goede keus voor begeleiding met de twee strijkers en piano en vooral die intense liedjes die dieper gaan dan menig singer songwriter. De ingrediënten voor een heerlijke avond. Zijn plaat vloog de deur uit en aan het eind van de avond moest het bordje uitverkocht op de merchtafel.