GRONINGEN – Van een Eurosonic / Noorderslag alumnus verwacht je niet direct dat ze Los Angeles als woonplaats opgeven. Pearl & The Oysters bestaat uit Juliette Pearl Davis en Joachim Polack. De één Frans, de ander Amerikaans. Onder de tricolors konden ze dus in 2024 in Groningen neerstrijken om als Frans duo zich te presenteren, het was bijna midden in de nacht, weet Joachim Polack zich nog voor de geest te halen, terwijl ze nu in Vera de stad in Californië als domicilie kunnen opgeven als ze voor een tweede keer terug zijn in Groningen, maar nu onder de stars and banners met hun breezy and galactic Jazzpop. Een geslaagd wederzien voor de Stadjers met deze band op het podium van Groninger popzaal.
In Parijs bij een opleiding leerden Juliette Pearl Davis (Juju) en Joachim Polack (Jojo) elkaar kennen. Al snel bleek dat ze muzikaal goed overeen kwamen en daarbij beide een voorkeur hadden voor ’70s jazz en ’90s space age pop. Al snel werd daarmee het fundament gelegd voor Pearl & The Oysters. De eerste keer dat ze in Groningen waren bij Eurosonic / Noorderslag was dat mede ter gelegenheid van het vierde album van deze Frans / Amerikaanse band ‘Coast 2 Coast’ dat werd opgenomen in LA met artiesten als Mild High Club en Laetitia Sadier. De huidige toer staat vooral in het taken van diens opvolger, het recent op de markt gebrachte ‘Planet Pearl’, een concept album. Vanuit het gezichtspunt van een alien die op de aarde is terecht gekomen en hier is vast komen te zitten, worden thema’s als mentale gezondheid en buitenstaanders aangesneden. Mooie aanvulling op het rijke aanbod, waarbij de debuutplaat ‘Pearl & The Oysters’ in 2017 verscheen, een jaar later gevolgd door ‘Canned Music’ en ‘Flowerland’in 2021.
Pearl & the Oysters beloofde het publiek mee te nemen naar ‘Treasure Island’ in het eerste nummer op het podium van Vera, maar dit bleek duidelijk nog en nummer om er even in te komen. Snel door naar ‘Konami’ dat al een stuk beter viel. Mooi uptempo en met prima drumwerk dat deze snelheid mooi onderhield had dit al veel meer flair. Echt in hun groove kwam de band met het mooie ‘Fireflies’. Rustig ontvouwde deze song zich en kreeg de kans zich volledig te ontpoppen. De laatste tijd heeft de jazz een steeds grotere plek gekregen in het werk van de band. Aanvankelijk was het meer een overheerlijke zoete pop, maar de jazz pop met elementen van andere muziekgenres zoals de bossa nova, maken het aantrekkelijker en met nu en dan een scherper randje. Dan werd het ook gelijk erg mooi in bijvoorbeeld ‘Cruise Control’, lekker vlot met mooi werk van de ritmesectie met de prima bassist Greg Bette en de onopvallend uitstekend drummende drummer. Heel erg fijn was ook ‘Big Time’, waarin vooral de zang van Juliette Pearl Davis uitstekend tot zijn recht kwam, net als in, na het donkere ‘Bit Valley’ in het rustigere, maar zweterige ‘Triangular Girl’, één van de songs waarin Juju haar zang afwisselde met een dwarsfluit, wat een mooi bij de band passende sound geeft, naast de vele spacy effecten en mooi samenkwam met de keys van Pollack. Op het podium een heerlijk relaxte vibe. De band zocht regelmatig het contact met het publiek, vaak voor een kort verhaaltje, of gewoon een anekdote. Soms, met de toch belangrijke onderwerpen die ze aansnijden in hun nummers, zou ook een meer inhoudelijke aankondiging niet misstaan. In de opbouw lag de nadruk duidelijk in het midden van de set, want ook het nieuwe en erg fijn opgebouwde ‘Halfway Where?’ en het enige Franstalige nummer ‘Sous La Lune Mandarine’ beklijfden, net als het rustige en dromerige ‘Flowerland’. Via verder prima nummers als “Mermaid Parade’en ‘Side Quest’, kwam de verkenning van Pearl & the Oysters van de planeet Vera in Groningen ten einde met nogmaals een fantastisch nummer ‘Pacific Avenue’. Rustig, met nog een keer die bijtijden prachtige zang van Davis. Het afscheid werd nog even uitgesteld met een fijn, maar kort toegift en nu is het uitkijken tot deze space age jazz promoters terug keren in Groningen, waarbij een festival als Rockit direct in gedachten schiet..