AMEN – Muziek kan je doen reizen. Letterlijk, maar zeker ook figuurlijk. Diana Jones had het letterlijk gedaan. De Amerikaanse zangeres nam echter haar toehoorders tijdens haar optreden in De Amer in Amen mee op een reis langs de Appalachen, waar haar muziek zo sterk de wortels en ook haar familie zijn geschiedenis in de bergen heeft uitgekerft. Op deze avond waarbij werd stilgestaan bij de betekenis van de vorig jaar overleden programmeur Jan de Haan voor De Amer. Een muzikaal eerbetoon die in het teken stond van zijn voorliefde voor de vrouwelijke zangstem. Dan doe je absoluut Jan een plezier als je daarvoor Diana Jones uitnodigt en heb je een fijne karakteristieke zangstem te pakken. Jones begon haar optreden mooi en vlot, maar al snel was er ruimte voor verdieping met het sterke ‘Gold Mine’ en het fantastische ‘Cold Grey Ground’, a cappela gezongen met haar fraaie stem. Het zijn liedjes die hun oorsprong hebben in de familie geschiedenis van Jones. ‘Gold Grey Ground’ is geschreven op verzoek van haar oma op diens sterfbed en een eerbetoon aan de gedeelde liefde van haar opa en oma was en daarmee een mooi en dierbaar nummer dat ook erg paste bij het karakter van deze avond in De Amer. Jones ontdekte dat ze was geadopteerd en vond haar andere familie terug in de Appalachen. Ze omarmde daar ook de muzikale folkcultuur van deze bewoners van de bergen. Liedjes over het harde leven in de mijnen, maar ook over de schoonheid van het land en de tradities die ter plaatse zijn gevormd. Het mooie ‘Humble’ inspireerde tot nederigheid en dankbaarheid en ook prachtig was ‘Cracked & Broken’. De ervaren zangeres vertelde op rustige wijze het verhaal achter elk lied. Een voorbeeld hiervan was een klassieker op het Jones repertoire ‘Henry Russell’s Last Words’. Henry Russell emigreerde naar Amerika om te gaan werken in de mijnen en ooit zijn zo geliefde bruid over te laten komen. Met hard werken lukte dat, maar het noodlot sloeg toe en Russell raakte met veel andere mijnwerkers tijdens een instorting afgesloten. Terwijl de zuurstof opraakte schreef hij een laatste liefdesbrief aan zijn vrouw wat Jones verwerkte in een emotioneel lied. Een even goed verhaal en een zo mooier nog mooier lied is ‘Pony’. Het is het verhaal van haar opa Robert Lee Maranville. De man die haar muzikaal onderwees in de folk, maar ook iemand met een Cherokee achtergrond waar hij eigenlijk nooit over sprak, bang dat zijn nakomelingen uit huis geplaatst zouden worden. Haar solo bijdrage aan deze prachtige muzikale avond eindigde Jones met het vlottere ‘Better Times Will Come’. Na het applaus kwam Jones nog één keer terug voor een toegift, maar niet alleen. Samen met de Nederlandse zangeressen (overigens ontdekte Jones recent dat er ook nog Nederlands bloed in haar aderen stroomt, afkomstig uit Nieuw Amsterdam) Lea Kliphuis en Stéphanie Struijk zong ze een nummer dat Warren Zevon schreef op zijn sterfbed. Het prachtige ‘Keep Me In Your Heart’ was een fantastische afsluiting van een avond in het teken van het sterven, maar ook een dankbare kijk op wat was.
Schitterende Diana Jones brengt Appalachen tot leven in Amen
