Soms kom je even wat technische troubles tegen bij het recenseren van een album. ‘Wavelength’ bijvoorbeeld van Zoe Reddy is uitsluitend als LP uitgekomen. Speciaal voor deze Nederlandse artieste en producer de langspeelplaat speler van zolder gehaald, maar na 15 jaar CD’s en dus stilstand bromde deze wat van pensioen en zo. Uiteindelijk na lang soebatten ging de platenspeler toch overstag met wat technische hulp en kon de naald toch op het album worden gelegd dat alleen als LP is verschenen. De Haagse viel op tijdens de gemankeerde Popronde 2020 met een gedreven en prachtig optreden in Neushoorn in Leeuwarden op het moment dat in dat eerste Corona jaar, voor even, de artiesten uit uit de coulissen mochten komen. Zoe Reddy is een magiër. Als een Ti Ta Tovenaar tovert ze met geluiden. Ze experimenteert, combineert en verzamelt met een gedrevenheid die ze dat weer doorgeeft aan haar luisteraars op het moment dat ze haar werk naar haar tevredenheid heeft gedaan. Op het podium leverde dat een prachtige show op, hoewel er slechts een klein blond hoofd zichtbaar was en nu een zwaaiende arm achter haar apparatuur. Op de plaat gaat het louter om de muziek en die is daar even energiek en prachtig. Als golven slaat het over je heen, maar omarmt en koestert je ook. Laat je dansen en mediteren en overstijgt genre’s. Zoe Reddy werd geboren in Ierland, groeide op down under in Australië en woont al enige tijd in Nederland, Den Haag om precies te zijn, waar ze zich heeft verdiept in de plaatselijke scene van elektronische muziek. Voor haar debuutalbum bracht ze de EP ‘Machine’ uit en het succes daarvan deed haar nog een greep in haar ladenkast doen om te kijken of ze voldoende materiaal had voor een compleet album en die vraag kon ze bevestigend beantwoorden. Het resultaat is ‘Wavelength’ dat van start gaat met het fijn ontregelende ‘Breaking Glasses’. De intro van het nummer en het album is een hoge zangstem, voor de eclectische electronica invalt en het tempo nagenoeg stilvalt met een vervormde zangstem. Intrigerend begin, dat je of gillend weg doet lopen, maar hopelijk je weet over te halen verder te luisteren naar dit experimentele als de zang langzaam in de verte wegsterft en de klanken over blijven. Dat zet zich voor in ‘Back of this Car’ dat een gejaagdere indruk maakt en daarmee een gevoel van urgentie weet te bewerkstelligen. Mooi ios ‘Self Entitled Man’, ook zo’n song waarin Zoe Reddy speelt met haar sound, maar in dit nummer laat ze horen dat ze een fantastische zang in huis heeft, zelfs door de vervormers heen. De tegenstelling tussen de rust in de zang en de hectische sound geeft het nummer extra cachet. Het album is deels geïnspireerd door geluiden die de artieste op straat op nam en daaraan haar inspiratie ontleende. ‘Goddamn’ is wat heftiger in de sound en jaagt het tempo op. ‘Everything in Reverse’ contrasteert daar weer aanvankelijk lekker tegen en is één van de mooiste stukken van het album, want het heeft een prachtige ontwikkeling en schroeft het tempo in het nummer flink op. Het is een album voor diegene die het experiment omarmt en die zich niet laat verleiden door de gemakkelijke keus. Bij een aantal keren luisteren komt de gelaagdheid steeds meer tot uiting van nummers als het erg lekkere ‘Extract Groove’ of ‘Cassette Dream’. Het album sluit af met het titelnummer dat fantastisch is en het mooiste van deze plaat. Is het een album dat de massa zal aanspreken, dat niet, daarvoor is het te futuristisch en experimenteel, maar voor diegenen die zich wil laten verrassen en beseft dat de ‘mad scientist’ die Zoe Reddy is toch heel veel te bieden heeft is dit prachtig album.
Zoe Reddy – Wavelength
