GRONINGEN – Op het podium van Rhythm & Blues Night een eenzame stoel. Toch vult de zaal zich in De Oosterpoort in Groningen en is de verwachting voelbaar, want deze stoel, is gereserveerd voor de Britse slide gitarist Martin Harley, die solo toch een mooie naam is voor het roemruchte festival in de stad. Even later komt de man, geboren in Wales, getogen in Engeland, deze verwachtingen invullen, met zijn karakteristieke hoed, slide gitaar, resonators en Weissenborn en een flinke hand van zijn fraaie bleus en roots songs.
Martin Harley is al jaren een bekend gezicht in de Britse akoestische bleusscene. Als oprichter van de The Martin Harley Band bracht dit trio een vijftal albums uit en stond op tal van podia. Zijn solo loopbaan begon vooral in de Verenigde Staten na het uitbrengen van zijn eerste solo album waarvoor hij onder andere met Santana en Steve Winwood werkte. De laatste jaren is Harley een gewaardeerde en veelgevraagde artiest geworden in de blues scene op de Britse eilanden, in de Verenigde Staten en eigenlijk in heel Europa, ondanks dat een solo album al weer even geleden is. Zijn laatste plaat stamt uit 2022 en is een collaboratie met Daniel Kimbro en Sam Lewis.
In Groningen begon de gitarist zeer intens en mooi met ‘Trouble’. Een voortreffelijke opening, waarin Harley niet bescheiden was om zijn vaardigheid op zijn instrument te tonen en ook over een degelijke zangstem bleek te beschikken, waarmee hij zijn liedjes prima weet te brengen. Mooie verhalen, relaxt gebracht, vormen de verbindende elementen tussen de liedjes en nemen ook zijn toehoorders mee in zijn liedjes in een zoveel mogelijk intieme gezellige sfeer. ‘Cardboard Kim’ was reden tot een uiteenzetting over India bijvoorbeeld, maar ook gewoon een erg mooi liedjes. In de set zijn een paar afwegingen. De Weissenborn en de andere instrumenten vragen er om zittend te worden bespeeld, wat ook onmiddellijk ten koste gaat van de dynamiek. In een behoorlijke zaal merk je toch ondanks de mooie liedjes, de indringende en intrigerende sound en de prima presentatie dat mensen ook op zoek gaan naar wat dynamischer. Voor de luisteraars valt er volop te genieten. Een prachtige song als ‘Dancing On The Rocks’ met gitaar imponeert in zijn schoonheid en even schitterend is ‘One Horse Town’ waarin de Welshmen het tempo even omhoog brengt en ook ‘Blues at My Window’ is gewoon een lekker nummer met een prima introductie. Zijn stemgeluid is aangenaam en duidelijk is dat er een ton aan ervaring zit op het podium die zijn toehoorders bij de hand neemt door zijn liedjes. Voor Harley was het al de tweede ronde door Nederland dat jaar waarbij toch vooral kleinere podia werden aangedaan en in deze grotere setting met een publiek dat binnenloopt en weer verder trekt komt het soms niet helemaal tot zijn recht, maar voor wie de moeite neemt is het prachtig om die wereld binnen te treden, met die rust, die mooie verhalen, intrigerende geluiden en heerlijke intieme muziek.