GRONINGEN – Claude Kiambe alias Claude was niet zo lang geleden ook al in Groningen. Tijdens Eurosonic kon hij zich presenteren op het Noorderslag podium in De Oosterpoort. Bij die gelegenheid kwam hij niet spectaculair met helikopter aan, maar nu scheerde de wentelwiek die de ambassadeur van de vrijheid naar het Bevrijdingsfestival laag over de drafbaan om zijn aankomst te herauten. Even later stond hij op het hoofdpodium, in wat voorheen de Paviljoenbocht van de Drafbaan Groningen was, waar menig beroemde draver het veld aanvoerde als de laatste ronde was ingegaan. Claude kwam echter niet voor de laatste ronde, hij opende in Groningen het Bevrijdingsfestival en net op dat moment werd het droog en kwam, eerst aarzelend, later brutaler het zonnetje lekker meedansen op de vrolijke pop klanken van Claude.
De keuze voor Claude, eigenlijk nog aan het begin van een veelbelovende loopbaan, is eigenlijk heel logisch. Amper tien jaar geleden vlucht de zanger met zijn familie uit het verscheurde Congo naar Nederland. Hij kwam terecht in Noord-Holland, aanvankelijk in een asielzoekerscentrum, maar na verloop van tijd in Enkhuizen. Hier kwam de focus meer en meer op zingen te liggen. Zijn opleiding brak hij af om zich hier serieus aan te wijden. Bekendheid kreeg hij via ‘The Voice Kids’. Hij blijft via talentenjachten aan de deur kloppen, krijgt een platencontract en scoort uiteindelijk met ‘Ladada (Mon dernier mot)’ een knoeperd van een hit. Dat resulteert weer in mooie optredens, hoewel het ultieme, een reeks voorprogramma’s bij zijn grote voorbeeld Stromae, wordt gecanceld, als de Belgische artiest zijn hele concertreeks moet afzeggen, maar naast Eurosonic / Noorderslag mag hij de Ziggodome en de Johan Cruijff Arena al afvinken op de nog te doen lijst..
Voor het podium de volgende generatie concertgangers. Veel ouders met kinderen op hun schouders hebben het weer getrotseerd om Claude te kunnen zien en horen. Met een grote lach komt hij met zijn band het podium op en zet vlot en met een positieve vibe ‘Layla’ in, om het daarna heel rustig en mooi voort te zetten in een andere song. Nu en dan haalt hij de vaart even uit het optreden. Uiteraard om het belang van de vrijheid te benadrukken en soms geeft hij even een liedje wat inhoud mee. ‘Je t’aime’ bijvoorbeeld, over hoe belangrijk het is om tegen je dierbaren te zeggen dat je ze liefhebt. Een nieuw nummer en erg mooi dat rustig begint, maar steeds meer vaart krijgt. In de songs van Claude is het nagenoeg steeds een wisseling tussen het Frans, dat hij van oudsher spreekt en het Nederlands dat hij zich in tien jaar prima eigen heeft gemaakt. ‘Écoutez-moi’ rustig met een aanstekelijk ritme is dan weer bekender en dat merk je onder het publiek, dat steeds meer in de ban van Claude komt en ook de nieuwe festivalgangers haasten zich naar het podium. Dan wordt het even wat rommeliger, maar de band herpakt zich en daarna wordt ‘Parijs’ ingezet, een cover van Kenny G, dat nagenoeg iedereen kent. In de tweede helft meer werk van anderen, maar eerst het samen met Suzan & Freek geschreven ‘Vas-y (Ga Maar)’, dat net wat kalmer is, intens en erg mooi. Hierna een cover van Stromae met ‘Formidabele’ voor na ‘Ladada (Mon dernier mot)’ de helikopter alweer zijn wentelwieken in beweging zet om Claude en zijn muzikale kompanen naar een volgend bevrijdingsfestival te vliegen. Een fijne artiest met een prachtige stem die nog net wat meer een eigen identiteit mag krijgen en nog net wat meer diepgang in die liedjes, die er zeker is, maar nog meer mogen voelbaar worden in zijn werk, maar dat gaat zeker lukken.