Loading...
EurosonicInterviews 2020

Bang Bang Romeo: “We zijn verliefd op het Nederlandse publiek”

DONCASTER – Er is een overeenkomst tussen Doncaster en Groningen. Het Britse Doncaster is een plek die in het verleden met paardenraces bekend is geworden met beroemde races als de Doncaster Cup, St Leger Stakes en de Racing Post Trophy, terwijl in Groningen de drafbaan niet alleen furore maakt als podium voor diverse festivals, maar ook nog steeds het toneel is van regelmatige koerdagen met de Sweepstakes als hoogtepunt. Ook op een andere manier komen beide steden samen. Als muzieksteden met traditie, want Doncaster stuurt Bang Bang Romeo naar Groningen voor Eurosonic. De band staat 15 januari in het Forum voor hun showcase in de schaduw van d’Olle Grieze. Een plek op de drafbaan, wie weet komt dat nog.

Aan de overkant van de tafel vier verwachtingsvol kijkende gezichten. Door wat personele wijzigingen in de begeleiding van de band leek er een kink in de kabel te komen, maar het management pakte door regelde het in korte tijd alsnog en ook de band zit al op het puntje van de stoel om te vertellen in hun oefenruimte. Bang Bang Romeo bestaat in de kern uit zangeres Anastasia Walker die routinematig als Stars wordt aangeduid. Gitarist Ross Cameron, drummer Richard Gartland en daarnaast Richard Cook, steeds Richard II genoemd, als nieuwste lid op bas. De band heeft al een groeiende reputatie en met het nieuwe album uit wacht dit voorjaar een Europese toer die ze op 22 april naar de Melkweg in Amsterdam brengt, maar Groningen eerst. “We houden enorm van het zien van de gezichten in het publiek”, gaat Stars Walker van start. “Vooral mensen die nog niet eerder met onze muziek hebben kennisgemaakt. Natuurlijk is het ook fijn om voor vrienden en familie te spelen, maar als je ergens komt waar je nog nooit bent geweest en dan kan zien wat de mensen van je denken en er ontstaat die magie…… Ja dan moeten ze natuurlijk wel van onze muziek houden, anders moeten ze maar even een biertje gaan drinken of zo iets”, klinkt het halverwege het betoog ineens nuchter omdat weer vol passie verder te gaan. “Amsterdam was de eerste stop op de P!NK tour vorig jaar en we zijn verliefd geworden op het Nederlandse publiek. Het was geweldig om te zien hoeveel mensen er waren voor het voorprogramma. We kunnen echt niet wachten om terug naar Nederland te komen. Jullie Nederlanders houden van muziek, we hadden er al veel van gehoord, maar we waren in de zevende hemel van die ervaring vorig jaar. Dat willen we opnieuw meemaken.”

Ross Cameron hoort het aan en neemt over. “Op Eurosonic gaan we doen wat we altijd doen, we spelen onze show met alles ons kunnen en volledige inzet. Eurosonic zal een succes voor ons zijn als we plezier hebben met het publiek, vooral die nieuwe mensen die ons nog niet kennen. Nieuwe mensen willen we leren kennen, nieuwe fans werven en zoveel mogelijk van Groningen zien als mogelijk is. We hopen uiteraard dat het meer kansen op gaat leveren om in Nederland, maar ook elders in Europa te spelen, want we willen zoveel mogelijk mensen bereiken met onze muziek. Zoveel mogelijk nieuwe oren willen we bereiken. We zijn heel dankbaar dat de PRS Foundation for International Showcase Funding het mogelijk maakt dat we überhaupt heen kunnen. Trots willen we ze maken.” Richard Cartland legt dan uit hoe ze dat gaan doen. “We willen jullie aan het lachen krijgen en huilen aan het dansen en dat je een geliefde of vriend omhelst en gewoon jezelf verliest in de muziek voor 40 minuten. Dat willen we en”, kondigt Cartland aan, “we hebben hier in de oefenruimte een paar nieuwe liedjes toegevoegd aan de setlist die we nog nooit live hebben gespeeld en waarschijnlijk spelen we daar wel een paar van tijdens ons optreden en Eurosonic zal dan de primeur hebben.”

We keren eerst terug naar de oorsprong. Het viertal is niet geboren als popster tenslotte, hoewel Anastasia Walker daar toch anders overdenkt. “Mijn vader vertelt aan iedereen die het wil horen dat ik zingend uit de baarmoeder kwam bij mijn geboorte. Het is een wonderlijk tafereel dat hij schetst, dank je pap! Alles wat ik ooit gekend en gewild heb is muziek. Mijn vader leerde me Shirley Bassey, Zeppelin, The Beatles, Little Richard, Oasis en al het andere glorieuze in het land van muziek kennen. Ik heb meegezongen met deze grootheden en het vak geleerd door op te treden in de douche voor mijn shampoo flessen en het is maar goed ook dat ik nu doe wat ik doe, want ik begrijp geen donder van wiskunde en al die andere zogenaamde belangrijke onderwerpen.” Ross Cameron pikt het vandaar uit op. Ook zijn vader speelde een vooraanstaande rol. “Ik werd erg beïnvloed door mijn vader net als Stars, want mijn vader had altijd muziek thuis, net als veel andere mensen overigens. Hij speelde veel Beatles, Fleetwood Mac, Elton John en Bob Dylan om een paar te noemen. Mijn vader speelde ook gitaar en schreef zijn eigen liedjes en dat was een onderdeel van mijn leven dat ik elke dag zag, dus op het moment dat ik oud genoeg was voelde ik hetzelfde vuur in mij branden en deed ik hetzelfde. Hij was altijd de eerste met wie ik mijn ideeën besprak.” Cartland heeft dezelfde ervaring. “Net als bij Stars en Richard, speelde mijn vader ook een belangrijke rol. Onze vaders hebben een enorme invloed gehad op onze muzikale smaak. We zijn allemaal groot geworden terwijl er luide muziek klonk thuis. Mijn vader heeft me opgevoed met veel muziek uit de 80s zoals Queen, Billy Idol, Talking Heads en dergelijke. Ik pikte voor het eerst een paar drumstokken op toen ik 10 was en viel onmiddellijk voor de drums en heb mezelf sindsdien op elk muzikaal iets wat ik maar tegen kwam geworpen van Jazz tot militaire drummuziek.” Richard Cook heeft het als nieuweling tot nu toe allemaal vol belangstelling zwijgend zitten aan horen. Dan is het de beurt aan de bassist om te spreken. “Eigenlijk eerlijk gezegd, was ik een laatbloeier en nog dodelijk uncool ook nog. Vreemd genoeg kreeg ik mijn eerste CD en mijn eerste basgitaar op hetzelfde moment op mijn dertiende verjaardag, hoewel ik daarvoor geen enkele belangstelling voor muziek had. De bas was troep en na een paar maanden na de filistijnen en ik denk niet dat de CD veel langer heeft geleefd, maar het zaad was gezaaid en sindsdien ben ik heen en weer gesprongen tussen muzikale stijlen en instrumenten.”

Cartland vat het dan nog eens samen. “Ik denk dat we allemaal eigenlijk muzikant zijn zolang we ons kunnen herinneren en dat we onze levens hebben doorgebracht met zoveel mogelijk muziek als maar mogelijk is. We houden er van, er is geen beter gevoel dat op het podium staan en spelen. Dat is een passie die we met elkaar delen. Stars vertelde net al dat zij zingende uit de baarmoeder kwam. Ja dat zegt eigenlijk alles. Het is ook een manier om trots uit te schreeuwen over waar we voor staan en waar we in geloven. We vinden het fijn als mensen met ons delen wat zij uit onze muziek halen en we proberen zoveel mogelijk positiviteit te verspreiden en het idee dat iedereen er toe doet als we kunnen.”

Stars Walker vult de historie verder in. “Ross en ik speelden beide op hetzelfde festival onafhankelijk van elkaar. We werden aan elkaar voorgesteld en werden muzikaal verliefd op het moment dat Ross me ‘Chemical’ liet zien. Samen hebben we een bandnaam bedacht en ontdekten Richard een paar jaar geleden online toen we op zoek waren naar een drummer. We zijn altijd een trio geweest tot we kort geleden Richard Cook gevraagd hebben, die in praktijk al zo’n 18 maanden met ons speelde, om onze permanente bassist te worden. Het blijkt dat hij net zo gek is als de rest. Hij stemde toe en zo ontstond Bang Bang Romeo in zijn huidige vorm.”

Qua genre valt Bang Bang Romeo onder de soulvolle bluesy rock. Ross Cameron gaat in hoe de band zijn sound heeft gevonden. “We zijn altijd heel creatief geweest met onze sound. De schoonheid van in een band zitten is dat we ieder onze invloeden op tafel kunnen leggen. Ik denk echter dat onze belangrijkste inspiratie de film is. We houden van het vertellen van verhalen en om een beeld te scheppen met onze muziek. We zijn ook enorme fans van soundtracks met name die van Tim Burton met Danny Elfman en die van Tarantino en Hans Zimmer. Dit is vormend voor de sound van onze liedjes en je kunt terug zien in het artwork van ons debuut album hoe zeer we er van houden als onze deuntjes je meenemen naar een totaal andere wereld. We scheppen ons eigen universum.” Cook gaat verder over de band hun liedjes schrijft. “Vaak komen Stars of Ross met een idee of zelf al een volledig liedje, Samen jammen we dan de rest tot tevredenheid hier in de oefenruimte. We zijn er trots op dat we onze liedjes kunnen gebruiken om positiviteit te verspreiden en proberen mensen te inspireren om in zichzelf te geloven. Het maakt niet uit wie iemand is of waar hij of zij vandaan komt, hoe ze eruit zien proberen we in onze teksten over te brengen. Muziek is kracht en liefde is de oplossing.”

Eén groep die specifiek ook de steun krijgt van de groep is de LGBT gemeenschap. Niet in de laatste plaats omdat Anastasia Walker zichzelf identificeert als trotse lesbische feministische vrouw. “Ik denk dat het er op neerkomt”, gaat zij hier dan ook verder op in, “dat hier over gesproken moet worden. We zouden graag willen dat het niet zo was, maar ook in 2020 zijn er nog steeds mensen die te maken hebben met vreselijke zaken met geen andere reden dan hun gender of seksualiteit en dergelijke. De boodschap die wij hebben is dat het belangrijk is om jezelf te zijn en je er geen donder van aan te trekken wat een ander daarvan vindt. Hoe meer mensen er over spreken en vooral op hun gemak worden gesteld zodat ze er over durven te praten als ze moeilijkheden ondervinden, hoe beter. Of mensen dat nu accepteren of dat leuk vinden is niet zo belangrijk. Iemand moet moedig genoeg zijn om het gesprek aan te gaan daar waar veel mensen anderen tot zwijgen manen als ze zich willen uitspreken. We leven in een wereld waar meer en meer mensen zich uitspreken voor mensen die een stem nodig hebben en wij zijn in een positie dat we het privilege hebben dat wij het uit kunnen schreeuwen.”

Weer terug naar de muziek. Het nieuwe album ‘A Heartbreaker’s Guide To The Galaxy’ is nog kakelvers. Het debuut in album vorm van Bang Bang Romeo. Cameron neemt het woord. “We wilden ons en onze sound voorstellen aan het publiek met dit album en de hele wijde range aan stijlen die ons inspireren en zo een inkijkje in onze wereld geven. Er zijn funky deuntjes, meer poppy liedjes en er zijn snelle upbeat songs en een paar ballads en natuurlijk wat stevige rock songs. Op de plaats staat zelfs een samenwerking met Example, vraag niet hoe dat allemaal tot stand is gekomen, want dat was gekkenwerk, maar een woord van dank aan Mikey Jonns & This Feeling die ons aan elkaar heeft voorgesteld.” Hij kijkt zijn gesprekspartner aan en schuift het album over tafel. “Je mag zelf beoordelen of we geslaagd zijn als je het voor ons wil recenseren. In ieder geval, we zijn er ontzettend trots op en werken alweer aan nieuwe liedjes.”

Trots zijn ze ook op Doncaster blijkt bij het afscheid. Richard Cartland spreekt het uit als we de stad in kijken. “We zijn er trots op dat we uit Doncaster komen, alles wat we schrijven is persoonlijk en heeft dus ook te maken met de stad. Yorkshire in zijn geheel is een prachtig gebied en we zijn er trots op om dat we hier thuis zijn. Er komt altijd nieuwe muziek uit deze streken of het Doncaster is of Yorkshire. Dan gaat het om Yungblood en Bring Me The Horizon nu en toen we opgroeiden ook bands als Pulp, Arctic Monkeys or Embrace.”

De handen worden geschud ten afscheid. Het laatste woord is voor de dame in het gezelschap. “Ik denk dat om ons te begrijpen je het beste naar een show van ons kunt komen. We geven alles op het podium, elke keer maar weer. We houden van muziek als dat rauw is en live zijn we op ons best.” Dat kan tijdens Eurosonic op 15 januari in het Forum of in de loop van de tour door Europa die in april van start gaat.