GRONINGEN – Willem Kolvoort is één van die designers en kunstenaars die al jaren smoel geeft aan Vera. In zijn eigen woorden: je zet je naam op een lijstje en voor je het weet moet je zeefdrukken maken. Dat kon Kolvoort niet, maar zo’n 30 jaar en honderden prachtige posters later, heeft hij die techniek toch aardig onder de knie. Zijn werk wordt geëerd met een expositie in het Groninger Museum en hij mocht een band uitnodigen om te komen optreden in Vera in Groningen. De keuze van Kolvoort was eigenzinnig, net als zijn werk. Hij nomineerde Peaness. Het Britse indiepop dames trio had hem bekoord als voorprogramma van The Beths en dus stonden de dames vroeg op in Chester, reden naar het vliegveld en stonden op tijd in Groningen op de stoep om de opening van de expositie mee te maken. Daarna door naar Vera waar een fijne opkomst het feest met Kolvoort vierde. Peaness bleek daarbij een uitstekende keus en droeg nadrukkelijk bij aan de feestvreugde. De band bestaande uit Carleia “Balla” Babenta, Jess Branney en Rach Williams. Peaness bleek fijne aanstekelijke nummers te hebben en een wat rommelige, maar ontwapenende presentatie. Het trio stond redelijk wijds op het podium met zangeres en bassiste Jessica Branney op de ene vleugel tegen het randje. Gitariste en zangeres Carleia Babenta helemaal aan de andere kant en achteraan in het midden drumster Rachel Williams. Dat had wat centraler gemogen. Het eerste nummer was mooi, maar nog even in de opstart stand. Het was wat chaotisch, helemaal omdat met name Jessica Branney, als fotomodel toch wel een schijnwerper gewend, duidelijk last van een licht pal aan haar voeten waardoor ze al snel met knipperende en tranende ogen stond, hoewel dat natuurlijk ook de emotie kan zijn voor de prachtige poster die Kolvoort voor hun optreden had ontworpen. ‘Seafoams Islands’ was dus mooi, maar had nog niet die schoonheid die het kan hebben. Nadat het licht gedimd was viel alles op zijn plek. ‘Same Place’ was net iets meer uptempo dan de opening en een erg mooi lied. Peaness beweegt zich tussen sociale betrokkenheid en hun eigen zielenroerselen in hun liedjes. ‘Ugly Veg’ is zo’n liedje met een maatschappelijk thema en heeft als onderwerp de vervuiling van ons milieu, terwijl het daarop volgende ‘How I’m feeling’ weer persoonlijker is over de band. In andere liedjes, het pregnante en bozerige ‘Breakfast’ werd ook nog de Brexit onder schot genomen. Waar de aankondigen nog wat aandacht verdienen, verschillende verhalen werden nogal rammelend verteld was duidelijk een sterk punt de zang van Branney en Babenta. In sommige nummers, zoals het prachtige ‘Oh George’, had Branney net iets meer de overhand in anderen zoals de uiteindelijk sterke toegift ‘Sommer Song’ was dat Babenta, maar het sterkst waren de heerlijke harmonieën van het duo. Muzikaal zat het degelijk en prima in elkaar met Rach Williams prima drummende en beide frontvrouwen gedreven op hun instrument. Na ‘Oh George’ was het droeve ‘What’s The Use’ prachtig. Een liedje over je niet in je hum voelen en eigenlijk gewoon in bed willen blijven liggen gaat. Het concert in Vera was ook een soort van lanceerfeestje voor de nieuwe single ‘Kaizen’ van Peaness en die is meer dan de moeite waard. Net met even wat meer body, lijkt dit toch een opmaat naar een verdere stap in de ontwikkeling van de band die tot nu toe twee EP’s uit heeft, waarvan de laatste ‘Are You Sure’ alweer uit 2017 stamt, dus de gedachte dat dit de eerste trede naar nieuw plaatwerk is, is niet zo vreemd. ‘Fortune Favours The Bold’, volgde en was in dit geval de aanloop naar het afsluitende ‘Skin Surfing’ het meest robuuste liedje van het trio. Willem Kolvoort had een uitstekende keuze gemaakt door juist Peaness uit te nodigen. Het trio liet een hele fijne indruk achter en mocht er een plat komen, zien we ze vast in Vera terug.
Peaness draagt bij aan de feestvreugde
