NEW BRUNSWICK – We volgen vanuit New York City de weg via Staten Island naar het zuiden tot we bijna aan de kust staan. Daar laten we de kustlijn gaan en rijden een kort stukje inlands naar New Brunswick NJ. Een rustig universiteitsstadje. De stad is daarnaast vooral bekend als Hongaarse stad, hoewel de laatste jaren ook veel andere groepen zich er hebben gevestigd, zoals bijvoorbeeld veel mensen met een Aziatische achtergrond. Dat is niet de reden voor het bezoek aan de rustige en deze koude zonnige dag wat slaperige stad. Die reden staat ons al op te wachten. Marissa Paternoster en Michael Abbate zijn twee van de drie leden van Screaming Females. Deze band komt op 22 maart naar Vera in Groningen met “indierock in haar meest pure vorm”, aldus de PR afdeling van Vera. Jarret Dougherty de drummer ontbreekt door andere verplichtingen, maar nog net voor een lange rondreis door Europa begint heeft het duo nog even alle tijd voor nadere uitleg over de muziek en drijfveren van deze band die al jaren aan de weg timmert.
Die rondreis laten we daar eens mee beginnen. Vanaf 26 februari als de eerste show in Parijs op het programma staat trekt Screaming Females eerst naar het Zuiden om via onder andere Spanje en Italië in Midden-Europa te belanden om daarna de schreden te richten naar Scandinavië om uit eindelijk via Kopenhagen te belanden in Nederland waar met shows in Vera en in Rotterdam er uiteindelijk een punt wordt gezet achter deze Grand Tour. Bassist Michael Abbate grijnst: “Het optreden in Vera is aan het einde van onze tour, dus hebben we vier weken aanéén kunnen oefenen en warm spelen voor we op het podium in Vera staan. Het gaat dus absoluut een messcherpe rock and roll show worden.” Marissa Paternoster kijkt eerst verbaasd opzij naar haar bandgenoot om daarna te bevestigen: “Hopelijk wordt het inderdaad een erg goede rock and roll set waarbij ik er in slaag om de juiste noten te spelen. Wat betreft de hele tournee, ik vind het altijd geweldig om nieuwe plekken te bezoeken, maar ik hou ook erg van Krakow in Polen dus dat is ook een optreden waar ik al naar uitkijk. Over het algemeen ben ik altijd erg blij dat ik mag spelen voor mensen die betrokken genoeg zijn om te luisteren.” Ter afsluiting formuleert Abbate dan nog wat persoonlijke doelen: “Ik wil heel graag een paar woorden leren in een heleboel verschillende talen. En veel verschillende landschappen zien en heel veel nieuwe mensen leren kennen”, klinkt het in toenemend enthousiasme.
“Mijn vader heeft me gitaar leren spelen toen ik veertien jaar oud was”, gaat Marissa Paternoster dan terug in de tijd als we het krijgen over de oorsprong van de band en hoe beide in de muziek zijn terecht gekomen. “Ik was me net gaan interesseren voor rock muziek en hield erg van bands als Nirvana, Hole en Pixies. Mijn vader vertelde dat het niet heel erg moeilijk zou zijn om te leren om Nirvana liedjes te spelen. Hij heeft me wat akkoorden geleerd en eigenlijk was dat het begin. Ik ontdekte daarna bands als Bratmobile, Sleater-Kinney en Gossip en daarna wist ik zeker dat ik ook in een band wilde spelen. Dat was mijn droom. Ik was in vaste overtuiging dat als ik niet in een band kon spelen, ik het niet zou overleven.” Mike Abbate heeft het stil aangehoord, maar gaat nu in om zijn eigen historie. “Ik ben, zolang ik me kan herinneren, al geboeid door muziek, maar het kwartje viel pas dat ik dat ook kon doen toen ik als tiener in aanraking kwam met punk en psychedelische bands. Dat waren platen die meer menselijk klonken en voelden. Waar je kon horen dat de bands niet perfect waren en dat gaf me het geloof dat ik dat ook wel kon. Tegen de tijd dat we onze eerste band hadden, had ik het gevoel dat ik voor altijd wilde doorspelen. Het gevoel dat je krijgt als je samen met anderen harde geluiden maakt is moeilijk uit te leggen. Ik denk dat muziek en ritme mensen verbind op heel veel verschillende manieren en om dat te kunnen doen met een paar andere mensen, al is het maar voor een moment, geeft een geweldige kick.
Dan duiken we in de verdere historie van de Screaming Females. Een band die inmiddels al met succes bijna 15 jaar bestaat. “Zullen we maar de korte versie vertellen”, kijkt Paternoster naar Abbate en zonder op een antwoord te wachten steekt ze van wal. “Mike en ik zijn bevriend sinds High School. We samen samen in onze eerste band. Ik heb Jarrett ontmoet toen ik op college zat en Mike nog op High School. Jarrett vertelde dat hij een drummer was. Ik vertelde hem dat we net een drummer nodig hadden in onze band en dat hij dat kon worden. Ik werd uitgenodigd door Jarrett om eens samen muziek te maken en dat klikte eigenlijk meteen. Na een paar van dergelijke sessies heb ik Mike en Jarrett aan elkaar voorgesteld. Mike kwam langs om mee te spelen en dat was het begin van Screaming Females, dat al snel daarna vorm kreeg.” Abbate vult daarop aan: “Vanaf het eerste begin voelde het heel vanzelfsprekend om samen te spelen. Het was eigenlijk onmiddellijk duidelijk dat we uitstekend functioneerden als rock and roll unit, dus ja, het was een prima idee om samen muziek te gaan maken. We zijn het ons dan ook scherp bewust hoeveel geluk we hebben en wat voor privilege het is, dat we samen al zo lang dit mogen doen. We zijn zo bevoorrecht dat we door onze creatieve expressie de wereld mogen rondreizen en nieuwe mensen kunnen ontmoeten. We werken er ook erg hard voor om dat in stand te houden. ” Paternoster lacht dan: “Het is verrekte moeilijk om dit zat te worden hoor als je rondreizen en muziekmaken je baan mag noemen”
Indierock in haar meest pure vorm kenmerkt de sound van Screaming Females. Marissa Paternoster gaat daar op in: “Screaming Females is nooit een praatclub geweest waarin we muzikale richtingen bespraken en hoe het ‘zou moeten’ klinken. We spelen wat goed voelt en wat van nature aan de oppervlakte komt. Onze collectieve smaak verandert steeds en die veranderingen hoor je terug in onze catalogus.” Abbate gaat hier op verder. “Onze sound is volledig organisch. Er is echt nooit over gediscussieerd. Het is altijd geweest wat we met zijn drieën te voorschijn toverden zonder regels vooraf wat betreft stijl of presentatie. Dat is, voor mij, erg bevrijdend als het aankomt op het schrijven van liedjes. Niets wordt weg gegooid omdat het niet voldoet aan een Screaming Females sound, want Screaming Females heeft niet één soort van vibe.” Paternoster neemt dan weer over: “We oefenen eens per week. Meestal komt dan iemand met een riff of een concept op de proppen en dan proberen we met ons drieën wat vlees op die botten te krijgen van het liedje. Heel af en toe brengt Mike of ik ook liedje in dat al bijna klaar is. We staan ook daar voor alles open.” Paternoster schuift het laatste album ‘All at Once’ over tafel. “Luister zelf maar. We hebben als doel muziek te maken dat onze interesse blijft houden als muzikant en band en wat weerklank heeft bij hen die er voor kiezen om te luisteren.”
Het is tijd om weer afscheid te nemen. Marissa Paternoster en Michael Abbate lopen nog even mee door New Brunswick. “Het is een college stad waar nauwelijks rendabele podia waren voor kunst of muziek, speciaal niet voor punkshows voor alle leeftijden. We hebben in deze stad onze eigen plek moeten kerven om dat te kunnen organiseren. Ik denk dat daar onze werkethos is gevormd. We waarderen de gemeenschap en langdurige vriendschappen.” Dan is de de plek voor het voorlopige afscheid bijna bereikt. Er is nog net tijd voor de Abbate om nog iets te vertellen over de DIY scene in New Brunswick, voor het vliegtuig met de Screaming Females vertrekt richting Parijs. “De DIY muziek scene in New Brunswick is wat voor mij het belang onderstreept van een gemeenschap en van persoonlijke daadwerkelijke interactie waarbij je elkaar echt kunt aankijken. Ik ben heel erg dankbaar dat ik mijn deel heb kunnen bijdragen aan die gemeenschap en dat we er in vergroeit zijn. In onze eerste jaren als band traden we vaak op in steden zoals New Brunswick die een florerende underground hadden en een echte muziekscene. Het was voor ons een inspiratie om te zien dat mensen zelf aan de slag gingen om zelfstandig zoveel mooie muziek te releasen.” Screaming Females gaat dus nu heel Europa door om in optima forma te verschijnen in Groningen op 22 maart op het podium van Vera.