Loading...
Albums

Icon for Hire – Amorphous

Decatur in Illinois was in 2007 de plek waar Icon for Hire werd opgericht. Aanvankelijk met meer leden, eerst als kwartet, daarna als trio en sinds enige jaren is het duo en de oprichters zangeres Ariel Bloomer en gitarist Shawn Jump op elkaar aangewezen, hoewel op het podium de band vaak wordt uitgebreid met andere muzikanten. De rockband heeft in de loop der tijden een grote schare volgers opgebouwd. Deze plaat werd volledig door de fans gefinancierd, want Icon for Hire heeft gekozen voor onafhankelijkheid. De laatste jaren probeert de formatie hun net nog wijder te werpen. Aanvankelijk werd de band vaak in de hoek Christelijke Muziek gezet, door hun teksten die verwijzingen zou bevatten naar het geloof, maar Icon for Hire heeft de laatste jaren hier afstand van genomen door te stellen dat ze geen muziek spelen voor Christelijke mensen, maar om de wereld te redden. Kortom het zijn lekkere pittige rocksongs met soms een spirituele tekst en daar is niks mis mee. Icon for Hire bracht in de loop der tij verschillende albums uit. De eerste was ‘Scripted’ in 2011 en de laatste het ‘Still Can’t Kill Us: Acoustic Sessions’ en nu dus ‘Amorphous’. In de muziek van Icon for Hire zijn verschillende invloeden terug te horen. De aanduiding rock band dekt de vlag amper, want er zitten ook felle stukken rap in, zachtere pop en pittige punk. Samen is het een aansprekende combinatie die de band al jaren festivalplekken en vele streams weet op te leveren. Het nieuwe album ‘Amorphous’ is met een combinatie van felle liedjes die toch goed toegankelijk zijn en een gedreven urgentie en diverse stijlen vast ook weer goed voor nieuwe belangstellenden. Na een korte prelude is ‘Brittle’ het eerste nummer op het album. Een lekker pittige binnenkomer, na een mooie opbouw via het voorafje. Een liedje over er niet bij passen en hoe dat je toch kan sterken. Een hele prettige song, waarin Ariel Bloomer haar gepeperde zang afwisselend met prima vlotte rap laat horen en als daar op het laatst ook nog gevoelige tinten aan worden toegevoegd is het een fraaie staalkaart van haar mogelijkheden. Met een sirene wordt vervolgens het punkpopperige ‘Curse or Cure’ aangekondigd. Erg mooi is ‘Enemies’, waarbij je even denkt in een Britney Spears nummer te zijn terecht gekomen. Dit nummer bevalt bijzonder, mar dat doet ‘Panick Attacks’ ook, dat gedreven, urgent en beklemmend is. Een nummer dat je ook door het hoge tempo en de fraaie progressie meeneemt in een donkere wereld waar geen ontsnappen aan mogelijk is. Weer heel anders is het zachte korte piano nummer ‘Thirteen’, waarmee Icon for Hire aangeeft uit meerdere vaatjes te kunnen tappen en daarbij toch te kunnen blijven overtuigen. Via weer het poppy en kalme ‘Background Sad’ gaat het de tweede van het album in. Daar overtuigen ook nummers als het stevige ‘Last One Standing’ en ‘Waste My Hate’. ‘Sticks and Stones’ is dan net wat minder, mar na ‘Warrior’ kun je alleen constateren dat Icon for Hire een fijne gevarieerde plaat met een lekkere energie op de wereld heeft gezet met dit ‘Amorphous’ die veel aspecten van deze formatie toont.