STEENDAM – Afgedankte paarden krijgen vaak geen tweede kans. In de Verenigde Staten gaan dergelijke paarden naar een plek waar alleen het vlees nog waarde heeft. Dit via een tussenstop bij een opfokstation, waar getracht wordt om nog zoveel mogelijk vlees en dus dollars, op de botten te krijgen, voor een enkele reis Mexico of Canada volgt. Er zijn mensen die als de paarden aankomen er snel een foto van maken, die op internet zetten en daar kunnen belangstellenden ze kopen voor dezelfde vleesprijs als de slachter. In 2012 was Rachel Harrington voor het laatst op het vasteland van Europa. Onze Britse Brexit buren hadden haar twee jaar geleden nog gezien voor een paar optredens, maar in Nederland, ja wachten duurt lang…. Een jaartje pauze voor de Amerikaanse was de bedoeling geweest, maar dat was aan het uitdijen naar een fikse carrière onderbreking door het leven, liefde en paarden. Op de site van deze paardenliefhebbers zag de zangeres namelijk een enorm paard, een echte oudere heer. Met twee klikken stond die in haar winkelwagentje en omdat de transportkosten nauwelijks hoger waren voor twee paarden kwam daar ook nog een hittepetiterige Arabische merrie bij. De oude heer noemde ze Waylon en de merrie ging verder door het leven als Loretta. Het leverde ook een fantastisch nieuw album op met ‘Hush, The Wild Horses’ en Harrington pakte de draad weer op. Peter van Peter en Leni kon haar aankondigingen op het podium in Steendam voor het eerste optreden sinds 2012 in Europa en het werd een heerlijke middag vol met prachtige muziek en verhalen. Het gebeurd heel zelden dat het eerste nummer, ‘Little Pink’, onmiddellijk de notitie hoogtepunt krijgt en niet alleen dat nummer, want eigenlijk elk nummer was prachtig en hoe meer Harrington de schroom van zich af gooide in het warme bad dat het publiek op deze regenachtige zondagmiddag voor haar vormde, hoe beter ze tot haar recht kwam. Voor de pauze waren het voornamelijk eigen nummers. De prachtige titelsong van haar nieuwe album, aanleiding voor het mooie verhaal over haar paarden en voor ‘I Meant To Go To Memphis’ vertelde ze hoe ze tijdens een songwriting cursus bij Mary Gauthier het advies kreeg die liedjes te schrijven die alleen zij kon schrijven. Wie het werk van Harrington al wat langer volgt, weet dat ze eigenlijk altijd al heeft gedaan, want bijvoorbeeld op haar fantastische album ‘Celilo Falls’ van voor de break brengt ze al heel persoonlijke liedjes. Mooie nummers als ‘The Barn’, de guitige stemmingbreker ‘You’ll Do’ en het op militaire marsteksten gebaseerde ‘Dropzone’ volgden, maar het absolute hoogtepunt van het hele optreden was de diep bewogen gospel ‘He Started Building My Mansion In Heaven Today’, dat ze zong op verzoek van iemand uit het publiek. Deze titel is een uitspraak van haar diepgelovige opa, die de dood in zijn botten voelde kruipen en een nummer dat de familiegeschiedenis samenvat. Rachel Harrington bewees zich een gedreven gitariste en ze heeft een fantastische stem, vol met emotie en doorleefdheid, waarmee ze authentiek haar liedjes en verhalen brengt. Was er toch nog kritiek mogelijk? Jazeker, want na de pauze speelde de artieste onbedoeld en meegesleept zonder vaste setlist uitsluitend covers. Tijdens haar optreden refereerde ze vaak aan haar bewondering voor andermans werk, van de namen van haar paarden, tot de klop op de deur als prille artieste bij Guy Clarck tot haar cover album, maar Rachel Harrington doet absoluut niets onder als songwriter voor de allergrootsten in de Americana scene. Aan de andere kant zong Harrington ook deze liedjes fantastisch en hadden al deze nummers een speciale plek in haar leven, waardoor ze ook voor haar een geheel eigen betekenis hadden, of het nu ging om het liedje waarop haar zoon altijd in slaap viel, de songwriter waarvan ze bij toeval de enige toeschouwer was bij een optreden of die plaat uit haar vaders collectie die voor de rest alleen uit gospelalbums bestond. De tweede set opende vlot met ‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’. Via Neil Young en Fred Eaglesmith en ‘Dublin Blues’ van Guy Clark was ‘Spokane’ geschreven door Art Hanlon en door Harrington op de plaat gezet voor ‘Celilo Falls’ een schitterend hoogtepunt tijdens een tweede set. Deze werd afgesloten met ‘Ode to Billy Joe’ van Bobby Gentry en als toegift volgde een prachtige traditionele gospel. Wat een prachtig concert was dit. Het is te hopen dat we niet weer zolang moeten wachten op een Rachel Harrington concert vol passie, emotie en heerlijke liedjes.
Wachten loont bij Rachel Harrington
