SCHEEMDA – Aan de ene kant van de zaal in De Toekomst in Scheemda tijdens Grasnapolsky liet een man zijn tranen stromen. Zo mooi, fluisterde hij, daar hou ik het niet droog bij. Aan de andere kant schudde een man vol onbegrip zijn hoofd, hoe kan ze dit nou doen, vroeg hij zich af. Waterbolk, het nieuwste project van Eva Waterbolk, liet niemand onberoerd en elke artiest kan vertellen dat elke emotie beter is dan geen en dat allemansvrienden nergens terecht komen. Op Grasnapolsky trad Waterbolk in volle bandformatie op met naast zangeres en gitariste Eva Waterbolk ook de steun op het podium van een gelouterde band met musici als Gijs van Veldhuizen,Marcel Wolthof, Bas Retgils en Wyno Bruinsma in wat door de zangeres werd betiteld als een mix van haar solowerk onder eigen naam en haar werk met De Messen. In Scheemda begon de bijdrage van Waterbolk nog rustig en verhalend met ‘Duinbloem’. Echt zo’n nummer waarin de zang van Eva Waterbolk nog even goed waker moest worden en ook de laatkomers nog door de fabriekshallen toesnelden naar dit podium. In ‘Gewassen Lakens’ werd het over een andere boeg gegooid. Dit was allesbehalve rustig, maar ineens stond de formatie flink te rocken. Een prettige verrassing, want dit was een bepaald mooi nummer. Overigens wordt in dit nummer duidelijk dat beide heren uit het begin ook gelijk hebben. Het is een prettig rocknummer dat overtuigd, maar het sterke punt van Eva Waterbolk was altijd haar schitterende teksten die ze helder en rustig bracht. In het rock geweld is die kwaliteit een stuk minder prominent. De sound gaat voor de tekst en dat is een volledige draai in haar aanpak. In een mooie setopbouw was vervolgens ‘Ze Onder’Water Danst prachtig en één van de hoogtepunten van het optreden. In dit lied kwam wel de tekst goed naar voren en het is zaak voor Waterbolk om tot een goede weging te komen tussen tekst en sound. Deze rust kon ook terug gevonden in ‘Ik Slaap’ waarin vooral haar zang optimaal was. Daarmee werd geacht dat iedereen aanwezig was en wakker, want met ‘Totdat de Grond’ werd definitief het rock gedeelte ingezet. Een sterk lied waarin de zangeres ook dat genre bleek aan te kunnen met stevige zang stem, waarin haar kwetsbaarheid was verdwenen. In ‘Bang (Hondje)’ werden aanvankelijk rustig, maar steeds robuuster haar filosofische teksten gebracht. Regelmatig gaf Eva Waterbolk een fijne tekst en uitleg over haar merch en vooral over de liedjes. Over het afsluitende ‘Joapke Jong’, een lied in het Gronings, geschreven door een ver hoog bejaard familie lid in Canada. Ook zo’n lied dat rustig begint, maar waarin de sound aanzwelt. Waterbolk bleek anders dan verwacht voor hen die het debuut in Vera in Groningen niet hadden meegemaakt enkele weken eerder. Het project is nog erg pril en er moet nog wat gezocht worden naar evenwicht tussen singer-songwriter en rocklady, maar het is goed dat artiesten ook eens een andere kijk op de zaak brengen en blijven nadenken over hun aanbod.
Waterbolk laat niemand onberoerd
