GRONINGEN – Het was bij het allerlaatste nummer net voor het einde van de show, maar nog voor het toegift. Her en der in de zaal lichten de ogen op van de jonge bezoekers met wat meer jaren ervaring. “Disco”, klonk het en bij ‘Space Samba’ konden even de moves die in jaren 70, 80 en 90 op de klanken van Donna Summer, Chic of Earth, Wind & Fire met zoveel moeite waren geperfectioneerd weer uit de kast komen, weliswaar in de loop der tijd wat roestiger geworden. The Orielles zijn een band die zonder er ooit te spelen al behoorlijk indruk hadden gemaakt in Vera in Groningen. De platen die het aanvankelijk drietal Sidonie “Sid” B. Hand-Halford op drums, Esmé Dee Hand-Halford op bas en zang en Henry Carlyle Wade op gitaar hebben uitgebracht hadden een stil verlangen gewekt in de Groninger popzaal. Nu met Emily Zurowski op toetsen als versterking was het dan eindelijk zover dat de alternatieve discopop en indie pop van de band, die oorspronkelijk uit Halifax komt, maar tegenwoordig Manchester als vestigingsplaats laat noteren, in Groningen was te horen. Het begint eigenlijk een beetje voor The Orielles in 2018 als hun eerste album ‘Silver Dollar Moment, verschijnt en die wordt twee jaar later gevolgd door ‘Disco Volador’, waarvan op basis van de liedjes ook een film ‘La Vita Olistica’ wordt gemaakt waarbij de songs de soundtrack vormen. Vlak na het laatste album brengt de band ook het live album ‘Live at The Stoller Hall’ uit, maar hun nieuwste album ‘Tableau’ is voorlopig de kers op de taart, met dit jaar nog de EP ‘The Goyt Method’ op de koop toe. Eindelijk was het dus gelukt om The Orielles tot een bezoek aan Groningen te verleiden en de band had daar duidelijk zin in. Wat een prachtige stad, althans wat een mooie straat, complimenteerde het gezelschap de bezoekers van Vera. Op het podium ging het gelijk uptempo en mooi van start met ‘Memoirs of Miso’, waarin direct met name Henry Carlisle Wade op gitaar met veel energie uit de startblokken schoot en het hele concert zeer energiek bleef spelen. ‘Television’ was nog zo’n prettig nummer dat soms lekker ontregelde, maar het kon nog mooier bleek in ‘Beam/s’. Iets rustiger met een mooi synth intro, had deze song fijne wat dromerige zang, scherp gitaarspel en mooie toetsen klanken van Emily Zurowski. Een prima toetsenist die rustig en bescheiden, maar geconcentreerd haar bijdrage leverde. Dit nummer werd steeds steviger en ging naadloos over in het even sterke ‘Airthight’, dat wat heftiger was en waarin even de zang van Esmé Dee Hand-Halford wat leek te worden overvleugeld, maar dit werd snel gecorrigeerd. Na een wat rommeliger duet tussen de zangeres en gitarist was ‘Bobbis Second World’, weer prachtig en erg aanstekelijk. Nu en dan kunnen er wat puntjes op de i. Op een aantal momentjes mocht de zang wat brutaler afgezet worden tegen de muziek en in de aankondigingen was het nu vooral anekdotisch. Spreekstalmeester was Wade, die een fijne verteller is, maar af en toe best even op een liedje mag ingaan verder dan het noemen van een titel. De band zelf was prima met mooie zang, soms gevoelig, een andere keer dromerig of juist wat resoluterer in de vocalen. Het tempo werd er mooi ingehouden door de wat verstopt zittende Sidonie B. Hand-Halford die zich een prima drummer toonde in bijvoorbeeld ‘Chromo II’ dat een hele fijne stop & go had en een lekkere progressie. Erg mooi was ook ‘The Room’ waarin de zang soms fluisterend was over fijne drums en prima toetsenwerk, waardoor een mooie gelaagdheid ontstond. Na het rustigere ‘Stones’ was einde prachtig met het mooie ‘Transmission’ en het lekkere dansbare ‘Space Samba’. Nog twee extra als toegift, want dat verdiende dit fijne concert zeker met ‘Sunflower Seeds’ dat soms heel klein werd gehouden en dat weer uitbarstte en het urgente ‘The Instrument’ als afsluiting. Een band die zijn reputatie waar maakte en vast nogmaals naar Groningen komt en hopelijk met wat meer platen op de merchtafel, want die waren de voorgaande avond al uitverkocht.
The Orielles hebben het naar hun zin in Vera
