VEENDAM – Qua weer had het beter op Java kunnen zijn, maar ook in Java in Veendam was het behaaglijk en in deze tijd van het jaar kerstig. Voor de Bleuprint Sessions werd een grote stoel op het podium gezet waar even laten een man met kenmerkende hoofddeksel en baard plaatsnam en het publiek deze donkere decemberdagen nog even naar voren schoof in verwachting. Joost Dijkema deelde zijn muziek zo bij de kerstboom, in promotie van zijn gloednieuwe en juichend ontvangen nieuwe album ‘Time Thief’, de opvolger van de even positief besproken ‘Sacred Revelations’ die een paar jaar geleden verscheen. De van oorsprong Drentse gitaarvirtuoos had even tijd nodig om in deze warme verwachtingsvolle omgeving zijn plek te vinden. Tijdens de opening ‘Strange Replacements’ had hij een enkele keer even niet de juiste toon te pakken en dat leverde hilarische blikken op, van een van verbazing vertrokken gezicht wat Dijkema nu weer over kwam. Desondanks was dit rustige openingsnummer prima. Voor het instrumentale ‘Dalla Montagne Alla Pianura’ brak de import-Groninger een lans voor de Italiaanse tomaat in dit mediterrane land dat hij graag bezoekt om zich op te winden over het plaatselijke politieke klimaat, maar ook om te genieten van veel, men kan rustig stellen erg veel, verse plaatselijke tomaten. Die gedachte bracht rust bij Dijkema die vervolgens imponeerde met het titelnummer ‘Time Thief’. Zijn gitaarspel was inmiddels van de van hem bekende virtuositeit en in zijn zang had hij een lekkere rauwe ongepolijstheid die prachtig diepte geeft aan zijn liedjes. Als fingerpicker staat Joost Dijkema hoog aangeschreven in Nederland, maar tijdens het concert legde hij een vinger op de zere plek. Hij gaf aan het gevoel te hebben dat bij gelijke geschiktheid in de Nederlandse en zelfs breder de Europese Americana scene een Amerikaanse act de voorkeur heeft boven een Nederlandse. Zelf is Dijkema net terug van een Amerikaanse tour, waar hij onder meer in Nashville speelde en daar met veel waardering voor zijn werk werd ontvangen en zelfs in Veendam werden de eerste contacten gelegd voor een Canadese tour, want in de Nederlandse gemeenschap in Noord-Amerika is belangstelling voor Nederlandse Americana artiesten. Na de love song ‘To Make Us Believe (once again)’, een liedje dat sterk was en in de loop van de song steeds meer aan zeggingskracht won, gooide Dijkema de setlist aan de kant omdat zijn 12 string gitaar, spontaan evolueerde in een 11 strings gitaar. De alternatieve route liep via de cover ‘Going Across The Sea’ van Louis Marshall “Grandpa” Jones die Joost Dijkema tijdens zijn Amerikaanse avonturen opnam in een speciale soort telefooncel, waar je achteraf je gespeelde liedje op vinyl meekrijgt. Opvallend was dat als Dijkema de setlist volgt hij over het algemeen kort en zakelijk het nummer introduceert in een paar woorden en over randzaken wat meer vertelt, maar zonder setlist hij veel inhoudelijker op het nummer ingaat. Het mooie optreden, reclame voor zijn album, sloot de gitarist af met ‘Edge of the City’ over zijn tijd dat hij in één van de minst gewaardeerde straten van Groningen woonde. Gelukkig is die waardering er voor de gitarist wel.
Joost Dijkema laat zijn gitaar spreken in Java
