GRONINGEN – Het was al de derde keer dat ze in Groningen optraden. Eerder kwamen ze al naar de Martini Stad in het kader van bijvoorbeeld het Mena Festival en ook in Leeuwarden gaven ze al acte de précense op het zo gemiste Welcome to the Village festival en ze stonden al op Lowlands. Dat zou dus niet zo moeten zijn, maar Bab L’Bluz was één van de positieve verrassingen van Rhythm & Bleus Night in Spot / De Oosterpoort in Groningen waar ze hun mix van Sahel blues, met andere oorspronkelijke muziek stromingen uit de regio en rock en psychedelica samen brengen tot een enorm aantrekkelijke dansbare energie. Veel mensen die haast per ongeluk binnen liepen, bleven staan en dansten mee en vergaten dat ze ook nog een andere gelijktijdige act wilden zien.
De Marokkaans / Franse band bracht aan de vooravond van R & B Night het album ‘Swaken’ uit. Zo kersvers, dat ze die nog niet eens bij zich hadden. Bab L’ Bluz is ontstaan in 2018 toen Yousra Mansour en Brice Bottin de handen in één sloegen met als doel de guembri als instrument meer internationale belangstelling. De Fransman Bottin en de Marokkaanse Mansour hadden elkaar enkele jaren eerder leren kennen in Marokko met een gedeelde intresse voor de guembri en andere traditionele Gnawa instrumenten met hun kenmerkende trans geluiden. De band bracht in 2020 het debuutalbum album ‘Nayda!’ uit. Het nieuwe album is gemaakt met bandleden Ibrahim Terkemani op drums en percussie en Jérôme Bartolome op verschillende instrumenten, maar in Groningen viel vooral zijn prachtige en sound bepalende fluitspel op. Het album is geschreven in Marokko, maar eigenlijk ook de rest van de wereld, want veel liedjes zijn ontstaan tijdens een toer rondom de wereld.
Er zijn van die optredens waarbij de soundcheck al een feestje is. Er is veel te leren tijdens zo’n opzet en inregeling voor een concert. Het plezier dat de band al heeft, maar ook het oog voor detail dat Yousra Mansour heeft voor haar instrument. De combinatie awisha weg legde en toch weer terug kwam voor nog een check, zodat het nog beter klonk. Pas een paar minuten voor de band voor het eigenlijke concert het podium opkwam verdween ze in de coulissen. Met een intro ging de zaak van start voor ‘Waya’ werd ingezet. Een prima openingszet die gelijk erg mooi was. Iets rustiger opende ‘Zaino’, maar ook daar werd het snel vlotter en steviger met op bubbelend enthousiasme. Prachtig volgde daarna ‘Ila Mata’ dat terug te vinden is op het eerste album van Bab L’Bluz. Rustig, bezwerend en filmisch nam dit het publiek mee op reis. Steeds intenser klonken de klanken. Het was ook het eerste nummer waarop het publiek betrokken werd bij de show. Meeklappen werd gevraagd en gekregen. Voor de rest van de show waren Brice Bottin en Jérôme Bartolome regelmatig bezig om het publiek op te peppen, te betrekken en er niet alleen een show van een band met publiek van te maken, maar een inclusief feestje. ‘Imazighen’ was daar een prime song voor. Heerlijke zang van Mansour, lekker psychedelisch, beetje funky en prima dansbaar, wat dan ook werd gedaan. Goed is het ook om oog te hebben voor de instrumenten. Deze zie je niet alle dagen. De guembri van Bottin fungeert als de bas, terwijl Mansour een variant daarop de awisha, gecombineerd met een gitaar, bespeelt. Een prachtige zangeres met veel graduaties en emoties in haar stem. Veel liedjes zijn in het Darija, een Marokkaanse taal die verwant is aan het Arabisch. Op veel terreinen is de band uitgesproken. Een statement dat de band zich zeer betrokken voelt bij de situatie in Gaza en een uitleg over de blues en hoe die van Afrika met de slaven is meegekomen naar Noord-Amerika en daar aan de basis heeft gestaan van zoveel van onze hedendaagse muziek en dat we dus allemaal gelijkwaardig zijn. Het draagt bij aan de vrijheid die het stel schept in die eigen wereld in de kleine zaal van De Oosterpoort, war het fijn dansen is, goed meeklappen bij die voortreffelijke nummers als ‘Bangoro’ en ‘Karma’, met voortreffelijk fluitspel. Het meerstemmige bijzonder aanstekelijke ‘Iwaiwa Funk’ trekt de laatste niet danser over de streep. Wie er dan nog is blijft ook tot het einde, waar het steeds steviger, intenser en uitbundiger wordt met ‘Ya Cello’ als slot, mee dansen, meeklappen en genieten met Bab L’Bluz. Het was een feest.