GRONINGEN – Het is de schuld van Barack Obama, In 2011 ontmoette Nathan May de Amerikaanse President en deze drukte de Australiër op het hart om zijn dromen te blijven volgen. Een advies dat de singer-songwriter ter harte nam en dus is het te danken aan Obama dat Vera in Groningen deze artiest mocht verwelkomen voor zijn allereerste show in de Martini stad tijdens zijn Europese rondreis samen met de Pierce Brothers. Al snel bleek op het Vera podium dat May een sterke en geëngageerde artiest was die echt wat te vertellen heeft in zijn liedjes en diverse maatschappelijke onderwerpen bespreekbaar maakt. Deze dagen verschijnt zijn debuut album, nadat hij in de loop der jaren al wel een aantal EP’s heeft uitgebracht.
Belangrijke bron van inspiratie voor Nathan May is zijn afkomst. Hij voert zijn geschiedenis terug op de Arabana, Yawuru and Marridjabin clans en maakt dus deel uit van de oorspronkelijke bewoners van het continent. Het is een onderwerp dat in veel van zijn nummers terug komt. Het zijn onderwerpen als racisme, armoede, de lotgevallen van zijn oma en aanverwante zaken die hij benoemt. Trots op een rijke geschiedenis, maar met oog voor de enorme zwarte randen over wat de oorspronkelijke Australiërs is aangedaan. De oplettende Vera-ganger zag hem, incognito met een grote muts, voor de show al sfeer proeven in de zaal. Even een kijkje nemen naar zijn publiek, een knikje hier en groet daar voor hij weer verdween in de green room. Op het podium was al de opstelling van de Pierce Brothers met de vele percussie op de voorgrond. Even later verscheen May, muts verdwenen, op de bühne voor een show vol met folky singer songwriter verhalen van achter de drums.
Die show begon met een switcheroo. De oplettende setlist meelezer rekende erop dat Nathan May zou openen met ‘Home’, maar hij ruilde de eerste twee nummers op de setlijst om en begon met ‘Hold me Close’ dat als tweede stond genoteerd voor hij terugpakte naar ‘Home’. Een nummer dat hij ook met een mooie introductie waarbij hij de Nederlandse regen, koud, tegen het vriezen en onaangenaam vergeleek met de regen thuis in Darwin die juist een verkwikking is en waarvoor je naar buitenkomt en omarm. May toonde zich een rustige annonceerder die flexibel en rustig zijn liedjes neerzette en met zijn aankondigingen belangstelling op riep voor wat ging volgen. Het was ook een logische switch, want met ‘Home’ bracht hij iets meer vaart in de show na de rustige opening. ‘Love For Me’ is ook zo’n nummer waarmee hij je meeneemt zijn familiegeschiedenis in. Hij brengt zijn oma tot leven die trouwde met een Britse immigrant, maar geacht werd haar gebruiken, cultuur en taal daarbij achter zich te laten. Een prachtige song, welke duidelijk dicht bij Nathan May staat. Het werd alleen maar mooier. ‘It Gotta Start Somewhere’ gaat over racisme en hoe da te doorbreken en elkaar nader tot elkaar te brengen. En rustige intense song. Net zo fraai was ‘Darwins Son’, robuuster, steviger en vooral met prachtige zang over opgroeien in armoede en die stevigheid trok hij door in het afsluitende ‘Fix It Up’ voor een fijne kennismaking met deze zoon van Darwin die zijn persoonlijke ervaringen zo mooi in liedjes weet te vertolken. Een speciaal woord van dank daarom ook voor Barack Obama. In Vera vond hij een gretig publiek, maar als hij zelf tourt met band zou hij en prachtige affiche maken voor de vele podia in Nederland waar folk en Americana hoog in her vaandel staan.