GRONINGEN – Als je door je vriendin wordt meegesleept naar een concert en je weet eigenlijk niet wat je kan verwachten en dus je thuis maar even gaat inluisteren, het was iets met Brothers. Enthousiast stond een dame te wachten op de Teskey Brothers, tot haar vriendin het maar bleef hebben over de Pierce Brothers. Daar had de dame in kwestie dus niet naar geluisterd. Desondanks had ze een prachtige avond vol met verrassing, meezingen en lekkere liedjes met niet de Teskey Brothers in Vera, maar de Australische Pierce Brothers. Nederland maakte kennis met de tweelingbroers Jack en Patrick Pierce uit Melbourne en hun krachtige en aantrekkelijke indiefolk met blues en rootsinvloeden een decennium geleden op Lowlands. Niet veel later deden beide broers voor het eerst Groningen aan en daarna leiden de wegen van de gebroeders alleen in 2018 naar de Martinistad, mede ook omdat een eerdere afspraak in 2021 door een pandemie moest worden afgezegd, maar nu stond een afgeladen Vera, waarvan velen de stromende regen voor lief namen om maar een mooi plekje te kunnen bemachtigen, op hen te wachten.
Die tijden zijn wel eens anders geweest. Ooit begon het duo als straatartiesten in hun thuisstad, maar met de EP ‘The Night Tree’ in 2014 werd de weg naar succes ingeslagen en met hun energieke shows met veel publieksparticipatie kregen ze wereldwijd aandacht. Met geduld is daarbij aan de weg getimmerd. Goede voorprogramma plaatsen brachten ze voor een steeds groter publiek en sterke albums, zoals ‘Atlas Shoulders’ consolideerden hun groei en zorgden dat ze in gedachten bleven. De huidige tour staat in het teken van het binnenkort te verschijnen album ‘Everything Is Bigger Than Me’. Dat wordt het derde studioalbum en de opvolger van het in 2020 verschenen ‘Into The Great Unknown’.
Het duo gaat ook van start met ‘Studio’ dat op het nieuwe album te vinden is. Onmiddellijk tappen de broers uit het vaatje waar de hele avond gul uit geschonken zal worden. Veel energie, mooi opgebouwde nummers, goede zang en harmonieën, het publiek erbij betrekken en het tempo er lekker inhouden, maar wel nu en dan de tijd nemen voor een verhaal. De Pierce Brothers zijn ook dankbaar, dankbaar voor een volle zaal en dat iedereen aanwezig hen steunt en dat dit feit absoluut niet vanzelfsprekend is. Het vlotte en stevige van dat eerste nummer wordt moeiteloos doorgetrokken naar ‘Genevieve’ dat zelfs nog iets robuuster is. Na het eerste praatje en de eerste rol over het podium volgt met ‘Kanko’ het eerste hoogtepunt, dat aanvankelijk na een lekkere bongo intro iets rustiger schijnt, maar dan ook weer lekker uitpakt. Na het mooie ‘It’s My Fault’ als de didgeredoo voor het eerst erbij wordt gepakt is ook ‘It’s Allright’ weer een hoogtepunt. Even start ‘Amsterdam’ wat rustiger, maar het is één van de vele liedjes met zo’n sterke opbouw die steeds heftiger wordt. Als je nog een punt wil aanstippen is dat veel van de liedjes een dergelijke opbouw hebben en dat er iets meer gevarieerd hierin mag worden. Er zijn weinig liedjes die ook iets van verstilling bieden of maar een adempauze. Het gaspedaal blijft diep ingetrapt. Het publiek gaat er volledig in mee en prachtige songs als ‘Overdose’ en ‘Bottle’ bieden dat voordat ‘Trip Lovers’, dan toch even een liedje is waarbij het even op adem komen is. Uiteraard niet te lang. ‘Self Portrait’ is prachtig. De heren gebruiken niet alleen hun liedjes met veel publieksparticipatie en hun uitstapjes in de zaal, waar opeens bijvoorbeeld een Pierce op de bar staat met drumstokjes om het publiek te enthousiasmeren, maar ook hun verhaaltjes. Vaak anekdotisch, steeds dankbaar en altijd bedoelt om de Veraanen verder in de show te trekken, merk je aan alle kanten de jaren lange ervaring, waarbij vooral hun straatervaring, waar je maar een paar seconden tijd hebt om publiek te vangen, nuttig blijkt. De show eindigt met ‘Brother’ als Nathan May het podium opkomt als derde Piece Brother op percussie. Als het trio in de coulissen verdwijnt blijft de zaal massaal het nummer zingen en weigert het einde te accepteren. Zichtbaar geroerd komen Jack en Patrick Pierce terug, pikken de song weer op en eindigen dan met het gevoeligere ‘Golden Times’ en het wederom mooi opgebouwde ‘Flying Home’ als toegift. Niet die andere broers maar de Pierce Brothers worden door die ene dame die de hele avond volledig in de show is gezogen nooit meer vergeten.