GRONINGEN – Een enkele Veraan kon het zich nog herinneren. Vera’s Art-vader en de ontwerper van de poster voor het optreden van Simon Joyner Willem Kolvoort wist nog dat hij er bij was geweest en probeerde met de Amerikaan te achterhalen door diep te graven in beider herinnering met wie hij nou toerde indertijd. Een aantal mensen in het publiek zat nog in de luiers of in de planning en was nog niet eens geboren de laatste keer dat de Amerikaan in Vera optrad. Pre-Millenium Bug, dat was zeker. Simon Joyner heeft zijn tijd genomen om terug te keren naar Vera in Groningen. April 1996 was het dat de singer-songwiter uit Omaha, Nebraska voor het laatst zijn voeten op het podium in Groningen zette om zijn liedjes te delen met de Stadjers. Eindelijk was hij terug en de zaal hing, muisstil, aan zijn lippen voor de liedjes van Joyner.
Tinca, de dochter en tourmanager van Simon Joyner en haar vader genoten zichtbaar achter de merchtafel. Al voor het concert was het duo daar te vinden met voor iedereen een praatje. Op de tafel een dwarsdoorsnede van zijn albums. ‘Umbilical Chords’ uit 1992 is het eerste album dat hij uitbracht, een jaar later gevolgd door ‘Room Temperature’, wat weer op de hielen werd gezeten door ‘The Cowardly Traveller Pays His Toll’. Sindsdien is er een constante stroom van platen en van albums die worden heruitgegeven. Het laatste in een imposante rij van titels zijn ‘Pocket Moon’ uit 2019, diens opvolger ‘Songs From a Stolen Guitar’ uit 2022 en het meest recent en het album waarmee hij en zijn dochter nu Vera weer aandoen ‘Coyote Butterfly’. Joyner, wellicht niet zo bekend bij het grote publiek, is een artiest die onder collega’s veel waardering heeft. Namen als Kevin Morby, Gillian Welch, Beck en de plaatsgenoten uit Omaha Bright Eyes zijn beïnvloed door Joyner.
Het voorprogramma sloot zijn bijdrage aan de avond af en Simon Joyner was nog lekker aan het kletsen in de zaal. Niet lang voor het uur U scharrelde hij terug naar de Green Room, pakte zijn gitaar, pedalen, notitieblokje, plugde her en der wat in, schoof even op zijn kruk en deed zijn hand omhoog ten teken dat hij klaar was. Simon Joyner speelt, zoals Vera het zo fraai omschreef, rauwe en gevoelige indiefolk met daarin elementen van Americana. Dat kwam direct tot uiting in het openingsnummer ‘Sunny’. Rustig verhalende vertelde Joyner in deze sad song het verhaal van twee vrienden, vol weemoed. Nog zo’n droevig liedje volgde met ‘The Arsenist’ dat erg mooi en nog iets trager was. Joyner speelde een dwarsdoorsnede van zijn loopbaan met het werk van zijn nieuwe album, zoals het prachtige ‘Biloxi’, dat met af en toe een mooie tempowisseling verraste. Daarnaast ook ouder werk, wat ook weer actueel is door een heruitgave van de albums. Met ‘Biloxi’ kwam er een fraaie fase in het optreden. Het zeer aansprekende ‘Sunday Morning Song for Sara’ overtuigde en net toen je dacht er wel weer iets tempo in het gebeuren mocht komen, bracht Joyner dat met ‘Tongue of a Child’, dat een fraaie dreiging in zich had wat het nummer urgentie gaf. Het zijn ook nummers om intens naar te luisteren. De muziek is meer een vehicle voor de teksten. Met zijn gitaar geeft hij richting en accentueert hij. Hij zet met weinig middelen een sfeer neer. De teksten zijn echt de moeite waard om te luisteren. Ingenieuze invallen en geniale vergelijkingen maken het een noodzaak om stil te zijn en nadrukkelijk de oren te spitsen in een melancholisch nummer als ‘I Wrote a Song about the Ocean’ of het uitstekende advies in ‘Live in the Moment’ waar hij begint met het moment dat de wereld vergaat en hij zich niet herinnert die laatste naald te hebben horen vallen. Tussen door het felle protestnummer ‘Bring Down Goliath’. Rustig sprak de artiest de nummers aan één. Steeds een korte inleiding, waarin hij met een paar woorden iets over het liedje vertelde of soms alleen een titel, maar bij dit nummer merkte je hoe het hem raakte. De afgelopen verkiezingen maakten het oudere ‘Bring Down Goliath’ weer actueel. Verbeten protesteerde hij tegen het huidige regime in de Verenigde Staten. Nog zo’n prachtig fel nummer was ‘Fallen Man’. Na dit nummer ging het langzaam, letterlijk, het naar het einde van het optreden. Even zat hij op de wip voor het laatste nummer. In zijn notitieboekje had hij ‘Only Living Boy in Omaha’ genoteerd. Wel of niet, had Joyner zijn twijfels, maar uiteindelijk was dit rustig verhalende nummer toch zijn slotakkoord. Prachtige teksten, goed gebracht en zelden zal het zo stil zijn geweest in Vera. Misschien toen in 1996 en weet iemand dat nog.