GRONINGEN – Bibi het hondje van Sharon Kovacs had waarschijnlijk nog even een plasje moeten doen voor de voorstelling en dus kwam de zangeres door de al volgestroomde gangen van de Stadsschouwburg vriendelijk lachende langs gestapt. Beloofde snel nog even te badderen en make up op te doen en dan kon de voorstelling beginnen en stapte over een afzetting om de coulissen binnen te gaan. Enkele seconden later zwaaide de zaaldeuren open en koos het publiek een plekje, vol verwachting vaan deze theatertour, hoewel twee van de drie hoofdrol spelers zich al hadden getoond. In 2014 stond gitarist Estelle Stijkel met Bells of Youth voor een prachtig optreden op Noorderzon in Groningen. Het was ook het jaar dat Nederland Kovacs leerde kennen. Excentriek, maar wat een prachtige zangeres bleek op haar eerste EP. Het titel nummer ‘My Love’ werd internationaal een hit en als ‘Wolflady’ met een enorme bontmuts viel ze op. Die status bevestigde ze en bouwde ze uit met twee bijzonder mooie albums ‘Shades of Black’ uit 2015 en drie jaar later was er ‘Cheap Smell’ beide met een overdaad aan prachtige liedjes en een keur aan internationale optredens en awards. Nu is Kovacs terug en Estelle Stijkel ook, want die is inmiddels samen met pianist Vera Marijt en een keur aan strijkers de begeleiding van deze zangeres die zich in de voorstelling ‘Fragile’ belooft zich fragiel op te stellen. Bijna letterlijk zich bloot te geven, want het opgaan van het doek betrapte haar in een bad op het podium. In bad wordt ‘Fragile’ ingezet. Het is het prachtige begin van een hilarische, intieme, pijnlijke en spontaan avontuur waarin de volgorde van de liedjes vast staat, maar waarin veel aan het toeval wordt overgelaten. Het is een voorstelling die ongeacht hoe geweldig Sharon Kovacs is als zangeres, en ze is fantastisch, staat of valt bij de oprechtheid. Om dit vast te stellen wordt de hulp van Oma Mientje ingeroepen. Even oma bellen kondigde Kovacs aan waarbij ze het publiek heel dichtbij en heel intiem liet mee luisteren en oma Mientje was voor even ons aller oma die de zaal op het verkeerde been zette door verheugd een doepunt te melden, want oma keek naar Nederland – Argentinië. Het duurde even voor het tot de zaal doordrong dat het om een Argentijns doelpunt. Een prachtig lief gesprekje die de zachte liefhebbende kant van Kovacs ongefilterd laat zien. De voorstelling bevat veel van dat soort pure momenten waarin Kovacs een kijkje geeft in de vele facetten van haar ziel. Het rebelse, het getroubleerde, het vreemde. “Vinden jullie me vreemd?”, vraagt ze haar publiek als introductie van de Grace Jones cover ‘Strange’, maar ook het kwetsbare in bijvoorbeeld de aankondiging van ‘Mama’. Soms is ze letterlijk de weg kwijt. Smakelijk vertelt ze hoe ze die die ochtend voor De Oosterpoort stonden, maar in de Stadsschouwburg moesten zijn en ook op het podium staat ze ineens bij haar schoenen, waar ze pas veel later moet wezen in de show. Gelukkig is Estelle Stijkel dan haar referentiekader en dat onverwachte en spontane draagt bij aan het charmante. In het begin als ze uit bad is gestapt zijn het vooral wat oudere liedjes. De wolfmuts komt op, Bibi wordt uit het mandje opgetrommeld en paradeert over het podium nu en haalt nu dan een aai bij het publiek, een muzikant of even trippelt naar Sharon Kovacs toe. Later is er volop ruimte voor nieuwer werk en in deze setting imponeert Kovacs. Wat een dijk van een zangeres in nummers als ‘My Love’, ter ere van oma Mientje omgedoopt in ‘Mien Love’, ‘The Devil You Know’ of ‘Diggin’. Prachtige hoogtepunten kende de show in nummers als ‘Not Scared of Giants’ en ’50 Shades of Black’. Een impressionante show, met prachtige arrangementen en geweldige zang, maar ook juist omdat de persoonlijkheiod van Sharon Kovacs zo de ruimte kreeg om te shinen, was het het ook weer heel intiem.
Ontwapenende Kovacs stelt zich open
