GRONINGEN – Nog niet zo heel lang geleden gaf Roufaida een prachtig optreden op het festival Grasnapolsky in Scheemda. Mooi, en kwetsbaar weet Roufaida Aboutaleb haar Nederlandse, Rotterdamse en Marokkaanse wortels aan één te smeden tot prachtige folk en popsongs. Een ontdekking die de afgelopen periode omarmt is, helemaal nu ze ook haar EP heeft uitgebracht en inmiddels tal van festivals kan afstrepen van dat lijstje, waar eigenlijk elke Nederlandse artiest wel wil hebben gespeeld. Het geeft haar ook de nodige ervaring en podium kilometers om nog beter haar show te kunnen presenteren. Veel staat ze in België, maar gelukkig komt de artieste uit Nederlands prominentste haven stad ook regelmatig naar het Noorden en het was interessant om te zien hoe deze artieste zich had ontwikkeld in afgelopen periode. Die gelegenheid diende zich aan in De Oosterpoort in Groningen bij Spot. Een kort, maar zo bleek, krachtige show, waarin Roufaida enige hulpmiddelen inschakelde om een bredere sound en robuuster geluid te bewerkstelligen en dit heel prettig uitpakte. Dat bleek onmiddellijk bij het openingsnummer ‘Midsummer’. Het is een nummer met de guembri, een luit-achtig snaar- en percussie-instrument dat veel wordt bespeeld in Marokko en omliggende landen. Het is van oorsprong een instrument van Gnawa-musici. Met de snaren kan zowel een melodie als bastonen worden voortgebracht en heeft een erg bezwerende sound, waarin de woestijn en zijn betoverende kracht terug komen dat vaak werd gebruikt in religieuze muziek, maar tegenwoordig, zoals bij Roufaida, ook populaire toepassingen kent. Een intrigerende klank die werd ondersteund met elektro en uit dat doosje kwam ook mooie achtergrondzang in een nummer over wasgoed in de wind. Het gaf de solo artieste meer mogelijkheden, zonder afbreuk te doen aan het optreden, en vooral wat meer power. Voor ‘Canvas’ wisselde ze naar gitaar en dat was meer ingetogen en zo een mooie scheiding met ‘Barrier’, waar ze voor het eerst publieksparticipatie vroeg door mee te klappen. Een lied met een prachtige progressie, waar de kalmte steeds meer terrein verloor en het tempo werd opgevoerd. Ze heeft een geheel eigen geluid, een mysterieuze en meeslepende sound, waarin Arabische en Noord-Afrikaanse invloeden en Rotterdamse indiepop hun inbreng hebben. Prachtig is ‘Don’t Bend’, dat aan robuustheid wint met stevige percussie om daarna rustig en intens in de voetafdrukken van de legendarische Fairuz te stappen voor een ode aan de stad ‘Beirut’. ‘One Ray’, was mooi, maar weer een rust moment waarna Roufaida haar optreden afsloot met erg mooie ‘Kalimat’ dat is gebaseerd op een gedicht van de Syrische poëet Nizar Qabbani. Met mooie, korte maar inhoudelijke aankondigingen toont ze alles in woord en lied, wat in haar huist. Als warme kadetjes of warme khobz gingen de ep’s over de merch tafel na afloop, en terecht. Wat misschien nog ontbreekt is dan beweging. Door de instrumenten is het, per definitie, nog al statisch en daarin kan dan nog winst worden geboekt met een band of wie weet dansers of bedenk eens wat om de show nog wat verder uit te bouwen, maar muzikaal zit het helemaal snor bij Roufaida en het blijft boeiend om te zien wat de volgende stap is in de progressie van deze artieste. Duidelijk is, we mogen haar koesteren.
Roufaida komt steviger uit de hoek
