GRONINGEN – Na een maandje vakantie waarin Kim R. Foster even terug was naar haar thuisland en haar geliefden over de plas in Groot Brittannië is de frontvrouw van het Groningse KIN net op tijd terug voor een krachtig begin van 2016. Op 8 januari deelt de band het podium met New Madrid in Vera en een week later staat de band op Eurosonic. Met de recente plaat ‘SLOWTV’ in de bagage wordt het publiek opgezocht.
Ik ben opgegroeid in het Zuiden van Engeland en ben verhuist naar Manchester toen ik een jaar of 24 was. Het is een excellente, groezelige, vriendelijke en gevaarlijke stad. Ik hou van die sfeer”, beschrijft Kim Foster de stad waar ze voor Groningen leefde. “Groningen is net Manchester, dat verschilt niet zoveel. Het is alleen een ontzettend stuk kleiner. Omdat het kleiner is, is de muziekscene meer als een familie. Je kent iedereen, zodra je er onderdeel van uit maakt. Juist daardoor heb ik in de laatste jaren dat ik in Groningen heb gewoond, meer geleerd dan ik ooit in Manchester heb opgepikt. Je zou het een soort van ‘growing up’ kunnen noemen, denk ik. Ik heb met beide steden een emotionele band om heel verschillende redenen.”
De eigenlijke muzikale rots liggen dus in het zuiden van Engeland. Een gretige Kim Foster probeerde een instrument onder de knie te krijgen en dat was een hele opgave. “Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik altijd heel graag gitaar wilde leren spelen tot ik een jaar of acht was. Mijn ouders gaven eindelijk toe en ik kreeg mijn gitaar en realiseerde me toen pas hoe moeilijk het was om het instrument te leren spelen. De oplossing was om te ruilen met mijn broer die een Yahama Keyboard had. Ook daar bakte ik niks van. Pas toen ik een jaar of twaalf was heb ik het pas serieus opgevat en ben echt aan de studie gegaan. Op dat zelfde moment ben ik ook liedjes gaan schrijven. Ik ben eigenlijk veel meer een liedjesschrijver dan een muzikant. Ik vind mezelf geen volleerde gitarist, maar het is een gebruiksinstrument om liedjes te schrijven. Ik schrijf mijn liedjes in code. Mijn onderwerpen zijn niet van nature liefde en relaties. Ik neig er naar om meer te schrijven over hoe kloten het is om mens te zijn of juist hoe geweldig om te bestaan of juist dat het allemaal verschrikkelijk verwarrend is.” De inspiratie vist Foster overal weg. Elk voorval kan een liedje opleveren. “Een liedje kan overal vandaan komen. Er is geen vast proces. ‘Passing Car is een liedje dat ik schreef toen ik een auto hoorde langsrijden terwijl ik net even een sigaret rookte op het balkon. Het geluid van de auto komt terug in de openingslijn van de synthsizerbas. Zo ging dat en het liedje ontstond er vrij snel achteraan. Andere liedjes hebben maanden en maanden nodig met veel repeteren en veranderen en ideeën uitwisselen en zelfs af en toe er even flink heibel over trappen. Good times.”
Ook de oorsprong van KIN ligt op de Britse eilanden. Aanvankelijk in Manchester gestart als solo project leverde dat het album ‘Flickering’ op. Met dit album op zak verhuisde Foster naar Groningen. Jouke van der Krieke, Maike Doornebosch en Peter Blokzijl kwamen KIN versterken en het soloproject werd een band. “Het KIN geluid ontwikkelde zich van nature en eigenlijk totaal onbewust. Muziek maken is een beetje als tekenen. Je kunt wel een helder beeld hebben van wat je op papier wil zetten, maar er is altijd iets wat er tussendoor komt als je bezig bent dat beeld op papier te krijgen De tekening zal, soms als verbetering soms niet, altijd anders zijn dan wat je in gedachten had. We zijn met vier koppen, de bandleden, die allemaal uit een totaal verschillende muzikale hoek komen. We bedenken beelden en proberen dan dat samen te realiseren.”
Het resulteerde halverwege 2015 in het verschijnen van het album ‘SLOWTV’. Het eerste album als band. “Flickering’ was totaal een solo album”, vertelt Foster. ‘SLOWTV’ is het product van ons als band samen aan het werk, aan het schrijven en ontwikkelen. Dat hoor je op het album. We hebben er zo’n anderhalf jaar over gedaan om precies uit te werken hoe we wilden dat het klonk en hoe we die klanken op het album wilden hebben voor we de studio in gingen. Ieder detail is doordacht. We hadden ons voorgenomen dat, zelfs al zal niemand het ooit beluisteren, we geven het niet uit handen voor alles op de opnames goed voelt. Dat was ons doel. Het album is nu een half jaar uit en het voelt nog steeds goed. Uiteindelijk ga je er op termijn misschien anders tegen aankijken, maar voor nu is dat een fijn gevoel. Albums blijven toch een moment opname. We kunnen niet allemaal George Lucas zijn en terug gaan en ons werk photoshoppen achteraf. Dat moet je ook niet willen.”
Na het optreden in Vera met New Madrid staat KIN op Eurosonic.Kim Foster kijkt er naar uit. “We zijn er een maand tussen uitgeweest Voor de kerst en oud en nieuw, dius we gaan kijken of we ons alles nog herinneren. Naast onze eigen optredens willen we een aantal geweldige bands gaan kijken in de briljante gekte die ESNS toch is. Als het over is beloof ik mezelf dat ik nooit geen alcohol meer drink, waarschijnlijk, misschien. Wat onze optredens betreft parafraseer ik mezelf graag in een Donald Trump stijl moment van zwakte. “They should expect their brains to be broken by our massive bass, orchestral-type guitars and driving breaks. In a friendly way.”