SCHIPBORG – “Kan ik nog even plassen?, was de over de luidsprekers uitgesproken vraag ter afsluiting van de soundcheck.” Drie minuten zaten er tussen het einde van deze soundcheck en het begin van het Waltzburg concert en heel het Festival der Aa in Schipborg wist wat de hand van zanger Menno Krivokutya waarmee hij zo vriendelijke wuivende het podium opkwam had gedaan. Een heel passende opening van het concert van deze eigenzinnige indie rock formatie uit Nijmegen, want ongekunsteldheid en mooie liedjes waren troef deze middag. De band was heel direct en wond er geen doekjes om en dat maakte het juist leuk, waar als het een act was geweest het ‘lullig’ zou zijn geworden. Een kwestie van wat je ziet is wat je krijgt en als je plassen moet dan moet je gaan. De band bouwde in nagenoeg dezelfde samenstelling eerder als Wolves Dressed in Sheep aan de weg en bracht onder meer in 2015 de EP ‘Varykino’ uit. Het vriendelijke wuiven werd gevolgd door een mooi en vlot begin met ‘Punkwok’. Een lekker vrolijk nummer met een bittere ondertoon. In ‘Battered’ klonken gitaren die herinnerden aan de vroege The Cure en de invloeden die band oppikt uit de jaren 80. In dit nummer trad, weliswaar achter op het podium verstopt, de sterke achtergrond zang van Nicole Jansen op de voorgrond. Een onderdeel dat constant bleef. Op het toneel bleef het een vrolijke boel met veel beweging vooraan met naast Menno Krivokutya ook gitarist Jesse Smits en Joost Klapmuts, terwijl achter op het podium de rust wordt bewaard door Jansen, drummer Ruben Timmer en bassist Luc Schmitjes. Het gezelschap heeft sinds de ontpopping als Waltzburg al snel naam gemaakt. Popronde, Noorderslag en tal van nationale en internationale festivals vielen voor de muziek en presentatie van Waltzburg. Het is van die muziek om lekker relaxt op mee te deinen en dat doet het Festival der Aa publiek al snel. De band mag af en toe ook nog wat meer een serieuze noot inbouwen. De aankondigingen zijn schaars en meer, weliswaar leuke, leut, dan dat er nu en dan iets inhoudelijks wordt verteld. Het gaat dan van “Het volgende nummer is leuk”. Dat is inhoudelijk correct, maar ook wel zeer summier en ook een constatering als “Jullie zijn allemaal heel mooi” zou ook best kunnen kloppen, maar is vooral lief. Daar is dan wel ‘Consensus’ over en dat was ook de titel van een wat rustiger moment en dat wordt nog even fijn doorgetrokken in ‘Ages’ met een fijn synth intro en ook ‘Oklahoma’ is nog ingetogen. Waltzburg heeft zich dan al neergezet als een plezierige en charmante band die absoluut weet te boeien met hun muziek. Het zit uitstekend in elkaar en met overgave zingt Krivokutya zijn nummers. Na het rustige middendeel, mooie setopbouw, vormen een soort koebellen bij de drums de aankondiging voor ‘Ghost’ waarna in ‘Neon’ en ‘Friends’ het mooiste gedeelte van het optreden wordt bereikt. We zijn allemaal hierna vrienden, verklaart de band als met het uptempo ‘Gotor’ en het stevige ‘So Long See Ya’ met prima drumwerk wordt afgesloten. Een band die muzikaal fijn in het voor elkaar heeft en een prettige presentatie heeft, maar nog wel voorbij alleen de leut moet stappen. Er wordt aan een album gewerkt en voor wie nog niet genoeg heeft, in Simplon in Groningen komt de band later dit jaar.
Vrienden worden met Waltzburg
