DUBLIN – De Ierse Eurosonic deelnemer Lankum heeft al kwalificaties als “folksensatie” of “de meest overtuigde folkgroep uit Ierland in jaren” en de “authentieke stem van de straat is terug”. De vergelijkingen met de legendarische Pogues zijn getrokken. Ian en Daragh Lynch, Cormac MacDiarmada en Radie Peat zijn het showcase festival in Groningen al welhaast ontgroeid en kunnen met het nieuwe album ‘The Livelong Day’ dat juichend is ontvangen, net als hun eerdere werk al bogen op een behoorlijke faam. Vaak zijn het songs uit het enorme aanbod uit de klassieke Keltische folk of de Americana, maar ook hun eigen werk komt aanbod. Het is een droge dag in Baile Átha Cliath of te wel Dublin. Het beeld van een typisch Ierse kroeg wordt bevestigd waar we Ian Lynch ontmoeten. Een gevoelige ziel die je denkt te vinden ergens in de groene Ierse heuvelen, maar ook hier in een kroeg in Dublin erg op zijn plaats is. Eurosonic omschrijft Lankum aan de vooravond van showcase in de Nieuwe Kerk op 16 januari als volgt: “Het nieuwste lievelingetje van de Dublin folk-scene heet Lankum. De jonge band combineert subtiele zangharmonieën met verrassende arrangementen en gebruikt naast gitaar en viool ook uilleann pipes, concertina, trekzak en accordeon. Op het repertoire staan humoristische folkliedjes van de straat en klassieke ballads uit de traveller traditie. Op hun drie albums blazen ze nieuw leven in antieke rituelen met urban punk-elan, rurale psychogeografie en de eeuwige drone van de uilleann pipes.” Aan Ian Lynch om het verder toe te lichten.
De zin aan Eurosonic moet nog groeien. Ian Lynch kijkt vies als we hem vragen wat zijn zakelijke verwachtingen zijn van de showcase op Eurosonic van Lankum. “Ik krijg er nu al een vieze smaak van in de mond.” Okay en wat staat er muzikaal dan op de planning. “We spelen een set van 40 minuten, dat is waarschijnlijk een liedje of vier, we zullen beperkt daar wat van vertellen en verdwijnen dan weer snel in de nacht na het optreden.” Korte antwoorden vanonder zijn karakteristiek petje. We gaan op zoek naar onderwerpen om hem wat meer op de praatstoel te krijgen. Zijn jeugd. Dat lukt. “Als kinderen werden we nooit zo zeer gestimuleerd om muziek te gaan maken. Dat was ook niet nodig, want iedereen van mijn familie zong altijd bijvoorbeeld bij allerhande bijeenkomsten. Dat maakte op mij een enorme indruk toen ik opgroeide. Ik heb uit eigen beweging op mijn 12de een gitaar gepakt en daar is mijn muzikale reis eigenlijk pas echt begonnen. Muzikant worden, daar heb ik heb er nooit voor gekozen. Ik ben eigenlijk altijd betrokken geweest bij heel veel verschillende muzikale projecten en dat was voor mij heel vanzelfsprekend. Het moment dat ik de bijstandsuitkering waar ik in zat moest opzeggen omdat Lankum te groot werd en er foto´s van ons in de krant stonden, dat was het moment dat ik besefte dat ik, bij gebrek aan betere term, professioneel muzikant was.” Dan lacht Ian Lynch en tovert nog een uitstekende reden uit de hoge hoed om met de muziek zijn brood te verdienen. “Mijn opa kreeg een zenuwinzinking en eindigde in een gekkenhuis waar hij elektroshocktherapie kreeg als gevolg van het feit dat hij geen muziek meer kon maken omdat hij een familie te onderhouden had. Ik twijfel er niet aan dat het mij net zo zou vergaan als ik geen muziek meer kon spelen voor mensen.”
Het ijs is gebroken en Ian Lynch gaat in op de historie van Lankum. De band was eerder actief onder de naam Lynched als een verwijzing naar de familienaam, maar nadat onder die naam het eerste album werd uitgebracht, ‘Cold Old Fire’ uit 2014, werd de naam gewijzigd in het meer vriendelijker klinkende Lankum. Na het uitbrengen van ‘Between the Earth and Sky’ in 2017 is er nu ‘The Livelong Day’. “Mijn broer Daragh en ik spelen al samen in een band sinds ongeveer 2001”, concludeert Ian Lynch. “We hebben Cormac MacDiarmada en Radie Peat ontmoet bij informele muziek bijeenkomsten in de stad waar we met elkaar speelden en we hadden met ons vieren echt een klik, zowel muzikaal als persoonlijk. Met zijn vieren in een band spelen was onvermijdelijk.” We kijken dan gelijk ook even naar het succes van ‘The Livelong Day’. Het album volgt muzikale lijnen die we hebben vastgesteld op het eerste album en verder ontwikkeld op het tweede album. Voor ons is het nieuwe album de perfecte verstrengeling van de verschillende lijntjes die samen komen om onze interne muzikale realiteit te vormen. We wisten al nog voor het album de studio uit was dat dit het beste werk was wat we tot nu toe hadden gedaan.”
Terwijl langzaam meer mensen binnen stappen voor een versnapering en her en der iemand de muzikant groet, terwijl buiten de eerste tekenen van schemering zich aandienen. Het geroezemoes zwelt aan met gezelligheid en her en der een scherpe politieke observatie. We negeren het en kijken naar de ontwikkeling van de muziek van Lankum. Traditionele folk met een urban punk elan. “Onze sound is ontstaan door vele jaren samen liedjes te schrijven of te arrangeren. Dat is een langzaam proces van distillatie geweest met veel verschillende muzikale elementen om te bereiken waar we nu staan. In de basis echter hebben we altijd ons hart gevolgd en maken we simpelweg de liedjes die we zelf graag zouden horen. Geschikte onderwerpen voor de liedjes die we zelf schrijven is eigenlijk alles wat een beroep doet op je schrijverschap. Op het moment dat je voor jezelf schrijft en vanuit je hart, dan vallen alle regels weg. ”
Een ander aspect is het arrangeren van liedjes uit de klassieke Britse folk met af te toe een uitstap naar de Americana. “De liedjes die we kiezen uit het enorme aanbod van klassieke folksongs zijn de liedjes die ons op het één of andere niveau aanspreken. We hebben daarbij geen harde grenzen of bepalende regels en het komt ook niet voort uit een gedeelte van de hersens wat logisch is. We zingen liedjes die resoneren in ons hart.” Ian Lynch gaat verder over het succes van Ierse folkmuziek. Niet alleen tal van groepen, kijk een The Dubliners, The Pogues en nog veel meer zangers en bands overal ter wereld bedienen zich van deze rijke bibliotheek, maar ook veel andere popartiesten hebben wel een liedje op hun repertoire staan. Lynch zet de pet recht, kijkt zijn gesprekspartner recht aan en duikt in dit onderwerp. “Mensen houden van de Ieren, omdat ze ons op heel veel manieren zien als de underdog en hoe mooi de verhalen ook zijn, mensen supporteren de underdog. Als land zijn we de uitvinders van de guerrilla oorlogsvoering en hebben het Britse rijk er uit geschopt met de wapens die we hen ontfutseld hebben. Dat verdiend veel waardering, hoe je ook tegen die zaak aankijkt. De Ierse folk is nauw verbonden met dat nationale imago en lijkt veel radicaler dan soortgelijke muzikale tradities in andere landen. Ik denk dat veel van de aantrekkingskracht daar in zit.” We sputteren nog even tegen. Elke muzieksoort heeft zijn puristen en de moderne aanpak van een klassieker als ‘The Wild Rover’ bijvoorbeeld, gaat dat altijd zonder slag of stoot. “Het is nooit de bedoeling om liedjes in een totaal andere context te zetten, we wilden ze alleen laten klinken zoals de muziek waar wij van houden. Als ze daarmee in een andere wereld terecht komen, dan is dat prima, maar dat is nooit ons doel geweest.” De Eurosonic Showcase van Lankum is in de Nieuwe Kerk op 16 januari, maar wees op tijd, ze zijn zo weer verdwenen.