AMEN – Het helpt, althans het kan helpen, als Danny Vera je promoot in Nederland. Een aantal jaar geleden ontdekte de Nederlandse roots zanger Rebecca Loebe, maar toen had hij nog niet en faam die hij nu heeft toen hij met haar in een Nederlands voetbalkantine programma optrad. Loebe kreeg een schare volgers, maar brak, ten onrechte, nog niet door naar het grote publiek. Een herkansing voor iedereen, want in het najaar komt ze weer naar Nederland. De timing van Brian Dunne was een stuk beter. Danny Vera, op de top van zijn roem, kwam in contact met diens song ‘New Tattoo’ en binnen de kortste keren stond de New Yorker in Nederland in het midden van een pandemie, trad op bij Jinek en andere TV shows en was te gast op de radio. Tekende een record deal met het platenlabel van Vera en stond tijdens zijn huidige toer op Oerol en op de plek waar eigenlijk elke artiest wil staan op een zonovergoten zondagmiddag, de tuin van de Amer op het prachtige buitenpodium. Dat is uiteraard niet alleen vanwege Vera, maar ook omdat Brian Dunne een uitstekende singer songwriter is die de voorzet van Vera met overtuiging inkopte. De man uit New York bracht in 2012 ‘The Brooklyn Bridge EP’, overigens ook toen al met een Nederlandse connectie, uit. In 2015 volgde ‘Songs of the Hive’, eigenlijk een eerbetoon aan zijn muzikale helden, begon met ‘Bug Fixes & Performance Improvements’ zijn loopbaan richting te krijgen. Het thema van zijn carrière was met album duidelijk, je zelf een loser voelen, niet uitgerust om in het hedendaags bestaan te kunnen functioneren, maar daar wel prachtige liedjes over te kunnen schrijven. Een thema waar eigenlijk iedereen zich wel in kan herkennen, want bijna elk mens heeft op een zeker moment wel dat idee, dat hij te kort schiet en in het algemeen of op bepaalde punten onbekwaam is. Geen vrolijk onderwerp, maar dat is niet gezegd dat concerten van Dunne een droeve bedoening zijn, waar na afloop hulpverleners klaar moeten staan, integendeel. Je krijgt er hoop van, je beseft dat je niet alleen bent met dergelijke gevoelens. In Amen is Dunne geen onbekende. Solo stond hij er nog nooit, maar wel met Fantastic Cat, het samenwerkingsverband van een aantal artiesten uit New York. Hij begon zijn optreden in Amen met ‘Sometime after This’, lekker vlot en uptempo en dit was een beetje een song wat je op het verkeerde been zette, want juist in dit nummer maakte hij veel gebruik van percussie door te stampen op de vloer en kloppen op zijn gitaar, een element dat niet meer in die mate terug kwam. ‘Optimist’, was veel kalmer, een beetje droef nummer over de werelds slechtste optimist, dat desondanks erg mooi was. Al deze nummers zijn afkomstig van zijn kersverse album ‘Loser on the Ropes’, waarvan het titelnummer het eerste hoogtepunt was. Een prachtige song, met een mooie tekst. Jammer was dat hij nog een zonnebril droeg, wat toch weer een extra scherm tussen publiek en zanger is. Halverwege de eerste set besefte hij dat waarschijnlijk zelf ook en deed het af. Het volgende hoogtepunt liet niet lang op zich wachten. ‘I Hope I Can Make It To The Show’ was prachtig met veel ingetogen power. Voor dit nummer wisselde hij zijn akoestische gitaar om voor een elektrische, beide overigens eigendom van de Drentse trobadour Erin Jongedijk. Voor zijn “Arena Rock Song” ‘Walk me Home’, wisselde hij weer terug naar akoestisch voor een kalm beginnende en langzaam galmendere song. In de eerste helft was ook nog erg mooi de Fantastic Cat song ‘Nobody is Coming to get You’ en vooral het afsluitende ‘It’s a Miracle’. Dat was één van de liedjes die een mooie inhoudelijke toelichting vooraf kreeg. Je hoeft niet altijd super kritisch op jezelf te zijn, het leven is al moeilijk genoeg. De manier waarop Dunne zijn liedjes introduceerde was erg fijn en prima. Met humor en rust, vaak inhoudelijk en soms meer anekdotisch breide hij ze aan één en gaf ook zijn toehoorders de kans zich verbonden te voelen met liedjes, maar toch het voldoende open te laten dat er ook een eigen interpretatie mogelijk was. Na de pauze legde de songwriter en prima zanger de lat nog wat hoger. Intens opende hij met ‘Rockaway’. “No matter what you do, you are screwed’”, introduceerde hij het prachtige ‘Bad Luck’, een nummer met meer tempo, waarin die prima zang fraai tot uiting kwam, waarna hij op aanvraag ‘I Don’t wanna lose you tonight’ op een logische plek in zijn setlist invoegde. En al snel volgde prachtige nummers als ‘Fiona’. Ut het Fantastic Cat oeuvre en met een mooi verhaal ‘New Tattoo’. Er mooi en met een goede boodschap was ‘Harlem River Drive’, dat je aanwezig moet zijn in je leven. Een prachtig concert kreeg nog twee toegiften. Wie denkt die Danny Vera, die heeft het goed gezien, hoe Brian Dunne in de gaten en check dit najaar Rebecca Loebe.
Fijne liedjes en goede verhalen van Brian Dunne in de tuin
