GRONINGEN – Na een dag lang fantastische Americana en aanverwante muziek te hebben geluisterd op Take Root zie je dat De Oosterpoort in Groningen langzaam leeg loopt. Het is ook verleidelijk om de vermoeide voeten rust te gunnen als de grote zaal leegloopt voor de laatste keer. De deur naar bed staat uitnodigend open. Het festival wil uiteraard zoveel mogelijk mensen vasthouden voor de laatste artiesten. Bijna iedereen komt langs de foyer, dus daar programmeerde Take Root Fantastic Negrito als afsluitende act, die iedereen nog even weer energie gaf om toch ook dit prachtige optreden af te kijken en er vooral in te participeren. Het was een opdracht waar de Amerikaan met zijn band zich perfect in thuis voelde en zelfs de meest vermoeide heupen stonden in geen te tijd te rocken bij deze voortreffelijke show.
Fantastic Negrito is het alter ego van Xavier Amin Dphrepaulezz, In Nederland viel hij op met het fabuleuze album ‘The Last Days of Oakland’ uit 2016 waarmee hij in zijn eigen land een Grammy award voor Best Contemporary Blues Album won. Niet voor het laatst dat hij deze categorie bij de Grammy’s binnen wist te slepen. Fantastic Negrito heeft er bijna een abonnement op, want ook de albums ‘Please Don’t Be Dead uit 2019 en in 2020 het album ‘Have You Lost Your Mind Yet?’ werden op deze manier geëerd. Het meest recente album van Fantastic Negrito is ‘Son of a Broken Man’ dat dit jaar verscheen. Een act die ook bij Take Root ook gewoon op het hoofdpodium had kunnen staan. Dat had overigens ook heel anders kunnen aflopen. In zijn jeugd dreigde, en waarschijnlijk is dreigde een understatement, Xavier Dphrepaulezz op het verkeerde pad te raken. Het was Prince die als reddende engel fungeerde. Geïnspireerd door de muziek van His Royal Badness en vooral dat Prince zichzelf had leren spelen sloeg de toekomstige Fantastic Negrito een nieuw levenspad in. Op de plaatselijke universiteit in Oakland deed hij zich voor als student en zat zo bij muzieklessen en pikte daar de nodig kennis op. In 1996 bracht hij een eerste album uit maar het was met wisselend succes, ook door een ernstig auto ongeluk die hem een periode in coma bracht, dat zijn loopbaan verliep. Na een poos zelfs helemaal gestopt te zijn, kwam hij terug als Fantastic Negrito met zijn prachtige combinatie van blues, folk, rock, soul en R&B wat hij samen vat onder de noemer Black Roots.
Vanaf het begin tot het einde van de show, en daarmee het festival, bewees Fantastic Negrito volledig zijn eigen man te zijn. Authentiek en met een eigen geluid gaf hij meer dan honderd procent in een fantastische show, die tot de mooiste van Take Root behoorde. Lekker stevig en direct mooi intens opende de band de show met ‘Run Away From You’ en het vlotte funky ‘Working Poor’ dat naadloos overging in het prachtige ‘Bad Guy Necessity’ dat steeds feller en steeds mooier werd. De swingende frontman was eigenlijk het hele optreden ook bezig met zijn publiek om dat bij de show te betrekken en gewoon lekker te laten participeren. Dat kwam voor het eerst echt tot uiting in ‘I’m so happy I Cry’ waarin het Take Root publiek werd verzocht mee te zingen in dit heerlijk opzwepende nummer. Wat daarbij hielp was het enorme speelplezier van de goed met oog voor kwaliteit in elkaar gestoken band op het podium achter en naast Fantastic Negrito. Dat was zichtbaar en liep over het publiek in. De toeschouwers kregen in Chocolate Samurai’ een nieuwe taak, er moest worden meegeklapt. Bedachtzaam en intens was het rustige ‘An Honest Man’ een absoluut hoogtepunt, met ook dit keer een publiekskoor. Zo halverwege was al duidelijk dat Fantastic Negrito een artiest van formaat is en dat het een geweldige laatste slotnoot voor Take Rot aan het worden was. Een mooie set opbouw hielp daarbij, want via ‘Drifting Away’ en in ‘Croaked Road’ was er volop ruimte voor de gitaren om dan weer in de traditional, bij het grote publiek vooral van de unplugged versie van Nirvana bekende ‘In The Pines’ weer rustig en intens te worden. Daarna ging het tempo weer omhoog voor de eindsprint. Via ‘Night Has Turned To Day’ en het intense ‘California Loner’ werd met ‘Plastic Hamburgers’ dat overging in het veel stevigere ‘Long Road’ het eindpunt bereikt. Fantastic Negrito is een artiest van formaat. Geheel zijn eigen stijl, zoveel plezier en het publiek mocht lekker meedoen. Het was het uitroepteken achter een mooie avond op Take Root en wie toch dat laatste optreden had overgeslagen, die had absoluut ongelijk.