GRONINGEN – Eigenlijk deed de bewaker achter het podium van Selah Sue alles fout. Op een plek waar journalisten gewoon via hun accreditatie mochten komen sprak hij ze bars aan en vroeg op hoge toon wat ze hier wel niet moesten, dreigde met consequenties en vergat dat op Bevrijdingsdag onder andere de persvrijheid wordt gevierd. Oorzaak, aldus dezelfde man, was dat de Belgische formatie die ochtend een vervelende ervaring met de pers had gehad en daarom werd iedereen met het verkeerde herkenningsteken even over dezelfde kam gescheerd. Gelukkig vieren we ook die dag dat het niet verplicht is om de pers te woord te staan en had dit allemaal een charmantere oplossing verdiend. Op het podium en voor het publiek was hier gelukkig weinig van te merken. De Belgische act was in de schijnwerpers goed geluimd en maakte er een mooi feestje van. Het bevestigde in Groningen de reputatie van swingende uitstekende optredens en hele fijne albums. Selah Sue is de band rondom Sanne Putseys. Al jong bleek bij haar het talent en vanaf haar vijftiende ontwikkelde ze zich als artieste en songwriter. Via een open mic avond kwam ze in beeld bij Milow, die haar al snel mee op toer nam. Het was het begin van een loopbaan die haar al snel op veel prachtige podia bracht en in het voorprogramma van wijlen Prince. In de loop der tijd bracht Selah Sue ook hele mooie albums uit. Haar debuutalbum ‘Selah Sue’, na eerder twee EP’s de wereld in te hebben gestuurd, verscheen in 2011 en was een succes en die status kon ze continueren met haar tweede album het even prachtige ‘Reason’ uit 2015. Het laatste album van Selah Sue is nog kakelvers. Dit voorjaar kwam ‘Persona’ uit, ook de aanleiding van een grote Europese toer, waarin Groningen was opgenomen en waarvoor ze in het najaar terug keert naar ons land voor een aantal optredens beneden de rivieren. In Groningen was ze met een ruim bemeten band en een aantal achtergrondzangeressen. Na het intro betrad de zangeres voor het felle, maar erg mooie ‘Kingdom’ de bühne. Erg mooi was ook als kwalificatie te gebruiken voor ‘Wanted You To Know’ dat vlot werd ingezet, maar waarin langzaam de rust terug keerde. Een aanpak die, beide kanten op, vaker werd toegepast in bijvoorbeeld ‘Black Part Love’ dat ook van uptempo naar kalmer voer of in nummers als ‘Raggamuffin’ of ‘Karma’ waarin het juist de andere kant op ging. Het concert op de drafbaan kende zijn waterscheiding met ‘All The Way Down’. Een lekker jazzy vibe in dit prachtige nummer, waarin de zang prachtig tot uiting kwam en Selah Sue alle gelegenheid kreeg om haar vaardigheid op dit terrein te tonen. Op het moment dat een lange gitaar solo werd ingezet verdween de frontvrouw in de coulissen voor een kleding wissel. In ‘Free Fall’ kwamen de achtergrond zangeressen ook prominent op het podium voor een grotendeel vierstemmig gezongen song. Lekker rustig swingend volgde ‘Alone’. De aankondigingen van Selah Sue waren charmant, maar niet echt inhoudelijk. Ze begroet het publiek met te vertellen dat dit het eerste festival van de band weer was na Corona en een verzuchtend: “Wat een gekkigheid’. Sommige nummers hadden een mooie jazzy invloed of waren juist meer pop of soul. Erg aansprekende nummers die uitstekend in elkaar zaten en zowel door een groot publiek als een fijnproever geapprecieerd kunnen worden. Nu en dan, voor bijvoorbeeld ‘Peace of Mind’ werd het publiek gevraagd mee te zingen. ‘Peace of Mind’ was ook zo’n nummer met een fijne opbouw via een synth intro, dan weer de rust, maar opbouwend naar een heftiger vervolg. Mooi werd naar het einde gewerkt via het vlotte ‘Pills’ en het nog maar een hoogtepunt met het rustige en zeer intense ‘This World’. Die intensiteit bleef er in het slotnummer ‘Try To Make Friends’, ietwat wrang met de barse taferelen back stage, maar op het podium was het prachtige en deze Belgische is een heerlijk top act die het veld bij het Bevrijdingsfestival prachtig mee kreeg in haar gekkigheid. Top optreden van Selah Sue op de Drafbaan.
Selah Sue schittert op de drafbaan
