GRONINGEN – Isa Loïs Vlasveld en de Groningse Mariska van der Veen stonden keurig met hun vlag gereed in het donker in de coulissen. Op het teken marcheerden ze de buhne van Vera in Groningen op tijdens de viering van Roze Zaterdag. Op het podium hadden toetsenist Jelte Noordveld en gitarist ‘Slick’ Nick van Leeven, die je ook zou kunnen van Jett Rebel, inmiddels de eerste klanken van ‘I’m On Speed’ ingezet. Op het moment dat beide danseressen druk hun vlag liet rondgaan sprong Yaro Mila vanuit onverwachte hoek het podium op. Een spetterend optreden was van start gegaan met een prima binnenkomer.
Yaro Mila is de band van Jaro Marieke Scheper. Scheper was frontvrouw bij de psycho-punkende band Venhill en is nu onder eigen vlag begonnen. Met extravagante kleding en een gedurfde, bij tijden rauwe en dan weer gelikte podium presentatie bouwde ze naam op en via de Popronde werd die naam nationaal uitgedragen. Yaro Mila is niet voor niets docent op een popschool. Over veel zaken is nagedacht, maar ruimte voor spontaniteit blijft er. In januari was deze band één van de acts die je niet mocht missen bij Eurosonic / Noorderslag en had je dat nog niet door, dan werd je er wel op gewezen met een posteroffensief in de stad Groningen. Haar nieuwe EP ‘Issues’ werd ook begin dit jaar gepresenteerd. Op deze plaat neemt Yaro Mila je mee naar een wereld die zeker niet makkelijk is vol onzekerheden, twijfels, liefdesperikelen en een zorgen om je eigen geestelijke gezondheid. Het is echter ook een plaat die hoop weet te bieden, want Yaro Mila staat duidelijk naast de luisteraar en strekt haar arm uit in support.
Op het podium werd inmiddels het sterke en krachtige begin vrolijk voortgezet in ‘Stigma’. Een vlot nummer waarin beide dansers weer even van het podium waren verdwenen en dat erg intens werd en daarmee erg mooi en met grote gebaren gebracht. ‘His Gal’ begon kleiner. Jelte Noordveld had, na een welkomstwoord, een prachtige piano intro voor dit nummer dat zich daarna erg mooi ontvouwde. Een soortgelijke opbouw was er ook in ‘Cry Baby’. Lang niet elk nummer kreeg een introductie. Vaak was het voorwaarts, maar voor ‘Still Hate You’ werd een uitzondering gemaakt. Yaro Mila vertelde dat het ging over verliefd blijven op iemand, terwijl de relatie allang voorbij is en de ander al verder is gegaan met zijn of haar leven. Een rustig en voortreffelijk nummer, dat heel persoonlijk en oprecht aanvoelde. Een nummer dat ook weer een voortreffelijke gevoeligheid en intensiteit wist te bereiken. Juist in de nummers waarin de dansers niet op het podium waren haalde Yaro Mila dit niveau moeiteloos, terwijl me de dansers soms nog iets te veel de coördinatie tussen de drie en de danspasjes af leiden en dat ging op een enkel moment ten koste van de zang. Dat is jammer, want Yaro Mila heeft een prachtige zangstem die je echt kan overtuigen. De toevoeging van beide dansers is toch een plus. Het geeft roering op het podium, expressiviteit en beweging, helemaal als ook Slick Nick met zijn gitaar nog naar voren komt voor een solo, maar nu en dan moet nog de balans gevonden worden. In ‘Confidence (DingDing) bijvoorbeeld. Vooraf gegaan door een fijn statement over Roze Zaterdag en dat iedereen het zelfvertrouwen moest hebben om zichzelf te zijn, hadden Isa Loïs Vlasveld en Mariska van der Veen een regenboogvlag als attribuut. Hoe mooi was het geweest om de laatste halve minuut die vlag te onthullen en te tonen, wat nu nauwelijks te zien was. Kleine zeurpuntjes, want het was één van de mooiste nummers van de show, met een lekkere rock & roll vibe. Wat kalmer en wat zwaarder voelde ‘Old Fashioned Boys’ voor het rauwe ‘Issues’ weer lekker intens was met die mooie gevoeligheid. Het is heerlijke pop en electro-pop, gebracht met een geweldige zang stem en aansprekende podiumpresentatie. Nu en dan, zoals in ‘Talk Of The Town’ mag er nog een stapje bij worden gezet, maar met het zeer krachtige ‘THERAPY’, dat erg mooi was en het hele fijne ‘Creeped’ bleek Yaro Mila op weg naar een toekomst vol mogelijkheden en daar mag best de vlag voor uit.