GRONINGEN – Na een geweldig optreden van Tropical Fuck Storm in Vera in Groningen was het druk bij de merch stand van de band. Of ze nog naar buiten kwamen om te signeren? De merchguy van de Australiërs keek moeilijk. “Ik denk het niet, die zitten compleet uitgewrongen uit te puffen. Ze zullen moe zijn.” Heel begrijpelijk, want deze Australische formatie rondom zanger Gareth Liddiard had van de eerste tot de laatste minuut van het optreden zichzelf, de instrumenten, de apparatuur en de technische staf niet gespaard. Het publiek werd ook geen respijt gegeven en al snel verschenen ontblote zwetende dansende bovenlijven in de moshpit voor het podium. De band toert met hun nieuwste album ‘Deep States’. Dat album is een confrontatie met de wereld waarin we leven. Een wereld waar de complotten echt zijn die regeringen en politici smeden, maar dan weer niet de complotten die complottheoristen zo gretig uitventen, waarbij dan weer in de complotten wordt getrapt die subtieler zijn uitgezet. Het is een donkere gecompliceerde wereld in de ogen van Tropical Fuck Storm waarin de band twijfel bepleit, maar naar beide kanten van het spectrum en oog te hebben voor de diepere oorzaken. De formatie neemt hier een intrigerende kijk op de wereld in. In de band naast Gareth Liddiard ook bassist Fiona Kitschin, met wie hij ook in The Drones speelt, Erica Dunn afkomstig uit de formatie Mod Con is gitarist en Lauren Hammel zet haar pet nog eens recht voor ze haar drumstokjes neer ranselt. Vera belooft een avondje vol Post-apocalyptic acid punk disco scuzzheads, wat te vertalen valt naar art punk en noise rock met nu en dan invloeden van disco. Tropical Fuck Storm kwam op het toneel in 2016, op het moment dat The Drones, even een herbezinningspauze namen. Liddiard wilde wat eigen dingen doen en betrok Kitschin hierbij. Een belletje leverde Dunn op en Hammel, drumster bij de metal band High Tension, liet zich rekruteren na een avond in de kroeg. ‘Deep States’ is het derde album alweer van de Aussies. In Vera begon het overweldigend met ‘Braindrops’, stevig en resoluut, met kenmerkende zang en hele fijne koortjes van Dunn en Kitschin als ondersteuning. Iets rustiger werd ‘Chameleon Paint’ in de verf gezet, waarna Liddiard plots van het podium rende voorafgaande aan ‘Antimatter Animals’. Een nieuwe kabel voor zijn gitaar haalde hij, terwijl de oude naar een gelukkige fan voor het podium ging. Een hobbel op de weg die soepel werd opgevangen, net zoals bijna elke overgang tussen de nummers. Lauren Hammel drumde vrolijk door, vaak al het nieuwe nummer en als de rest klaar was met stemmen van de instrumenten voegden ze zich bij haar tot het nummer door de zang definitief werd ingezet. Introducties en aankondigingen waren dan ook summier en vaak niet meer dan een geschreeuwde aanmoediging. Nu en dan werd de leadzang, bijvoorbeeld in ‘Ann’, aan een ander overgelaten en nu was het Kitschin, later met vocale steun van Dunn, die het voortouw nam. Na het heftige ‘You Let My Tyres Down’ was ‘Legal Ghost’ fantastisch. De setlist meelezer zag dat nu ‘The Future of History’ op de agenda stond, maar de zanger nam een moment om dat nog eens te overdenken, terwijl hij gebogen over de setlist zat, ging een rondje langs de band en Erika Dunn zong een vlammende cover van het BeeGee’s nummer ‘Staying Alive’ die een mooi eigen karakter had, maar ook een eerbetoon was aan de songwriters capaciteiten van de gebroeders Gibb en uitgroeide tot één van de hoogtepunten van het optreden. Daarna kwam ‘The Future of History’ alsnog aan bod en was het repeterende ‘Rubber Bullies’, nogmaals een hoogtepunt. Ondertussen vloog wel eens met al die energie een microfoon standaard een bandlid of het publiek om de oren, wat alleen maar bijdroeg aan het enthousiasme en omvatte de dansvloer inmiddels een groot deel van de zaal. Na ‘Paradise’, waarmee heftig werd afgesloten maakte de zanger, net als eerder in het optreden tijdens de liedjes, gebruik van de mogelijkheden van zijn vele knopjes en pedalen om geluid te laten rondzingen door Vera. Een ovationeel applaus bracht de formatie terug voor een toegift. Nog één keer genieten van Tropical Fuck Storm en hun onverbiddelijke, vermakelijke en uitdagende show. Maar was het spektakel wel over? Weer bleef de gitaar midden op het podium geluid voortbrengen. Vera stond in afwachting tot een boodschapper uit de green room de technische staf kwam vertellen dat het de bedoeling was dat zij het uitzetten. Vermakelijk was dan als slotstuk om de zoektocht te zien naar dat ene pedaaltje tussen de tientallen die verantwoordelijk was als afsluiting van die energie uitbarsting.
Tropical Fuck Storm stelt de toekomst uit
