Voor de goede herinneraars die toevallig ook op de Rockit editie 2019 in De Oosterpoort in Groningen waren. Eén van de hoogtepunten was het optreden van de Britse jazzpianist Ashley Henry. Deze Londenaar was echter niet alleen gekomen. Zijn partner in crime bij het stelen van de show was zangeres Zola Marcelle. Hier in Nederland nog een nagenoeg onbeschreven blad, maar ‘done, undone, redo’ is al haar tweede EP, na het in 2018 verschenen ‘A Peaceful War’. Als genre aanduiding geeft de zangeres Bass & Vocal mee, wat soul, wat jazz, wat pop, lekker alternatief en vooral erg mooi. Veel artiesten claimen dat hun loopbaan is begonnen in de kerk, voor Zola Marcelle is haar muzikale loopbaan letterlijk begonnen in de kerk, want daar braken de vliezen op het moment dat haar moeder de kerk bezocht. Haar stem verscheen voor het eerst op plaat toen ze meezong met een track van Peter Mawanga toen ze 11 was en vanaf haar 17de stond ze als Jazz zangeres op eigen benen en trad op in diverse grote zalen waaronder Wembley, The Royal Albert Hall en O2 en dus De Oosterpoort in Groningen, die in dat rijtje zeker niet mag ontbreken. 2019 stond in het teken van de tour met Ashley Hendry, maar voor dit jaar was haar eigen tournee in de boeken geschreven. Covid gooide daarbij roet in het eten en dat is jammer, want ‘done, undone, redo, hadden we graag vanaf het podium gehoord en de kennismaking met Zola Marcelle vernieuwd. De EP begint rustig met ‘Trying to Believe’. Een fijn verhalend nummer, waarin vooral de stem van de zangeres de boventoon voert en bevalt. Wat mooie plotwendingen, maar er had nog een pepertje in dit nummer gemogen, maar ook zonder is het een zeer fraaie song. Dit is ook een beetje het manco als je alleen de bas gebruikt. Het is dan niet eenvoudig wat scherper uit de hoek te komen. Het wordt prachtig als ze over gaat naar spoken word, tegen het einde van de song. Heerlijk met een softe touch is ‘Eternal (ft Geo)’ dat kalmpjes begint, maar halverwege fantastische zanglijnen heeft en waarin ze voorzichtig jazzy uitpakt. ‘Nath’s Song’ is het kortste nummer met een mooie baslijn van Nathan Bossoh die deze song schreef met sample van een mannen stem die de lead heeft, al sprekende. Een soort van intermezzo, maar erg fraai. Dan gooit de zangeres er nog een schepje bij op in ‘Gratitude’ een duet met James Aaron. Het is vaak de combinatie van spraak en zang op de bas die de nummers een mooie gelaagdheid geven en extra glans in het contrast. De afsluiting is ook erg mooi. ‘Beauty In The Dissonance’ kabbelt rustig voor, maar beklijft en maakt indruk. Een fantastische zangeres die eigenlijk nog maar aan haar mogelijkheden lijkt te schrapen. Nu en dan mag er nog best wat meer worden uitgepakt, maar wie weet bewaard ze dat voor een volgend album of EP. Dit is in ieder geval erg mooi.
Zola Marcelle – done. undone. redo
