GRONINGEN – Het verrassende festival The World We Live In, dat door een aantal betrokken bij het Prins Claus Conservatorium in Groningen wordt georganiseerd had met The Skypainters een prachtige opening van het live programma in De Loods in Groningen met welhaast over borrelende virtuositeit. Deze formatie draait al een aantal jaar mee en wil, nu bandleider Kirill Dumchenko zijn studie in Groningen heeft afgerond, zijn vleugels uitslaan vanuit de stad en een vaste waarde worden in de jazz scene, om toch maar een genre aanduiding er op te stickeren die de muziek nog het meest benaderd, met als eerste doel Nederland en vervolgens de rest van Europa. Ambitieuze plannen, maar gitarist Dumchenko heeft een aantal zeer getalenteerde musici om zich heen verzamelt en gunt hun ook de ruimte om naast hem te excelleren. De Portugese Andreia Florindo is een rustgevende factor en de stem van de rede met haar prachtige spel op de viola, Tonke Suithoff voegt speelsheid en een zekere lichtvoetigheid toe met zijn geïnspireerde toetsen, Gabriele Bertossi op bas en Petr Agapov op drums vormen het stevige fundament waarop de rest hun virtuositeit kan laten gaan en weten zich ook te doen gelden. Een degelijk bouwwerk, waarin je eigenlijk alleen nu en dan de zang mist. Voorheen traden The Skypainters ook op met een zangeres en dat was nog een extra dimensie voor deze bescheiden band, waarin nu vooral de instrumenten spreken. Over spreken, Dumchenko begon het concert met uitleg over zijn muziek en het voorstellen van de bandleden. Dat kan beter worden verdeeld over het optreden, zodat de nummers ook nog helderder worden gekaderd. Muzikaal is het prachtig. Het eerste nummer op de setlist met uitsluitend eigen composities van Dumchenko, was ‘The Flow’. De Siberiër probeert momenten die hem dierbaar zijn in het leven te vangen. Zijn liedjes zijn een soort dagboek, waarbij hij tracht op het podium, dat moment te herleven via muziek en dat te delen met de toeschouwer. De gitaar van Dumchenko opende mooi en de drums van Agapov waren prachtig in hun rol als motor van het gezelschap en naarmate ze dwingender werden, nam ook de intensiteit van dit nummer toe. In het tweede nummer ‘The Sunlight On My Carpet’ waren drie duidelijke delen te herkennen, met een moment van stilte ertussen voor het lied weer werd opgepakt. Het begon met een toetsen intro, deel twee met een gitaar introductie en in deel drie was die taak er voor de drums en dan de viola in dit mooie nummer. Als derde op de setlist was het ‘Labyrinth’, dat een sterke afwisseling kende tussen rustige gedeelten, waarin het Andreia Florindo was die vaak het voortouw nam en heftige passages waarin Tonke Suithoff of Kirill Dumchenko dominanter hun instrument lieten spreken. Het werd een conversatie op basis van emotie en een prachtige beheersing van het gerei in hun handen. Hoogtepunt was ‘Hopefullness’ dat na een intro van Agapov lichter en vlot was met vooral een voorname rol van de vrolijke toetsen van Suithoff als tegenwicht voor de gitaar van Dumchenko. Hierna volgde nog een eveneens vlotte afsluiting, waarbij de bandleider zijn stem als instrument gebruikte. Een heel fijn optreden dat muzikaal uitstekend in elkaar zit. Nu en dan mag het wat brutaler en een aantal nummers met zang tussen het instrumentale werk door werkte in het verleden fantastisch en zou ook het overwegen waard zijn. De nummers die vandaag werden gespeeld komen op het debuutalbum van The Skypainters en als dit concert de maatstaf is voor dat album dan wordt dat een plaat om naar uit te kijken.
The Skypainters borrelen met virtuositeit
