Zou Tiffany Pollack de inspiratie voor haar blues songs in de schoot geworpen krijgen? Als day job is ze begrafenis ondernemer in New Orleans en als ze geen troost biedt met een mooi afscheid van een dierbare, dan zingt ze de blues. Misschien niet direct, maar indirect zullen al die verhalen die ze te horen krijgt toch ook hun invloed moeten hebben. Tiffany Pollack is niet helemaal nieuw in de Nola scene. Ze zingt bijvoorbeeld bij het New Orleans Steamcog Orchestra en The Dapper Dandies en het begon eigenlijk voor haar in 2007 met Russell Batiste & Friends en haar eerste eigen band Beaucoup Crasseux die ze vormde de echtgenote van Batiste. Het was het bewijs dat genen zich niet laten onderdrukken. Als klein kind is Pollack geadopteerd in een niet muzikaal gezin. Pas op haar 25ste kwam ze in contact met haar moeder, dankzij het werk van een oom die haar opspoorde. Het bleek dat ze geboren was in een familie die over borrelde van muzikaliteit. Haar moeder was jazzzangeres en bassist, haar oma zong in de opera en opa speelde klarinet. De oom die haar vond was de bekende Americana gitarist Charles Ward en neefje Eric Johanson werkte als lead-gitarist voor mensen als Cyril Neville en Terrance Simien. Ook in haar eigen leven is dus voldoende blues te vinden. Met Johanson nam ze de plaat ‘Blues in my Blood’ op en die werd met juichende kritieken ontvangen. Dat zou best ook wel eens met ‘Bayou Liberty’ kunnen gebeuren. Vernoemd naar Bayou Liberty Road waar ze opgroeide en dat een beetje haar startpunt voor haar reis door het leven is, is het een plaat met veel prachtige liedjes. Veel blues en af en toe een meer countryachtige song of een ander uitstapje binnen de veel muziekstromingen in New Orleans. Op het album laat Pollack zich begeleiden door Brandon Brunious op gitaar, Christopher Johnson op sax, de bas is in handen bij Stoo Odom en Ian Petillo speelt drums en piano. Producer is John Németh die ook mondharmonica speelt en Pollack zelf zingt en speelt de ukulele. Hoe je een album moet openen kun je leren van ‘Bayou Liberty’. De krachtige funeral march shuffle blues ‘Spit on Your Grave’ is voortreffelijke statementsong. Een lied dat ook aan kracht en woede wint. Heerlijk zet het de toon om triomfantelijk te eindigen met fikse fluim. ‘Colors’ is dan net wat rustiger, maar nog mooier, met een mooie nostalgie en hoop, maar ook met donkere tegenstellingen. ‘Crawfish and Beer’ is een lekkere ragtime, om dan te bewijzen dat ze ook een voortreffelijke countryzangeres is in de mooie Western Swing ‘Mountain’. Een gevarieerd en prachtige opening van ‘Bayou Liberty’, dat ze opdraagt aan de dit jaar overleden oom Charles. Die variatie weet ze moeiteloos te handhaven, zonder dat dit aan de eenheid van het album afbreuk doet. ‘My Soul My Choice’ heeft veel soul invloeden en zelfs een vleug gospel in zich, om in het donkere ‘Devil in the Darkness’, robuust en met prachtig sax werk weer in de schoot van de blues terug te keren. Tot de mooiste nummers hoort het speelse ‘Sassy Witch’ en het met een lekkere retro vibe gezegende ‘I’m gonna make you Love Me’ is charmant en aanstekelijk, ook door de mooie blazers. Haar ukulele klinkt in het rustpunt van het album ‘Hourglasses’, dat bescheiden klinkt. ‘Baby Boys’ met wat Janis Joplin achtige uithalen kan minder bekoren op momenten, maar met het einde van het album met het schitterende ‘Livin’ For Me’, dat is ook zo’n lekker statement dat je moet opkomen voor jezelf, en de voortreffelijke bayou rumba ‘Do It Yourself’, een beetje haar motto in het leven, weet dat te corrigeren. Tiffany Pollack, samen met haar & Co heeft een prachtig vervolg te geven aan haar debuut. Een heerlijke plaat die iedereen zal aanspreken die houdt van de muziek die de legendarische muziekstad New Orleans heeft voortgebracht. Een album met een lach en een traan.
Tiffany Pollack & Co – Bayou Liberty
