GRONINGEN – Vera in Groningen vulde zich al vroeg. Weinigen leken de eerste van twee shows van de avond, die van de Amerikaanse Julianna Riolino, te willen missen. Dat was ook wel te begrijpen, want met de tweede show van de avond, die van Daniel Romano’s Outfit was er alleen een verschuiving tussen zangers en voor de rest stonden er precies dezelfde mensen op het podium. Het leverde toch twee optredens op met een eigen karakter. Riolino had in haar begeleidingsband Daniel Romano op gitaar, Carson McHone als zangeres en op percussie, Roddy Rossetti op bas en als drummer Ian Ski Romano. Riolino werd al vroeg geroepen tot de muziek, geïnspireerd door mensen als Dolly Parton, Emmylou Harris en The Band leerde ze zichzelf gitaar spelen om dat ook te kunnen wat haar helden konden en bespeelt inmiddels een aantal instrumenten en begon ook snel haar eigen songs te schrijven. Ze kwam terecht in Toronto en werd opgenomen in Daniel Romano’s Outfit. Romano heeft een goede neus voor artiesten die ook de potentie hebben om op eigen benen te staan, zoals in het verleden Jenny Berkel, Carson McHone en nu dus Riolino. Dat werd het best onderstreept met haar debuutalbum ‘All Blue’ dat uitstekend is ontvangen met een rockende cosmic country en waarop ook vooral haar zang uitstekend zich weet te onderscheiden. Een artieste om met verwachting naar uit te kijken in de roemruchte Groninger popzaal en dat was het publiek zich bewust. Is het album, een absolute aanrader, een prachtige luisterervaring met de soms spacy songs, op het podium is het energieker, krachtiger, aardser en even prachtig. Solo zette Julianna Riolino ‘Thistle And Thorned’ in dat rustig begon, maar waarna de band bijviel, zo een natuurlijke progressie gevende en het wat steviger werd en zo mooi aansloot op ‘Pal’ dat wat meer uptempo was direct aan één volgende werd gespeeld. Een fijn begin van een show die alleen maar beter werd. Na het iets kalmere ‘Hark!’ deels driestemmig gezongen op de momenten dat haar gitarist Daniel Romano en Carson McHone hun stemmen voegden bij die van Julianna Riolino volgde het eerste hoogtepunt van de show met het felle, rauwe en emotioneel geladen ‘Why Do I Miss You’. Een prachtige song die hard binnenkwam en opvolging kreeg met wat kalmere, deels weer solo gespeelde ‘If I Knew How’, dat ook weer met mooie tempowisselingen allengs steviger werd en eindigde met krachtige, haast geschreeuwde passages toe en mooi countryrockende gitaarspel en het intense ‘Isn’t it a Pity’ dat ook en mooie opbouw had. Julianna Riolino bleek een energieke frontvrouw met veel beweging op het podium. De nummers werden haast niet inhoudelijk geïntroduceerd en vaak werd een af- en of aankondiging beperkt tot haar catchfrase “It’s a Love Show Baby”. Nu en dan nam ze heel even de tijd voor wat woorden over bijvoorbeeld het herkennen van mensen uit het publiek of over haar album. Wat wel opviel was dat ze het contact zocht door mensen nu en dan even indringend aan te kijken en het gevoel te geven dat ze alleen voor jou zong. Het einde van het optreden naderde inmiddels na het achterelkaar spelen ‘Archangel’ en ‘Long Feeling’. ‘You’ was daarna fantastisch, met ook mooi de emoties die over borrelden in een robuuste rauwe song. ‘Queen of Spades’ was even mooi en kreeg de tijd zich te ontwikkelen na een kalm begin. Rustig in de rug gesteund door haar band, maar toch steeds het middelpunt sloot Julianna Riolino af . Een prachtige show en een heerlijke kennismaking met het moois dat deze stevig uitpakkende country, met invloeden van folk rock en indie-pop, artieste te bieden heeft. Voor het moment nog onder de Romano paraplu is Riolino een artieste om in de gaten te houden, zowel wat er nog aan albums gaat verschijnen, maar ook voor haar fijne live-shows. It was a love show baby!
Julianna Riolino geeft a love show baby in Vera
