GRONINGEN – Jesper Lindell heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld als één van de vlaggendragers van de Americana in Zweden en heel Scandinavië. Bijna jaarlijks duikt hij de laatste jaren ook in deze contreien op voor één of meerdere shows en heeft hij in de loop der tijd ook een mooie eigen fanbase opgebouwd die hem in staat stelt om dat te doen. Dit najaar bracht hem naar De Amer in Amen voor een meer ingetogen show, maar op Take Root mochten alle remmen los bij het jaarlijkse hoogtepunt in Groningen voor de liefhebber van country en Americana in de breedste zin van het woord. De Zweed maakte zijn faam waar met een gedegen show vol speelplezier.
Jesper Lindell is afkomstig uit de formatie King Harvest, een band die zich liet inspireren door The Band. Hierna ging onder eigen naam platen uitbrengen, waarbij de invloeden van de Americana uit de jaren 70 nog steeds hoorbaar is. Zijn meest recente album is ‘Before The Sun’ wat het album is waarmee hij nu op toer is. Zijn eerste wapenfeit onder eigen vlag was een in 2017 verschenen EP, maar vooral met zijn eerste album ‘Everyday Dreams’ dat in 2019 verscheen vestigde hij de aandacht op zich. Kort daarna leek zijn loopbaan in de knop gebroken toe hij getroffen werd door ziekte, maar een nier transplantatie bracht soelaas. Wie met deze achtergrond luistert naar zijn tweede album, het in 2022 verschenen ‘Twilights’, zal het er zeker in terug horen. Alle drie de albums van Lindell zijn met lof overladen in de pers.
In Groningen op Take Root was het foyer podium weggelegd voor Jesper Lindell met zijn band. Een mooi en steeds druk bezet podium, waar het naast de festivalgangers die zijn optreden al met vette onderstrepingen hadden uitgezocht op de time table, maar ook als verbinding tussen de zalen een mooie plek is om langskomende Americana liefhebbers te vangen. Voorwaarde is wel dat je een stevige sound hebt, want het is, juist door de ligging ook het drukste podium. Lekker vloten stevig begreep Lindell dit toe hij zijn show opende met ‘One of These Rainy Days’. Het bleef uptempo voor ‘Good Evening’ dat werd gelardeerd met prachtig vioolspel en steeds meer een fijne intensiteit kreeg. Even pakte Lindell de rust in ‘Before the Sun’. Het titelnummer van album was er mooi met prima mondharmonica aanvullingen en werd rustig en gevoelig gebracht. Een mooi adem moment, want het aanstekelijke en ritmische ‘Dance’ bracht het tempo weer omhoog. Er gebeurde veel op het podium met de expressieve Zweed als middelpunt, maar ook de rest van de band had overlopend speelplezier. De invloeden van Lindell waren duidelijk waarneembaar, maar ook was duidelijk dat hij hier een lekkere eigen draai aan had gegeven. De introducties van de liedjes waren beperkt of zelfs helemaal niet. Al vroeg in het optreden gaf de zanger aan dat hij weinig zou praten, om in de beschikbare tijd zoveel mogelijk liedjes te stoppen. Een aanpak met zijn voor en nadelen. Een aansprekende start, maar het werd nog mooier in een setopbouw die prima in elkaar zat. Intens gevoelig volgde het kalmere ‘Momentary Love’ met en fijn piano intro en een lekkere soulvolle vibe en ook het kalme ‘Stormy Waters’ overtuigde en was prachtig. Hierna ging het tempo weer omhoog in ‘Whatever Happens’ en kondigde de combinatie drum en bas met een fijn intro ‘Keep Op Keeping On’ aan, een vlotte meeklapper die op een moment heel mooi en even heel klein werd. ‘If There Comes A Time’ was ook een ingetogen, prachtige song, met daarbij een heel fijne trompet en accordeon die het opstuwden naar het mooiste nummer van de set. Met het deels driestemmig gezongen ‘West Coast Rain’ werd nog even flink uitgepakt, voor rustig werd afgesloten met eerst het sensibel gitaarspel steeds intenser wordende ‘White Lines’ en met ingetogen ‘Moving Slow’ wederom meerstemmig het publiek weer terug gegeven werd aan het festival. Een ervaren Americana artiest die met zijn prima stem en goed geschreven songs uitermate goed door had hoe hij de aandacht van het publiek moest vasthouden en daarbij zich bewees op Take Root als een artiest die meer dan de moeite waard is.