BORGER – Af en toe heb je van die concerten die het beste in publiek en artiest naar boven brengen. Het concert van het Amerikaanse Mandolin Orange bij VanSlag in Borger was er zo één. Steeds meer zag je Andrew Marlin en Emily Frantz zich openen voor het enthousiaste publiek en de mooie zaal, waar het publiek weer op reageerde en de band weer een stapje bijzette enz enz. Mandolin Orange, voor het eerst in Nederland, is een tweemans/vrouw formatie die zich beweegt op het snijvlak van country, folk en bluegrass. Opvallend zijn de krachtige vocalen van vooral Andrew Marlin. Voor een stem met dermate veel kracht blijkt hij toch zeer prettig in het gehoor te liggen. Ingetogen openden beide Amerikanen met ‘These Old Wheels’ en ‘Daylight’ en kregen haast tot hun schrik steeds positievere reacties uit de zaal wat op een gegeven moment zelfs tot de uigesproken verbazing vanaf het podium resulteerde over het feit dat het publiek het werk van de band kon, zelfs oudere nummers. Marlin en vooral Frantz ontspanden zich, kwamen los en stegen boven zichzelf uit. Het mooie ‘Little World’, het droevige ‘The Runaround’ en het sterke ‘The Wreckingball’, steeds beter kwamen band en nummers tot hun recht. Met een keur aan instrumenten als viool, gitaar en mandoline en voor één nummer de elektrische gitaar, werd het muzikaal sterk ingekleurd. Vooral de mandoline van Marlin was erg bepalend in het geluid. De verhaaltjes van Marlin en Frantz tussen de nummers door werden vrijer en vrijer en met humor en informatie gebracht. Hoe mooi het was te spelen in deze kerk vertelden ze. Dat ze niet meer zouden ophouden tot iedereen naar huis was. Dat was natuurlijk een intikkertje voor het publiek die dreigde om Mandolin Orange aan deze belofte te houden. Eigenlijk kon achter elk nummer van Mandolin Orange op de setlist de opmerking mooi gezet worden en hoe meer de band ging sprankelen werd dat erg mooi. ‘Settled Down’ bijvoorbeeld en vooral na de instrumentale bluegrass tune New Five Cent Piece, in een razende uitvoering gebracht, werd het publiek het schitterende ‘Cavalry’ en ‘Rounder’ voorgeschoteld. Twee absolute hoogtepunten. Mandolin Orange heeft vooral korte liedjes. Vaak eigen werk, maar ook goed gekozen traditionals en covers. Geen minutenlang uitgesponnen songs, maar vlot opvolgende nummers mooi verdeeld tussen ouder werk en werk van hun pas verschenen album ‘Such Jubilee’. Met ‘Train Song’ met een prachtige mandoline solo kwam er en eind aan het concert. Haast ongemakkelijk keek de band hoe het publiek hen beloonde met klaterend applaus. Een eerste toegift met onder andere een uitvoering van Tim O’Briens ‘Foreign Lander’ en nog een klaterend applaus en een tweede toegift met onder andere de traditional ‘Hey That Train’. Eigenlijk hadden band en publiek nog geen genoeg van elkaar. Wordt vast vervolgd.
Wisselwerking met publiek brengt Mandolin Orange tot grote hoogte
