Tiki Black viel in de afgelopen jaren op met haar intrigerende stem, waarmee ze haar prachtige liedjes zong, vaak alleen met piano begeleiding. Voor de muzikale wereld tot stilstand kwam deed ze ook twee keer Nederland aan voor optredens. Dat was in het kielzog van haar hooggeprezen debuutalbum ‘Out of The Black’. De Britse artieste stond in Nederland toen onder andere in De Amer in Amen en op Art Carnivale in Steendam. In het buitenland inviteerden festivals als het Salford Music Festival en Words and Music Festival in het Verenigd Koninkrijk, het Karel Music Expo in Italië en het Duitse Sonne über Berlin Festival haar. Tegenwoordig woonachtig in Manchester, is ze geboren in Parijs uit ouders die in Kameroen het levenslicht zagen. Een rijke bron om uit te putten en de zangeres stelt dan ook dat ze wordt geïnspireerd door Frederic Chopin, Charles Aznavour en Dolly Parton. Als 14 jarige ontdekte ze de piano en ontwikkelde haar eigen stijl. In de jaren dat ze in Afrika woonde ontdekte ook de muziek van Caetano Veloso, Bob Marley, Herbert Grönemeyer en John Lennon, terwijl meer recent ook iemand als Manu Dibango haar inspireert. Dat lijkt een heel eclectische mix en hoewel veel van deze invloeden duidelijk hoorbaar zijn, heeft de Britse dat allemaal samengebracht met haar unieke pianospel en haar fantastische stem tot een geheel dat oprecht is, maar vooral imponerend. Waarin Tiki Black op haar tweede album nog beter in is geslaagd als op haar debuut is het incorporeren van urgentie. Al bij het intro van het openingsnummer ‘The Debt’ bouwt ze spanning op om dan met een hoge opera stem daar nog een laag aan toe te voegen, voor ze donker en dreigend het eigenlijke nummer inzet en prachtig uitbouwt met ontregelende tonen. Een bijzonder veelbelovende start die een iets verhalender vervolg krijgt in het mooie ‘A Ghost of Me’, een iets meer folky nummer dat ook net het tempo wat omlaag schroeft en met een mooie gevoeligheid en kwetsbaarheid. Haar stem heeft iets magisch, de wijsheid van eeuwen lijken er in te beluisteren. Wat intenser is ‘The Unscripted’, dat mooi aanzwelt en dat doet ook het fantastische ‘Nobody Knows’, lekker schurend en vol urgentie. Eén van de absolute hoogtepunten van het album is ‘The Other Woman’. De gelukkigen die bijvoorbeeld in De Amer haar beluisterden zal dit nummer bekend voorkomen, maar op de plaat heeft de artieste een bluesy Americana laag toegevoegd, wat het nummer prachtig maakt. Dit past ze ook toe in ‘Colour Me Blue’. Zeer gevoelig is het titelnummer, waarin Tiki Black het mooi kan laten schuren in haar stem en durft dit ook tot het haast fysiek zeer doet in bijvoorbeeld ‘Release Me’. Al met al is dit na haar prachtige, onder andere met een award voor het beste album bij The Akademia Music Awards onderscheiden, debuut nog weer een stap voorwaarts door een artieste die in haar werk het leven doorgrond, weet dat het prachtig is, maar ook pijn kan doen en brengt dat samen in haar muziek mede met dank aan haar prima muzikale begeleiding. Een album voor de echte luisteraar en wie weet brengt ook dit album haar weer terug naar Nederland.
Tiki Black – The Sound of the Broken Wand
