Loading...
Recensies 2015

Uncle Bard & The Dirty Bastards pakken de ruigheid van Ierland

MUNNEKEZIJL – Zou Johnny Cash ooit gedroomd hebben dat zes jonge Italianen, gespecialiseerd in Ierse folk in een klein plaatsje op de grens van Groningen en Friesland zijn klassieker Ring of Fire zouden laten beginnen met een fluitsolo? Mocht dat het geval zijn geweest, dan zal ‘The Man in Black’ zich nog wel eens hebben afgevraagd wat hij de avond er voor tot zich genomen had. ‘Weird Shit’ zal hij hebben gedacht, maar dromen bleken geen bedrog en Uncle Bard & the Dirty Bastards deden zijn nummer nog eer aan ook met hun eigen versie tijdens een optreden in De Sluys in Munnekezijl. De ongewone combinatie van Italianen die zo gegrepen zijn door de Ierse muziek dat ze hier hun leven aan hebben gewijd is inderdaad, niet voor de hand liggen, maar de band kweet zich er uitstekend van en kon zich prima meten met bijvoorbeeld hun Nederlandse counterpart Scrum. Uncle Bard & The Dirty Bastards zou prima passen op één van de vele Ierse of Folk festivals in Nederland. In Munnekezijl toonde de formatie zich van zijn beste kant. Zanger Guido Domingo heeft een rauwe en hese stem en doet denken aan Shane MacGowan van the Pogues, maar is een betere zanger dan MacGowan die wel een veel groter charisma had en meer podiumpersoonlijkheid. De band brengt met ‘Streams of Whiskey’ ook een ode aan The Pogues naar wie ze duidelijk goed hebben geluisterd. Het beste nummer voor de pauze is echter geen cover of traditional, maar het eigen ‘The Dark Side of the Leaf’. Een prachtige uitvoering met drummer Francesco Fabris die het tempo bepaald. De zang van Domingo en het voor het geluid erg bepalende fluitspel van Luca Crespi, met daarbij de energie van Silvano Ancellotti op elektrische gitaar en de muzikale steun van Lorenzo Testa op banjo en Rob Orlando op basgitaar. Ancellotti nam het leeuwendeel van de introducties van de liedjes voor zijn rekening met hulp van Domingo. Opvallend was dat naast traditionals als ‘Irish Rover’ de band ook in de eigen nummers die typische Britse folksfeer zo wisten te pakken, zoals bijvoorbeeld het stemmige ‘I only got One Pint’. Als laatste nummer ‘The Town I loved so Well’ van Phil Coulter werd even gas terug genomen, om in het toegift nog even flink los te gaan met onder andere ‘Up the Bastards’. Een uitstekend alternatief voor veel festivals met voorliefde voor Iers en feest.