GRONINGEN – Het was nagenoeg een kwestie van direct op het vliegtuig stappen, er wordt op je gewacht. Elles Bailey kreeg enkele weken geleden de kans om op Rhythm & Blues Night in Spot / De Oosterpoort in Groningen te spelen. Een festival waar ze al een poosje op zat te hopen. De in eigen land enorm gewaardeerde blues artieste die ook in Nederland al veel aanhang geniet vroeg haar band, maar…. “Nee, sorry bezet, andere verplichtingen.” Goede raad was duur maar de oplossing nabij. Haar vaste gitarist Joe Wilkins kon wel en ze vroeg collega Demi Marriner of die zin had om mee te spelen. Demi Marriner is bij onze Britse overzeese overburen een naam die steeds meer bekendheid geniet als country en blues zangeres met een hoge mate van aanstekelijkheid. Recent bracht ze haar debuutalbum ‘The Things We Didn’t Say’ uit. Elles Bailey gaf haar collegiaal alle ruimte om ook zelf te laten zien dat zij een zangeres is waar rekening mee gehouden moet worden. Voor Marriner was het haar eerste Nederlandse optreden, maar echt iemand die bij Elles Bailey moet vragen naar diens lijstje met mooie podia in Nederland die een geweldige zangeres wel kunnen waarderen. Wellicht is een kiem gelegd.
Elles Bailey hoeft op het gebied van zang niks meer te bewijzen. Een fenomenale doorleefde stem, dankzij een medisch gevalletje toen ze jong was. De blues artieste bracht een prachtige reeks albums om vaak doorheen te duimen en op te zetten. Haar eerste album was het hoog geprezen ‘Wildfire’. Een debuut waarmee ze werd opgemerkt en wat haar indertijd ook direct naar Nederland bracht voor onder andere een optreden in De Amer in Amen. Sindsdien onderstreepte ze haar klasse met de prachtige langspelers ‘Road I Call Home’ en ‘Shining in the Half Light’. Het leverde haar een karrevracht met Awards op, want ze werd meerdere keren uitgeroepen tot Britse blues artiest van het jaar, beste live act van het jaar en had meerdere malen het album van het jaar in de blues categorieën. Recent verschenen een live album en de EP ‘Night Owl and the Lark’ waarvoor ze samenwerkt met het Redtenbacher’s Funkestra. Een aanloop naar haar nieuwe album ‘Beneath The Neon Glow’ welke in de tweede helft van het jaar zal verschijnen en waarvoor ze ook weer naar Nederland komt, hoewel er nog geen optreden in Noord-Nederland zijn aangekondigd. Uitkijken dus naar dat nieuwe werk, waarvan ze in Groningen al wel wat tipjes van de sluier oplichtte.
Elles Bailey opende in Groningen met het stevig rockende ‘Stones’. Een nummer van haar laatste album dat ook op het live album een plek heeft gevonden. Direct zette ze de stemming in dit prima nummer, waarna ze met het uptempo ‘Walk on Water’ de lat nog wat hoger legde en daar hield met prachtige songs als ‘Perfect Storm’, met een heerlijke tweede stem van Marriner en het even fantastische “Leave the Light On’, met prima gitaar werk van Wilkins. Duidelijk was wel dat de power ontbrak van een volledige band met alleen een elektrische en een akoestische gitaar in de begeleiding, maar de Britse had daar mooi op ingespeeld door de nummers wat kleiner op te zetten en soms wat ingetogener, waardoor nog meer dan anders haar prachtige “smokey” stem de hoofdrol kreeg en die droeg het geheel voortreffelijk en slechts een enkele keer mistte je de punch van een volledige band. Een sterke cover van ‘Over The Hill’ van oorspronkelijk John Martyn leunde richting Americana en kreeg een hele mooie uitvoering. Een punt waarop Bailey enorme stappen heft gezet is haar podium persoonlijkheid. Verwelkomend en met mooie verhalen weet ze het publiek te binden. Tal van liedjes kregen een korte, maar zeer adequate toelichting. ‘Ballad of a Broken Dream’, een nieuw nummer gaat er over dat er kanten aan je eigen karakter zitten, die je zelf niet kent of ziet, maar toch een grote invloed op je leven hebben. Heerlijk ingetogen werd dit het mooiste nummer van de show. Het bleef zo mooi klein met ‘Walk Away’ over hoe je soms een wijs mens nodig hebt om je te begeleiden om uit een situatie te komen op een manier en tijd die voor jou geschikt is. Daarna pakte het trio het tempo weer op met ‘Truth Ain’t Gonna Save Us’ en ‘Riding out the Storm’. Prachtig was het einde met ‘Sunshine City’ waarin Demi Marriner halverwege de lead zang over pakte en net zo fantastisch als Bailey bleek. Wat een feestje op Rhythm & Blues Night.