GRONINGEN – De onmisbaarheid van kunstenaars, artiesten, zangers, goochelaars, drummers en andere creatievelingen in tijden van rampspoed en andere misère werd in Vera nog maar eens onderstreept. Deze artistiekelingen zijn namelijk in staat de essentie van de ellende te pakken en ze om te vormen tot iets prachtigs en daarmee hun toehoorders, publiek, lezers of kijkers als een gids bij de hand te nemen en ze terug te voeren uit de duisternis naar de schoonheid en de positiviteit. Om mensen een verhaal van hoop te geven of dat nu gaat om persoonlijke tegenslagen of de realisatie dat de wereld van kommer en kwel aan één hangt. Uiteraard is dit geen pleidooi voor malheur en gunnen we artiesten vrede, een gelukkig liefdesleven, gezondheid en al het goede dat denkbaar is, maar ja, leven is soms een rommeltje, een opgave en dan komen ze ook tot hun recht. Neem Marike Jager, sinds haar winst van de Grote Prijs van Nederland in 2003 en haar eerste album ‘The Beauty Around’ dat enkele jaren later verscheen een druk bezet mens met optredens en andere artiesten dingetjes. Ineens is daar de pandemische noodrem en houdt het leven, zoals ze het kende, op en zat ze thuis te sippen. Een mailtje van Martijn Bosman, drummer bij onder andere Gotcha!, Lois Lane en Venice, met de vraag:”He, hoe gaat ie?,” bracht verlichting. Er werden stukjes muziek uitgewisseld. Aarzelend een liedje geschreven en ineens was daar een compleet album dat als M ft M werd uitgebracht, met stoere superhelden op de hoes en aansluitend een concert tour. Bijkomend voordeel,als we het toch over beroerdigheid hebben, het leed dat niet optreden in Vera heet, kon worden doorgestreept, want beide debuteerden in de Groninger popzaal, waar je toch eigenlijk gestaan moet hebben. Op het CV van beide staat inmiddels Vera, nadat er een ‘Walz’ werd ingezet, met intrigerend opening, waarbij aanvankelijk en rood lichtje op melancholische tonen over het podium dwaalde. Dat bleek Martijn Bosman met een blaas instrument, waarna Marike Jager zich bij hem voegde voor een fijn openingsnummer. Mooi was het prettig dreinende ‘Hey Are You Okay’, het titelnummer van het voorlaatste, in 2019 verschenen, studio album van Jager met een dermate enthousiast drummende Bosman dat zijn apparatuur in gevaar kwam en een mengpaneel ergens tussen hemel en aarde bleef hangen. Een fijn welkomstwoord en een mooie introductie naar ‘This Is Love’, dat van de nieuwe plaat is. Het was het eerste nummer dat beide, op afstand van elkaar, schreven en waar ze later in het concert nog eens op terug kwamen in een alternatieve versie. Via een mooie mix, waarbij het duo uiteindelijk uitkwam in een prachtige versie van ‘Two’ met twee prima zanglijnen ging het naar ‘Doeloe’ dat tot de mooiste nummers van het concert uitgroeide. De liedjes kennen vele gezichten. Tempo wisseling, karakterveranderingen en het soms haast achteloos overgaan in wat een ander lied schijnt, maar dan ineens weer terug keren naar een eerdere passage maakt het verrassend en vaak erg mooi. Vooral Bosman excelleert hierin met zijn drumwerk, synths en zang. Vooral in het synth gebruik, bracht hij het experimentele in het optreden. Hij heeft nogal wat werk op zijn bordje, maar weet moeiteloos het gemakkelijk te laten lijken en dicteert zo het tempo van het concert. Marike Jager heeft natuurlijk die prachtige stem, maar bepaalt met haar gitaar vaak het karakter. Het folky beginnende ‘San Diego’ wordt afgewisseld met scherp rockende gitaar passages in ‘Sing i’. Een statement. Jager vertelt hoe geraakt ze was, dat de politiek haar ineens weg zette als vervangbaar door een CD’tje. ‘In Useless’ vatte het duo die gevoelens in een scherp en welgemeend commentaar, maar toch met een milde blik om niet te blijven hangen in de negatieve emotie. Het is gezegd en er mag in de politiek geluisterd worden! Artiesten hebben we broodnodig. Hierna bleef de mooie mix van nummers van de nieuwe en ouder werk van Jager. Prachtige verrassende en soms experimentele uitvoeringen van ‘What If’, Another River’ en ‘Burning Sun’ waren prachtig, maar trokken hun wissel op de stem van de zangeres die daardoor haar praatjes tot het minimum beperkte en ook een toegift zat er niet in, want er staan nog veel optredens voor de boeg en een instrument moet je zuinig op zijn. Het hinderde haar niet in het prachtige einde met het stevige ‘Every Way Out’ en vooral het schitterende ‘Hit Me’. Een erg mooi Vera debuut!
Uit misère bloeit wat moois bij Marike Jager en Martijn Bosman
