SCHEEMDA – Glaasje thee in de hand, zo banjert Roufaida Aboutaleb welhaast onopgemerkt door de fabriekshallen van De Toekomst in Scheemda. De productie van strokarton is omgeruild voor het maken van klanken en cultuur tijdens de jubileum traditie van het festival Grasnapolsky. Nog een anderhalf uur dan mag Roufaida haar bijdrage leveren. Ze maakt een bemoedigend praatje met Porselain Id, die klaar staat om zijn optreden te geven en verdwijnt dan in de coulissen om zich voor te bereiden op haar eigen show. De Rotterdamse zien we weer als ze uit de coulissen opduikt voor haar optreden. Haar naam groeit snel. Aanvankelijk als Southbound, maar nu onder eigen vlag. Prachtige optredens op mooie festivals en haar opvallende muzikale keuzes om indie pop en folk te combineren met haar Marokkaanse en zelfs Mediterrane roots en daarbij een totaal eigen geluid te hebben zorgt ervoor dat ze voor ze een album uit heeft nu al een grote groeiende groep volgers heeft. Overigens brengt Roufaida aanstonds dan alsnog haar debuut EP uit. Op Grasnapolsky stond ze wat ongelukkig. De bar was te dicht bij het podium, waardoor de soms luidkeelse bestellingen duidelijk hoorbaar waren. Voeg daarbij het rumoer van de doorgang en zo halverwege haar optreden de door druppelende geluiden van een soundcheck en het was duidelijk dat het enige lenigheid van de artieste en het publiek, alsmede scherp gespitste oren, niet een overbodige luxe waren. Wat betreft stille kleine kwetsbare singer songwriters heeft Grasnapolsky voor 2024 nog enig denkwerk te doen, want ook andere acts hadden hier last van. De guembri, een prachtig snaarinstrument, heeft een bezwerende sound en hiermee kleurde de zangeres haar openingsnummer ‘Midsummer’. Hierna stapte ze over naar de gitaar voor ‘Canvas’ dat zich kenschetste met een mooie intensiteit in dit rustige nummer. De fijne stem van Roufaida gebruikt ze niet alleen om te zingen, maar ze praat de nummers, soms gelardeerd met wat gekunsteld overkomende straattaal, ook heel fijn aan elkaar met vaak een inhoudelijke toelichting, een anekdote, de vraag om te luisteren en en compliment voor de mensen die doodstil zijn om maar niks te missen van het moois. Via het mooie ‘Barner’ werd sterk opgebouwd naar een fantastisch mooie middengedeelte waarvan ‘Don’t Bend’ het eerste nummer was met wederom de guembri. Dat is op een festival een goed doordacht tactisch plan. Immers veel mensen komen nog binnenlopen na het begin, of denken alweer aan de volgende act en schuifelen naar een nieuw podium bij de laatste nummers. Door haar mooiste nummers centraal op de set lijst te zetten en niet naar de muzikale climax op het einde toe te werken, speelde ze dit op het moment dat ze het meeste publiek had. Tot dit speerpunt van het optreden hoorden ook het vlottere en erg sferische ‘Pillows’ en het wat zwaardere ‘More to Us’, waarin Roufaida prakkiseert over het opgeven van de wereld waar we zo slecht voor zorgen en de mensheid in het algemeen, maar dan toch de lichtpuntjes treft om door te gaan in dit zo herkenbare nummer. Als rustpunt het wat kleinere ‘Beirut’ om daarna nogmaals de muzikale sterren aan te raken in het rustig tokkelende maar oh zo mooie ‘One Day’. Haar Arabische invloeden, die zo prachtig worden verwerkt in haar nummers, kregen nogmaals een vette onderstreping in ‘Kalimat’, wat gebaseerd is op een Syrisch gedicht. Het publiek werd terug de fabriekshallen in gestuurd met ‘Splendour’ en er voor Roufaida vast wel weer een kopje thee klaar stond om har prachtige stem gesmeerd te houden. Haar EP verschijnt snel, maar het is oppassen, want haar agenda toont bijna alleen optredens in België en dit prachtige talent willen we ook heel graag in eigen land koesteren. Haar ingetogen indiepop waarin de Noord-Afrikaanse diaspora weerklinkt is ook een verrijking van ons land.
Roufaida legt het zwaartepunt in het midden
