AMEN – Voor de tweede keer stond de Noorse singer songwriter Malin Pettersen in De Amer in Amen. Wie het eerste concert van de Americana en bleugrass artieste in de tuin van dit mooie Drentse podium had meegemaakt weet ze vast nog de schitterende blauwe gitaar voor de geest te halen. Haar absolute lieveling. Vlak voor het begin van de toer van een maand, was deze echter in gruzelementen uit het ruim van een vliegtuig gekomen. Gelukkig was er ook een erg mooie gitaar te leen om mee te nemen door Europa. Deze gitaar was echter een volgende vlucht niet heelhuids doorgekomen en kwam van boord in twee stukken. Dan heb je in De Amer altijd nog barman Nick. Even leek het concert niet door te gaan, maar, zo beeld je je dan in met enige romantische fantasie, over de schemerende Drentse heide op een fiets, uiteraard zonder hulp motor en puur op Drentse wilskracht, komt Nick aangesneld met zijn eigen gitaar op zijn rug om toch het concert door te kunnen laten gaan. Gelukkig maar, want Malin Pettersen bewees maar weer een geweldige artieste en verhalen verteller te zijn.
De liefhebbers van Americana en bluegrass leerden Malin Pettersen kennen als zangeres van de band Lucky Lips. Deze Noorse formatie werd een decennium geleden uitgeroepen als beste Europese bluegrass formatie, zelfs met het gebruik van drums, wat normaliter in de bluegrass een doodzonde is bij de puristen van het genre. Hoewel ze tot op de dag van vandaag in de band speelt, ontstond er ook de behoefte om te onderzoeken hoe het zou klinken als ze zelf alle touwttjes in handen heeft. Deze zoektocht leverde het Nordicana album ‘References Pt. 1’ op dat in 2018 verscheen en waarbij ze zichzelf als doel had gesteld om dit album zelf te produceren. Voor elke plaat stelt ze zich een nieuwe uitdaging. Haar nieuwste album bijvoorbeeld ‘Trouble Finding Words’ is opgenomen met producent en jazz drummer Martin Horntveth van Jaga Jazzist en is avontuurlijk en levert weer heel nieuwe inzichten op. Vlak voor en na deze toer verschijnt haar nieuwste project, Voor de EP’s ‘Seasons’ en ‘Accoustic Acts of Rebellion’ sloot ze zich letterlijk op in de kast van haar ega om haar liedjes weer zo intiem en persoonlijk mogelijk te leren kennen en op te nemen met alleen een akoestische gitaar.
Een maand was Malin Pettersen onderweg geweest van Oslo, via tal van optredens, naar De Amer in Amen. Het voelde een beetje huiskomen voor de artieste met veel vertrouwde gezichten. Muzikaal trapte ze af met het mooie rustige ‘Get You Back Again’. Een gevoelig nummer dat steeds mooier die emotie pakte. Naast de liedjes is Malin Pettersen ook iemand die veel te vertellen heeft. Bijna ieder nummer krijgt een gloedvolle introductie. ‘Queen of the Meadow’, in het Nederlands de Moerasspirea, is een song met de instructies voor haar begrafenis. Op haar graf wil ze graag dat er Moerasspirea worden geplant, want aan die geur heeft ze goede herinneringen uit haar jeugd. Zo wil ze een blije boodschap achterlaten. Het is een langzaam wat vlotter worden de song welke erg mooi is. Voor ‘Alone’ volgt een lang verhaal over het stellen van doelen bij de albums, waarbij ze uiteindelijk in de kast beland voor het opnemen van de EP’s en dit nummer dat staat voor dat je alleen kunt zijn, maar niet eenzaam, dat je in een groep kunt zijn en je eenzaam voelen en dat je alleen kunt zijn en je eenzaam voelen. Fraaie, oprechte en logische verhalen die toch nog wat puntiger kunnen zijn, waardoor er meer ruimte ontstaat voor een liedje extra. Dit wat vlottere lied was het wachten waard, want het was prachtig, om daarna lekker klein met haar hele mooie karakteristieke zangstem ‘Seasons’ te brengen. Mooiste nummer voor de pauze was het iets meer uptempo ‘Ain’t Love A Wicked Friend’ dat fijn de emotie pakte. Bijna werd dat nog overtroffen door ‘Speed of Life’. Wetenschap heeft de interesse van Pettersen en ooit, langer dan we ons kunnen voorstellen, waren de atomen waaruit ons lichaam is opgebouwd onderdeel van een ster. Wie weet waren ze wel lichtjaren van elkaar verwijderd, maar nu zijn samengekomen voor, in het verloop van de tijd een ogenblik, om het leven te vormen. Dat leven moet je dus savoureren was de conclusie van dit verhalende nummer, waarna me ‘Life’ de pauze kwam.
Na de pauze opende Pettersen het bal weer met ‘Lonely With You’. In haar nummers mengen melancholie en droefheid zich met optimisme. Bijvoorbeeld in ‘Numbers in the Street’ over die ex die je al jaren niet hebt gezien en nu nauwelijks nog kan voorstellen dat je ooit met diegene je leven hebt gedeeld. Soms ook een dosis maatschappelijke betrokkenheid in bijvoorbeeld ‘Arkansas’, waarin je op het ene moment je volledig bent overtuigd dat het milieu moet worden gered en tien tellen later in de verleiding bent om in Arkansas op vakantie diamanten te gaan zoeken in een prachtig nummer. Erg mooi was ook ‘Trouble Finding Words’ dat met zijn donkerdere zang fraai contrasteerde met de hoge zang in ‘Arkansas’ en een intense jaren 60 vibe had over het moeilijk onder woorden kunnen brengen van gevoelens. Twee covers in de tweede set, van Emmylou Harris en George Jones, erg mooi, maar totaal in het verlengde van het eigen werk van Pettersen, waarbij je met een andere keus nog iets kan toevoegen, bijvoorbeeld een meer uptempo song. Het einde was prachtig met ‘Fear/Hope’ over hoe belangrijk is in de maatschappij om je, op een goede manier, uit te spreken in het maatschappelijk debat en als toegift ‘Silver Lining’. Malin Pettersen kan niet wachten om terug te keren naar de Amer. En Nick? Die is vast door een donker Drenthe tevreden naar huis gepeddeld met zijn gitaar tevreden op de rug. Bedankt Nick.