GRONINGEN – Drummer Adonnas Jones liep jolig op het podium in de entreehal te grappen met blazer Anthony Armas. Het is jammer dat bands zo vaak de soundcheck afschermen, want dat is niet alleen erg leerzaam, maar je ziet ook vaak hoe de vlag erbij staat. Even later was het serieus en werden de sonische puntjes op de i gezet met bassist Ricky Risquez. De oplettende Rhythm & Bleus Night bezoeker in De Oosterpoort in Groningen had het gezelschap van Les Greene & The Swayzees al eerder gespot terwijl ze langs de zalen trokken om ook zelf zich aan het aanbod te laven. Les Greene was dan wel eerder over de grote plas water gekomen, maar dan altijd met Europese muzikanten. Dit was de eerste keer dat hij met zijn eigen band naar Europa kwam.
Les Greene deed van zich spreken bij American Idols. Hij schopte het ver in het programma wat resulteerde in een muzikaal vervolg. De in Baltimore geboren Greene bracht een flink deel van zijn jeugd door in Guyana. Op de radio werd daar voornamelijk jaren 50 en 60 soul en R&b gespeeld van artiesten als Little Richard, Sam Cooke, Otis Redding en Ben E. King in een jeugd waarin hij moeite had met zijn seksualiteit in een gezin dat voornamelijk afwijzend stond tegen andere dan traditionele vormen. Uiteindelijk vond hij steun bij ‘A Change is Gonna Come’ van Sam Cooke. Hij kwam via werk op een cruiseboot terecht op Key West en via een open mic kwam hij daar in contact met de band Patrick & The Swayzees. De band was een enorm succes. Na een periode vertrokken een aantal leden, waaronder oprichters Patrick Stecher en Jerrod Isaman, waarna Les Greene de nieuwe Patrick werd en de band verder ging onder de naam The Swayzees. Na zijn American Idols avontuur en het zingen van Little Richard songs voor de film ‘Elvis’ werd het Les Greene & The Swayzees. Tot op heden is er op een enkele EP na te weinig op plaat verkrijgbaar van deze aanstekelijke soul, gemixt met doo wop, jazz, funk, blues, rock en R & B.
Op een avond als Rhythm & Blues Night is er eigenlijk maar één echt betrouwbare graadmeter. Als iedereen blijft staan tot het einde, om daarna een langdurig ovationeel applaus te geven, terwijl een zaal verderop inmiddels al een andere artiest de eerste akkoorden aanslaat, dan weet je dat het meer dan uitstekend was. Zelfs bij gewoon uitstekende optredens zie je al vaak dat de zaal voor het laatste nummer begint leeg te lopen. Dit was bij Les Greene & The Swayzees niet het geval. Integendeel. De entree liep tijdens het optreden voller en voller en eigenlijk niemand liet dit onverwachte snoepje aan zich voorbij gaan. Het concert begon met The Swayzees op het podium voor Les Greene zijn grande entree maakte voor ‘Down in the Key’. Direct een mooi energiek nummer, waarbij hij ook onmiddellijk de band introduceerde. Het was een begin schitterende show met in de eerste plaats prachtige muziek, gebracht vol fun, acrobatiek en publieksparticipatie. Al in het tweede nummer ‘Cry Baby / Baby’ werd gevraagd mee te zingen in dit heerlijke vlotte nummer, dat prima in de emotie zat en met mooi trombone spel van Tony Armas. Even werd rustiger met ‘Few n Far’ maar dat was een aanloopje voor het in een enorm tempo gespeelde ‘Airbound’ en de robuuste meezinger ‘Reconcile’. In alles was duidelijk dat er een band werd gevormd tussen het massaal meezingende en meedansende publiek en de met duidelijk plezier op het podium staande band. ‘Reconcile’ met een uitblinkende Adonnas Jones en een lekker meezingend publiekskoor in deze stevige soulsong was heerlijk. Een rustigere fase van het concert brak aan met het intense ‘Not Again’. Een nummer waarin de fijne stem van Greene de emotie bij de strot greep, ondersteund door bassist Ricky Risquez en de gitarist, met als kers op de taart een heel fijn trombone outro. Voor ‘Long Story Short’, een nummer dat nog niet is uitgebracht, nam Greene de tijd voor enige uitleg. Het gaat om hoe een liefde jaren, soms zelfs decennia om elkaar heen kan draaien voor het kwartje eindelijk valt. Een song over blijven hopen. Halverwege verklaarde Greene dat het storytime was en hij ging zitten op de rand van het podium, waar de rest van de band zich bij hem voegde om het klein en intiem te maken, om daarna het weer steeds steviger uit te bouwen. Een mooie cover volgde van ‘Stand by Me’ van Ben E. King, voor het energiek eindigde met ‘Can You Keep A Secret’ voor een uitbundig meedansend en volop genietend publiek. Het emotioneerde de zanger, op deze eerste keer met zijn band in Europa, deze waardering, maar het was volledig verdiend.