Het is een album geworden die, door omstandigheden, een heel persoonlijke lading heeft gekregen. Single Girl, Married Girl is het project van songwriter Chelsey Coy met haar band. Vlak voor Het is de opvolger van het album ‘Spark’ uit 2017. Het album is strikt genomen een weergave van het leven van drie generaties vrouwen, maar gedurende het tot stand komen van het album werd bij Gary Knight, echtgenoot van Coy en mede schrijver van de liedjes, kanker geconstateerd en onderging hij meerdere operaties en alsof dat nog niet genoeg was overleed de broer van Knight ook nog als gevolg van een overdosis en over hem werd het afsluitende ‘The Flood’ geschreven. Een album dus dat op verschillende lagen dicht bij het hart van Coy ligt. Dat is ook te horen op de zeer intense en betrokken manier van zingen. “Toen we dit album schreven, hadden we geen idee hoe het ons eigen leven weerspiegelde en waar het een voorbode van was: verlies, verder gaan, verandering, twijfel, kunst, radeloosheid en liefde .” Voor het album werkte ze nauw samen met de rest van de band bestaande uit Charlie Rauh op gitaar, Oskar Haggdahl op drums, bassist John Gray en Shannon Soderlund met backing vocals. Er trad ook een aantal gasten aan met Thad DeBrock op pedal steel, de zelf ook net een album uitgebracht hebbende Mary Lattimore met haar harp, Philip Kronengold op piano, gast banjo speler is Burt Levine, Callie Galvez op cello en last but not least Haruka Horii speelt viool. Terug naar het album, het vertelt de levensverhalen in elf liedjes van een grootmoeder, haar dochter en een kleinkind. Het geeft ook verschillende periodes weer. De jaren 50 op het platteland, de rebbelerende jaren 60 en het digitale tijdperk. Muzikaal geen eenvoudige klus om dit aan één te breien, maar Single Girl, Married Girl slaagt daar wonder wel in. Het album begint met één van de mooiste liedjes met het met zacht banjospel ingeleide ‘Walking on Water’. Een heerlijke vertelling, met prachtige zang. Het tempo gaat omhoog in ‘So She Runs’, dat mooi is, maar niet die elegante pracht van de opener heeft. Die wordt wel benaderd door ‘Wreck Cut Loose’. Ook zo’n fraaie rustige song, met mooie rustige zang en, zoals op het hele album, een fijne muzikale begeleiding. Het vlottere ‘Looking’ is de aanloop naar ‘A Widow’. In ‘Scared to Move’ is er een hoofdrol voor de harp van Mary Lattimore. Het geeft het nummer een lichtere lading en contrasteert fraai tegen de zwaardere zang en licht die op. ‘Secret’ is wat steviger met mooi gitaar spel. Tot de mooiste nummers van het album hoort ook ‘Hurt Her So’, rustig en gevoelig met wederom mooie zang. Tegen het einde wordt het fantastisch. ‘Runaway’ maakt rustig erg veel indruk en beklijft. Mooi verhalend en folky met een fijne vlotheid en mooie harmonieën weet ook ‘Control’ te overtuigen. Het allermooiste, het meest indrukwekkende vol met emotie is echter voor het laatst bewaard. ‘The Flood’ maakt een enorme indruk, als nummer over de dood van haar zwager. Een fijne tekst, met prachtige pedal-steel accenten, is dit de zoektocht naar een jonge die niet kan zwemmen, een mens dat zich niet in het leven staande kan houden. Een heerlijke song, met een betekenis. Een heel fijn album, begonnen met veel ambitie, geëindigd met een compleet andere lading, maar prima op de plaat gezet.
Single Girl, Married Girl – Three Generations of Leaving
