Het integreren van de oude muzikale folktradities van een land met hedendaagse muziek is iets wat je steeds vaker ziet en wat vaak prachtige en heel verrassende en intrigerende albums oplevert. Een voorbeeld hiervan is het debuutalbum van Mentrix ‘My Enemy, My Love’. Achter Mentrix gaat de van oorsprong Iraanse, maar vanuit Berlijn opererende Samar Rad schuil. Tegelijkertijd met het album is er ook een half uur durende film uitgebracht die Rad maakte met Emile Barrett onder de titel ‘Mentrix Mind Expanding Gaze’, waarin een inkijk wordt gegeven in de psychedelische facetten van de Iraanse cultuur. De beelden opgenomen tijdens een reis naar haar thuisland waren oorspronkelijk bedoeld voor gebruik tijdens de concerten na het uitbrengen van het album. Dat kan op dit moment niet doorgaan, maar film en album vullen elkaar heel fijn aan. In de opening ´Nature’ komen gelijk een aantal van die kenmerkende elementen voor het voetlicht. De percussie is prachtig aanwezig. De combinatie van deze voortreffelijke percussie en intense zang maakt dit een heel bijzonder debuut. Op dit album klinken de invloeden van het ruige Khorram Abad in de Lorestan regio van Iran in door, waar Mentrix haar inspiratie haalde. Dit zonovergoten steppegebied laat zo zijn sporen na met de traditie van hun muzikale gewoonten. Op het album is dit in de studio op eigentijdse wijze aangepakt en geïntegreerd in de moderne productie. Een gelukkig huwelijk van het aloude en het nieuwe in iets mooi. De drums begeleiden de zang van Samar Rad die hier ook haar Oosterse wortels in laat terug komen. Dat komt nog sterker tot uiting in het vlottere ‘Dreams’ of in ‘Longing’ dat zijn basis heeft in een lied uit de regio ‘Lorestan’ en eveneens in die zangstijl is. Het is een treurlied dat steeds aan intensiteit weet te winnen en daarmee mooier en mooier wordt. Het is bedwelmende muziek. Prachtig met gebruik van instrumenten als de Tombak, een drum, de rietfluit Ney en de Daf, een grote Perzische frametrommel die over het algemeen door de zangeres zelf zijn bespeeld. Haar teksten zijn een soort semi-stream-of-consciousness die de percussie volgen. Na ‘Walk’ dat prachtig rustiger is, is ook de titelsong weer een lied dat echt teruggrijpt naar Iran. Het is gebaseerd op de Sufi Zekr, een traditie waarbij repeterende ritmes langzaam zich ontwikkeling en verweven raken en in tempo toenemen en zo langzaam toewerken naar een climax, waarbij een loutering voor lichaam en geest wordt bereikt door de concentratie. Een heilige praktijk die door Mentrix is geherinterpreteerd. Het is met bijna vier minuten ook het kortste nummer op het album, waarbij de artieste haar liedjes de kans geeft zich te ontwikkelen. Wie van dit soort kruisbestuivingen houdt heeft aan dit album van Mentrix een prachtig album, waarbij het nieuwe en oude niet om voorrang vechten, maar gebroederlijk naast elkaar staan. Met gebruik van het nieuwe weet de artieste oude muziek weer prachtig en voor een groter publiek neer te zetten. Zelf noemt de artieste het een naar de toekomst leunende ode aan de herkomst. Het is een prachtig album vol intensiteit en heerlijke muziek voor hen die wat diepgang en mystiek in de liedjes kunnen waarderen. Heerlijk is bijvoorbeeld een song als ‘Ignesous Sun’, wat prachtig blaaswerk heeft en je zo meevoert naar een wereld ver weg vol melancholie.
Mentrix – My Enemy, My Love
