Het was één van die juweeltjes van Eurosonic afgelopen januari. In haar thuisland Ierland was haar ster al rijzende en met haar juichende ontvangen album ‘First Prize Bravery’ heeft Sorcha Richardson haar naam neergezet als een folkpop/ Indie-Pop songwriter van het hogere echelon en dat wil toch wat zeggen in Ierland. Met dat album in de rugzak kwam ze naar Nederland. De basis van haar doorbraak ligt misschien wel in New York. Daar trok Sorcha Richardson heen om haar kunde in nobele kunst van het songwriting aan te scherpen. Met succes, een volwassen en zeer vaardige schrijfster van liedjes keerde terug naar Ierland met dit album als bewijs. Voor dit album was Richardson een succesvol spotify artieste die her en der een prachtig indie-pop liedje dropte en daar al veel succes mee had. Met dit album bewijst ze dat ze niet alleen individuele mooie liedjes kan brengen, maar ook op album niveau kan scoren. Het zijn liedjes die op het eerste gezicht gemakkelijk in het gehoor liggen, ja zelfs lekker blijven hangen, maar aan de andere kant blijven ze ook steeds een andere kant van zich tonen. Een dubbele bodem die wat luisterwerk behoeft en de nummers eigenlijk steeds mooier en meer diepgang geven. Het begint fijn melancholisch met ‘Honey’, wat een rustig begin is niet zonder een melancholische ondertoon. In het openhartige nummer laat een toevallige ontmoeting haar vragen stellen aan zichzelf, Vlotter is ‘Don’t Talk About It’ met lekkere riffs die het nummer pit geven. Elk nummer heeft een uitgesproken eigen karakter en toont zijn individuele schoonheid. Een mooie dominante piano geeft donkerte aan in ‘Oh Oscillator’ en het indrukwekkende ‘Driveway’. Elk liedje verkent een ander aspect van relaties. Trekt een andere la open of geeft een ander standpunt weer. Het is een album over volwassen worden ergens tijdens die reis van Dublin naar New York en vice versa. Het zijn prachtige teksten die Richardson heeft, maar de echte ster van het album is de zang. Relaxt en prachtig laat ze haar stem diep in de emotie doordringen, zonder dat het opvalt. Het maakt het een prachtig album waarop Richardson op steeds een andere manier en met steeds andere instrumenten haar verhaal verteld en haar gedachten en herinneringen sorteert, zoals in ‘Red Lion’ waarin ze liefdevol haar gedachten terug laat gaan naar een tijd waarin het leven simpeler was. ‘False Alarm’ en ‘Twisting the Knife’ zijn dan weer wat meer donkere liedjes. Elk liedje schreeuwt dat hier een geweldige songwriter volwassen is geworden die met hulp van producent Alex Casnoff voor elk liedje de juiste aanpak heeft gevonden. Een album om vaak te her beluisteren en een prachtige artieste die is opgestaan.
Sorcha Richardson – First Prize Bravery
