Nog een jaartje dan loopt Greg Copeland 75 jaar op deze aarde. Muzikaal een periode van enorme verwachtingen, maar ook teleurstellingen. Vaak wordt zijn naam genoemd samen met die van Jackson Browne met wie hij vrienden werd op de middelbare school en met wie hij ook vaak samenwerkte. Een connectie tussen twee wonderbaarlijk goede songwriters. Echter waar de weg van Browne hem veel roem en succes heeft gebracht is die waardering niet altijd aan copeland toegevallen. Zijn debuutalbum ‘Revenge Will Come’ uit 1982 werd weliswaar in de pers zeer hoog geprezen en door Time Magazine in de top tien van het jaar opgenomen, het grote publiek zag het over het hoofd en de platenmaatschappij schoof Copeland als minder relevant ter zijde. Het resulteerde er in dat het lang de schijn had dat het bij dit ene album zou blijven. Echter, ineens begonnen de creatieve sappen weer te stromen op latere leeftijd en het eveneens hoog geprezen album ‘Diana and James’ verscheen in 2008 met Jackson Brown als executive producer, maar met Greg Leisz als producer en ook spelende op het album. Een album vol met prachtige melancholische liedjes gezongen met een hese doorleefde stem. De samenwerking met Greg Leisz is er nog steeds, want ook het aanstonds verschijnende ‘The Tango Bar’ is door hem geproduceerd en ook nu speelt hij als muzikant een belangrijke rol, maar niet alleen. Een aantal gastvocalisten als Inara George en de ook hier in bekende Caitlin Canty zingen een aantal nummers in. Inara George is daarbij de eerste slagman, want zij zingt het openingsnummer ‘I’ll Be Your Sunny Day’ vol gevoel in. Een piano nummer met Tyler Chester op toetsen is dit een zeer fraaie song, maar zonder Greg Copeland, behalve als songwriter. De man komt zelf voor het eerst aan bod in ‘Let him Dream’. Het zijn allemaal, ongeacht wie het zingt fraaie kalme nummers. Copeland heeft een heel fraaie stem. De leeftijd is te horen, maar weet veel kracht en emotie toe te voegen. De stem van iemand die niet hoeft te schreeuwen, maar uit ervaring en een natuurlijk gezag je weet te doen luisteren. ‘Let Him Dream’ is daar een voorbeeld van, maar ook het haast gesproken ‘Scan the Beast’ waarin de zang soms doet denken aan Tom Waits. Het is een fantastisch mooi nummer en het prachtige Lou Reed met ook aandacht voor Johnny en June Cash. Daarna wordt het estafette stokje overgegeven aan Caitlin Canty voor ‘Mistake for Dancing’, een nummer dat nu en dan doet denken aan een klassieker in het genre, maar door Canty voortreffelijke gezongen wordt, ook dit is een nummer zonder dat Copeland meespeelt. Hij is terug op ‘Better Now’ dat even wat vlotter is en Canty sluit haar bijdrage af met bijna in sur place gezongen, maar erg mooie ‘Beaumont Taco Bell’. Dan komt Copeland zelf aan het woord in het titelnummer ‘The Tango Bar’ dat het sluitstuk is van deze voortreffelijke plaat. Heerlijke nummers stuk voor stuk, die ondanks de verschillende zangers toch als een éénheid te beluisteren is door de fantastische songwriting. Een heerlijk melancholisch werk vol levenslust, met liedjes met een enorme zeggingskracht gebracht door rasmuzikanten.
Greg Copeland – The Tango Bar
