AARHUS – Het lijkt een eenvoudige klus. In Aarhus zit immers de thuisbasis van Athletic Progression. Het spannende Deense instrumentale jazz/hiphop trio blijkt echter uitgevlogen over de hele wereld. Jonathan Jull Ludvigsen, Jonas Cook en Justo Gambula bevinden zich op dat moment in Aarhus, North-Carolina in de Verenigde Staten en in Spanje. Het interview alleen doen dan maar, maar dat wil Jonathan Jull Ludvigsen zeker niet en dat hoeft ook niet. Even later lichten op diverse plekken op de wereld beeldschermen op en verschijnen lachende gezichten die straks weer bij elkaar zullen komen voor een optreden tijdens Eurosonic, waar ze namens zichzelf en Denemarken een showcase zullen spelen. Even moeiteloos als op het podium geeft het drietal in het gesprek elkaar het stokje door. De exacte tijd en locatie voor de showcase van Athletic Progression is nog niet bekend tijdens de Eurosonic week in Groningen.
“Ik keek altijd hoe mijn broer op zijn gitaar speelde en werd heel erg jaloers dat hij op dat moment alle aandacht kreeg”, lacht Ludvigsen, de drummer van Athletic Progression bij zijn jeugd herinnering. “Mijn ouders hebben me maar een drumstel gekocht. Het werd echt serieus op het moment dat ik naar wat in Denemarken de efterskole noemen, dat is een soort kostschool met een gespecialiseerde curriculum dan een reguliere school. Ik ging naar een efterskole gespecialiseerd in muziek. Tot die tijd had ik voornamelijk alleen op mijn kamer gedrumd, dit was de eerste keer dat ik ook echt voor andere mensen moest drummen. Ik had altijd al de droom om artiest te worden en op tour te gaan en alles wat daar bij hoort, maar pas toen ik echt samen speelde met andere mensen op de Mellerup efterskole leek dat ook een droom wat ook een doel was dat ik daadwerkelijk kon realiseren.” Het is een verhaal waar Jonas Cook zich mee kon identificeren. “Ik ben groot geworden met een vader die thuis veel de gitaar speelde. Later kregen we ook een piano en ik was van nature aangetrokken tot dat apparaat. Muziek is iets dat voor mij betekenis geeft aan mijn leven. Ik denk dat het zo rond mijn vijftiende of zestiende levensjaar echt een behoefte werd waar ik niet meer zonder kon. Sindsdien heeft de aantrekkingskracht van het spelen en optreden mij steeds meer aangetrokken.” Justo Gambula knikt druk mee op het beeldscherm. “Muziek is bij ons altijd er geweest in huis. Mijn moeder was danseres geweest en op heel jonge leeftijd speelde ik al percussie en in mijn tiener jaren ben ik begonnen met het spelen op de bas. Op één of andere manier ben ik altijd omgeven geweest met mensen die enorm van het leven genoten en dat uitten met muziek en dans. Ik zeg altijd maar dat muziek de reden is van mijn geboorte, ik heb altijd geweten dat ik muziek wilde maken en door muziek mijn plezier tonen en dat met anderen te delen. Als we dan met zijn allen ook nog een connectie hebben, het is verbazingwekkend wat je door muziek kan ervaren.”
Justo Gambulo begint dan aan het verhaal hoe de band Atlethic Progression is ontstaan. “Ik heb Jonas ontmoet in 2014 op een 4 maanden durende muziek cursus, waar het combo waarin hij speelde en de formatie waarin ik actief was klaar werden gestoomd voor recitals. Hij droeg een sweatshirt met daarop het metrostelsel van New York, maar in plaats van de daadwerkelijke stations in de stad, was dit met verschillende hiphop artiesten uit diverse wijken die zo verbonden werden met hun inspiratiebronnen en de originele uitvoerders daarvan. Ik moest hem wel vragen of hij van hiphop hield en gelukkig deed hij dat ook”. Jonathan Jull Ludvigsen neemt het stokje over. ”Ik speelde met Jonas in een neo soul band en heb hem zo ontmoet. We hadden een zanger en arrangeerden zo’n beetje de muziek van iemand anders. We konden enorm goed opschieten samen en toen Jonas me vroeg of ik samen met hem en nog iemand in zijn trio wilde spelen was dat snel besloten. Dat was Justo en ik heb Justo voor het eerste ontmoet bij een repetitie van Athletic Progression.”
“Athletic Progression uit Aarhus is een in de basis instrumentaal trio met wortels in hiphop en jazz. Hoewel de drie jonge Denen op toetsen, drums en bas openlijk beïnvloed zijn door artiesten als Herbie Hancock, Yussef Kamaal en Flying Lotus, hebben ze een compleet eigen geluid ontwikkeld, instant herkenbaar en waanzinnig catchy”, adverteert Eurosonic de band. Van de ontstaansgeschiedenis van de band stappen we over op de ontstaansgeschiedenis van de sound van Athletic Progression. Justo Gambula is daar kort over. “Het is onze eigen sound, daarom is het zo attractief voor ons”, gniffelt hij veilig op afstand. Ludvigsen gaat er nader op in: “Ik denk dat er in de loop van de tijd weinig echt veranderd is tussen hoe we nu muziek maken en toen we begonnen. We worden allemaal door dezelfde zaken beïnvloed en we weten precies van elkaar waar we van houden, maar juist als we beginnen met mixen en we op terrein komen waar onze invloeden en voorkeuren uit elkaar lopen, daar wordt het echt interessant. Als drie jongemannen met een voorkeur voor hiphop dan hiphop gaan maken krijg je meestal een doorsnee resultaat, maar als je verschillende achtergronden en muziekstijlen mixt, dan kan het speciaal worden, wat denk ik, er voor zorgt dat we op natuurlijke wijze onze sound hebben gevonden. We gunnen elkaar de verschillen en verwelkomen ze.”
Ludvigsen gaat naadloos verder in het onderwerp songwriting, waar het scherm van Cook even leeg blijft als hij een kop drinken voor zichzelf inschenkt. “We werken niet echt met een onderwerp voor een liedje, we jammen onze ideeën. We praten eigenlijk nooit over wat voor liedjes we willen schrijven, het komt er gewoon uit, door hoe we spelen en hoe we ons op dat moment voelen. We hebben al onze muziek gemaakt in een band setting. We schrijven tegelijkertijd de stukken terwijl we jammen en dan schreeuwen we “HEY!” als er iets opgenomen moet worden, zodat we het kunnen terughalen. Op een dag zitten we dan met een shitload aan muzikale stukken en flarden, waaruit we kiezen en selecteren en de ideeën die we het meest interessant en waardevol vinden werken we uit.” Justo Gambula heeft geïnteresseerd geluisterd. “Vaak is een goede song, die waar we het gevoel weten te pakken of waarin er iets gebeurd in de muziek. Als we er aan werken om dat te bewaren, merken we vaak dat hoe vaker we het spelen, het gevoel sterker wordt dan de eerste keer.”
Hiphop is vooral vocaal genre stellen we, Athletic Progression werk weliswaar vaak met gast vocalisten, maar is in principe een instrumentaal gezelschap. Het beeld bij Jonas Cook vult zich weer en hij werpt tegen. “Ik ben het er niet mee eens dat hiphop een vocaal genre is. Sommige muziek waar wij van houden zijn alleen maar beats of zelfs loops in sommige gevallen.” Gambulo knikt. “Bijna al mijn grootste inspiratiebronnen maken sick beats zonder zang. Ik hou er van om naar muziek te luisteren en een track steeds weer te beluisteren en dan uit te pluizen welke rol elk instrument heeft en hoe ze met elkaar in verband staan.” Ludvigsen valt zijn ploeggenoten bij. “Ik ben met niet erg bewust dat hiphop ook met zang of rap moet zijn. Ik denk dat voor mij, als ik het zo simpel mogelijk verwoord, hiphop geen vocals hoeft te hebben om hiphop te zijn. Ik luister vaak naar beats, gewoon instrumentaal werk, wat ik zou scharen onder de hiphop zonder de rap.”
De muziek van Athletic Progression is niet altijd instrumentaal. Regelmatig wordt er samengewerkt met gastzangers. “We zoeken altijd naar iemand die de details in onze muziek snapt en die gebruikt”, gaat Ludvigsen van start. “We willen met ze in één ruimte zijn, het is dan belangrijk dat de zanger of rapper waar we mee werken er open voor staat om ideeën er uit te gooien en met ons wil freestylen, zo werken we het best.” Cook: “We zijn een soortement live spelend productie team als we met zangers werken. Hoe meer input we krijgen, hoe meer output we kunnen geven.” Gambula: “We zoeken mensen die zichzelf zijn. Die zaken willen delen die je meenemen naar een plek waar je niet verwacht te komen.”
Een plek waar je niet verwacht te komen. Figuurlijk bedoeld, maar we nemen het letterlijk en informeren naar de andere gemeenschappelijke deler Aarhus. Wat maakt het tot een stad waar een band als Atlethic Progression kan groeien. “Het is een inspirerende en boeiende stad”, gaat Ludvigsen enthousiast van start, “alleen te klein. Het inspireert op verschillende terreinen. Wat betreft de muziek, zoals we die maken met Athletic Progression ben ik echter nooit gestimuleerd in deze stad. Die inspiratie heb ik van elders moeten halen, voornamelijk omdat de muziekscene hier zo klein is. Er is weinig te doen voor dit soort van muziek in Aarhus of zelfs in Denemarken wat dat betreft.” Cook is het daarmee eens, maar heeft toch wat kanttekeningen: “Er gebeuren toch veel opwindende zaken. Aarhus heeft een aantal muzikanten en bands van hoog niveau en een paar dope producers, zoals HansSolo en Jeremy Troy.” Justo Gambula sluit het onderwerp af met de constatering: “In veel opzichten is het net een dorp, wat er ook voor zorgt dat er veel getalenteerde mensen zijn rondom je, maar het is niet de enige plek waar ik ervaringen en inspiratie opdoe.”
Voor we dieper in het Eurosonic avontuur van het drietal duiken kijken we eerst nog even naar het recente album ‘Dark Smoke’. Gambula pakt dat op. “Weet je, we zijn vrienden geworden en één van de ultieme zaken die je kunt bereiken als muzikant is om muziek uit te brengen. Ik denk dat deze fysieke tastbare plaat een herinnering is aan onze vriendschap in goede en slechte tijden.” “We wilden gewoon een plaat uitbrengen”, lacht Ludvigsen die het estafettestokje dat de hele de wereld overgaat over pakt. “We wilden al onze kenmerken verzamelen, maar ook instrumentele tracks hebben. Ik denk dat we daarin geslaagd zijn.” Cook knikt: “In het begin wilden we gewoon een paar dope songs schrijven, maar dat is veranderd in de loop van de tijd. We wilden ons uiteindelijk neerzetten als instrumentale groep, die kan werken met verschillende gast vocalisten en ik denk dat dat er goed uitgekomen is door de instrumentale songs en een aantal liedjes met verschillende zangers te hebben.”
Van plaat naar podium is een kleine stap. Het Eurosonic podium als het drietal zich weer heeft verenigd. “Ik denk dat we optreden zodat zoveel mogelijk mensen onze kunnen horen. Het is altijd spannend en erg bevredigend om voor een nieuw publiek te spelen dat ons nog nooit heeft gehoord.”, gaat nu Ludvigsen voor. “Wat ik van Eurosonic zakelijk verwacht. Ik verwacht en hoop dat we contacten opdoen die ons kunnen helpen om meer in het buitenland te spelen. We hebben altijd willen reizen en optreden buiten Denemarken.”, “Conexxx”, juicht Jonas Cook. “Ik hou van de spanning om te proberen om een publiek tijdens een show voor je te winnen dat nog nooit van ons heeft gehoord. We hebben van dat soort mensen vaak de meest geweldige reacties gehad en ik moet toegeven; ik hou er van als dat gebeurd.” Nu is het Gambula die rij sluit met weer een andere invalshoek. “Ik wil laten zien hoeveel ik van Hiphop hou en dankbaarheid tonen aan hen die ons voorgingen. Ik heb van hen veel opgestoken, waardoor ik nu mijn ding kan doen. Business is funny…” gaat hij verder om dan lachende en vol kattekwaad de vraag te beantwoorden wat we kunnen verwachten van de show “Brownies, dat is de hoeksteen van ons optreden.” Hij steekt een juichende Jonathan Jull Ludvigsen aan: “ Vibes mamacita!”. Jonas Cook hoort het aan, zucht en besluit met een serieuze noot: Je kunt live instrumentele muziek verwachten, zoals je die nog nooit hebt gehoord.” Herenigd en waarschijnlijk dus met brownies, maar zeker met catchy klanken zal Athletic Progression in Groningen tijdens Eurosonic zich presenteren.