GRONINGEN – Het was niet de eerste keer dat Sinead O’Brien in Groningen neerstreek. Vooraf het concert op Noorderzon werd her en der in de voorbeschouwing nog wel eens fijntjes verwezen naar haar optreden tijdens Eurosonic in Groningen. Een beetje die Nirvana en U2 vibe die ook in Groningen stonden voor de echte roem kwam. Sinead O’Brien is met haar krachtige poëtische post-punk ook hard op weg namelijk. Haar recent verschenen debuutalbum ‘Time Bend And Break The Bower’ maakt indruk, ze werkt met tal van mode ontwerpers, trad op met Duran Duran en bekwaamde zich in de dans. Sinds ze voor het eerst in Groningen kwam heeft de uit Limerick in Ierland, maar in Londen woonachtige zangeres zich gemanifesteerd als een eigenwijze artiest, niet gericht op het bekoren van iedereen, maar wel een zangeres met ambitie die een lekkere show kan neerzetten. Dat deed ze zeker in Groningen, waar ze imponeerde. Begeleiders Julian Hanson op gitaar en Oscar Robertson op drums zetten ‘End of Days’ in voor Sinead O’Brien zich op het podium meldt. Gehuld in rookwolken combineert ze voordrachtkunst met zang in deze stevige opening, Even wat kalmer opent ‘There Are Good Times Coming’, maar ook dit nummer kent een mooie ontwikkeling naar een zekere heftigheid en felheid, wat het ook en gevoel van urgentie meegeeft. Een erg mooi nummer, dat nog wordt overtroffen door ‘Holy Country’. Dit is een donkerdere sound met in de zang van O’Brien een zekere dwingendheid, die niet de aandacht vraagt, maar eist. Het geeft deze song een prachtige intensiteit. Op het podium merk je dat de ontspanning er steeds meer is. Aanvankelijk kijkt de zangeres vooral zeer geconcentreerd, maar naar verloop is er steeds vaker een lach en zingt ze haar liedjes steeds meer ook echt voor het publiek, waarbij ze de persoon die vlak voor haar staat steeds diep in de ogen kijkt en het zo heel persoonlijk en intiem maakt. Schaars zijn de aankondigingen, maar in zo’n festival setting op het ruime Noorderplantsoen is dat jammer, maar overkomelijk. Toch zou het goed zijn als ze ook in haar aankondigingen iets meer het publiek betrekt, want niet iedereen staat vooraan. ‘The Rarest Kind’ is dan een rustpunt, met prima spel van Julian Hanson. Een rustpunt die haast van nature resulteert in het hoogtepunt ‘Girlkind’. Een nummer met dominantere beat van Oscar Robertson en ook nu die stembuiging die luisteren imperatief maakt. Een nummer dat indruk maakt als het je steeds verder meevoert in de heftigheid. Accenten worden onderstreept met een sprong, waarbij de hakken hard de boodschap benadrukken op de houten bühne. De meeste nummer die deze avond op de setlist staan zijn van het album, maar er is één vreemde eend in de bijt en dat is ‘Kid Stuff’ wat eerder werd uitgebracht in verschillende versies. Postpunk is de omschrijving van de sound van Sinead O’Brien. In de loop van het concert mixt ze wel wat andere invloeden hier door heen, maar nergens zo sterk als bij de laatste twee nummers. ‘Like Culture’ wordt aangekondigd als dansnummer en heeft een zekere vlotte disco vibe en ook hierin kan de bewegelijke zangeres wederom haar energie in kwijt. Het sluit dan af met de elektro beat van ‘Spare For My Size, Me’. Op een festival is een toegeeft, in verband met tijdmanagement, niet gebruikelijk, maar de enthousiaste reacties doen de band terug komen met Hanson die vragend 1 vinger opsteekt. Die ene song is dan het prachtige ‘Taking on Time’ waarbij het nog een keer genieten is van die energieke voordracht en het onontkoombare ritme van dit nummer. Een verrassend en heerlijk optreden van deze Ierse poëet en haar band.
Sinead O’Brien imponeert op Noorderzon
