AMEN – De Europese reizen van het roots trio Elliott BROOD begon bijna twee decennia geleden in De Witte Bal in Assen. De toenmalige uitbater had Elliott BROOD superfan Henk een por gegeven en hem verteld dat hij dit optreden niet mocht missen. Henk had nog nooit van deze Canadezen gehoord, maar vertrouwde op het oordeel van de programmeur en kwam met vrienden kijken. Het was het begin van een jarenlange vriendschap waarbij Henk met de band rondreisde, ze in Canada opzocht en zijn huis openstelde, zelfs midden in de nacht zijn vrouw wakker maakte, want Elliott BROOD kwam logeren en ze hadden een bed nodig en een maaltijd. Uiteraard zat Henk op de tweede rij te genieten van het trio toen deze, op flinke steenworp van De Witte Bal in De Amer in Amen kwamen optreden. Een mooie keus van gastvrouw Ria om juist Henk het Amer dankwoord te laten doen, want vriendschap moet je koesteren en als dank droeg Elliott BROOD het toegift op aan deze superfan.
Niet lang voor ze in Nederland optraden, het eerste land buiten Canada, was de band opgericht. Een voorzichtige EP werd hier opgepikt en sindsdien komt Elliott BROOD regelmatig naar ons land. Het grootste succes hebben Mark Sasso, lead zang, gitaar, banjo, ukelele en mondharmonica, Casey Laforet op gitaar, ukelele en ook lead zang en percussionist Stephen Pitkin daar mede aan te danken. Ze reden van Nederland naar Spanje en passeerden de slagvelden waar hun landgenoten vielen in de eerste en tweede wereldoorlog en bezochten de erevelden waar ze rusten in Frankrijk. Deze nederig stemmende ervaringen leverden in 2012 het album ‘Days into Years’ op waarvoor het trio werd onderscheiden met een Juno-award. In het inmiddels rijke album en EP aanbod van de formatie zijn recent in 2017 ‘Ghost Gardens’, in 2020 ‘Keeper’ en het in 2023 en 24 verschenen ‘Town’ en ‘Country’, welke los, maar ook als dubbelalbum verkrijgbaar is. Met deze twee albums in de kofferbak reist het trio nu rond door Nederland.
Het concert in De Amer had een mooie opbouw. Rustig ging het in Amen van start met ‘Need to Know’ waarin een ambitieuze man zijn gezin achterlaat om zijn dromen te volgen en met iets meer stevigheid was er de klacht dat je alleen nog maar met plastic kunt betalen in ‘Paper Money’, fraai tweestemmig gezongen met Casey Laforet in de lead. De zang ging heen en weer tussen Sasso en Laforet en waar dat best een storende factor kan zijn, was dat bij Eliott BROOD volstrekt vanzelfsprekend en hoe mooi die zang kan zijn, met de rauwe gevoeligheid die beide heren er in leggen werd helder in ‘Owen Sound’. Dit nummer was nog wat robuuster, zonder dat het tempo veel omhoog ging. Daar werd langzaam naar toegewerkt via het aanstekelijke ‘Out Walkin’ en was het prachtige ‘Dig a Little Hole’ echt meer uptempo en ook het mooie ‘Without Again’ en met banjo het sterke ‘Bird Dog’ was indrukwekkend, was lekker vlot. Rustig werd daarna naar de pauze toegewerkt met ‘Rose City’ een liedje over ‘Windsor Ontario in Canada waar de wieg van de band staat en richting de onderbreking met een liedje over kamperen met ‘Northern Air’ en net zo stevig ‘Only at Home’. Wat in de eerste set al duidelijk was geworden en in de tweede set nog veel sterker naar voren kwam was dat het niet alleen een concert was met een band en een publiek. Regelmatig ging Elliott BROOD het gesprek aan met de toehoorders, werd er samen gelachen, samen gezongen en samen muziek gemaakt. Het publiek maakte nadrukkelijk deel uit van het optreden tot zelfs zover dat de band de aanwezigen uitnodigde een nummer te gaan staan en mee te deinen. Interactief was een woord dat hoog in het vaandel staat bij de Canadezen en dat werd vergemakkelijkt door de mooie, vaak inhoudelijke introducties van de nummers, die soms iets puntiger hadden gekund als ze zich mee lieten slepen in een gesprek Dit vergemakkelijkte het identificeren met de liedjes. Na de pauze opende het trio direct erg mooi met ‘Stay Out’ en het catchy duet ‘Oh, Alberta’. Veel nummers kregen de aantekening hoogtepunt na de pauze. Met een zware sample opende ‘C’mon Lets Go’, dat rustig erg mooi werd en met humor ging het over ‘Wolfgang’, de kat die graag met wasberen knokte, maar steevast het onderspit delfde en daar de littekens met trots van kon tonen. Humor, maar het werd serieus, intens en fenomenaal mooi met eerst het uptempo ‘Second Son’ over wapengeweld en het indrukwekkende ‘If I Get Old’ van hun album over de oorlogservaringen van hun Canadese voorvaderen, dat rustig en erg gevoelig werd gebracht, om daarna even intens verder te gaan in ‘Dark End of the Rope’. Iets minder tot zijn recht kwam de Rolling Stones cover ‘Out of Time’, wat eigenlijk weinig toevoegde en waarschijnlijk bij schrappen niet gemist zal worden. Het uitbundige ‘Dried Up’ en twee prachtige nummers met nadrukkelijke publieksparticipatie in ‘Wind and Snow’ en ‘The Valley Town’ vormden het slotakkoord. Het is duidelijk waarom Elliott BROOD al zo lang en met succes steeds naar Nederland terug komt, want dit met een staande ovatie bekroonde optreden smaakt nog steeds naar meer. Superfan Henk sloeg opgetogen op wat schouders en kondigde aan dat hij deze week weer ging.