LEEUWARDEN – Ze gunde het publiek even de tijd om stil te worden, een blik naar wat mensen die nog niet door hadden dat de rest al stil was, maakte de verwachting voelbaar. Roufaida vroeg aandacht en kreeg het haast vanzelfsprekend en dat was meer dan terecht, want in Neushoorn tijdens Welcome to the Village in Leeuwarden bracht ze prachtige liedjes die het verdienden om stil naar te luisteren, maar ook om te participeren en van te leren en vooral te genieten. In haar muziek vangt deze Rotterdamse haar Noord-Afrikaanse roots en combineert dat met de invloeden van indie artiesten als Björk en Aldous Harding tot haar eigen sound. Deze invloeden vormen een gelukkig huwelijk, maar ook een relatie die de nodige spanning met zich meebrengt en dat is de basis voor fijn luisterwerk. Roufaida Aboutaleb is al een aantal jaar druk doende om zich te profileren. Aanvankelijk onder de naam Southbound. Waar ze hoge ogen op de Grote Prijs van Rotterdam en De Grote Prijs van Nederland, maar ook als podcast maker. Tegenwoordig is ze veel gevraagd onder eigen naam en met prachtige bescheiden indie pop weet ze die ervaringen te gebruiken voor erg mooie optredens waarin ze steevast indruk maakt. Dat was niet anders in Leeuwarden. De laatste sprekers zwegen en in die stilte zette de zangeres ‘Canvas’ in. Een prachtige stem vormt direct aanleiding om in dit rustige tweetalige nummer de oren nog extra te spitsen, helemaal als ook de necessiteit toeneemt gedurende het nummer. Een mooie opening die onmiddellijk de lading dekt en je vooruit laat kijken naar wat te verwachten en je alle reden geeft om niet elders van het festival aanbod te gaan genieten, maar juist hier te blijven. Een nummer dat je aan je jasje trekt en vertelde te blijven. Hierna pikte ze het tempo wat op in nog zo’n schitterende Oosterse cross-over om daarna uit te komen bij het eerste echte hoogtepunt van het optreden ‘Don’t Bend’ waarvoor ze haar guembri pakte. Dit Marokkaanse snaarinstrument is zeker geen alledaags instrument op Nederlandse poppodia, maar Roufaida bewees in dit felle nummer, dat in dit instrument veel mogelijkheden zitten. Steeds weer benadrukte ze hoe de vermenging van culturen je ook kan verrijken. Midden in de Sahara schreef ze ‘Splendor’, een omgeving die door zijn pracht en weidsheid ook je eigenlijk dwingt om vragen te stellen. Schitterend overtuigde Roufaida daarna in ‘More to Us’, een nummer dat ze bracht vol rust maar met een mooie standvastigheid en overtuiging. Het zijn dit soort liedjes die er nog net even boven uit steken die de kruidige Ras el Hanout in de Hollandse stamppot zijn. Fijn ging het verder waarbij de zangeres regelmatig haar liedjes even kort en prima toelichtte, steeds het contact met haar publiek goed in de gaten hield en er voor zorgde dat er stil naar haar liedjes werd geluisterd, want het waren liedjes om naar te luisteren. ‘Pillows’ had een fijne urban vibe over zich, want naast de Sahara voelt ze zich ook thuis in de stad en fantastisch bewaarde ze met ‘Kaumas’ het mooiste tot het laatste. Juist in de cross-over tussen haar Nederlandse en Marokkaanse roots zit de kracht van Roufaida die de belofte van Southbound lijk in te gaan vullen en veel belofte toont. Nu en dan nog iets uitgesprokener mag het worden, wellicht een muzikale begeleider en iets meer het randje opzoeken, maar er is nog veel te verwachten van deze Rotterdamse.
Roufaida dwingt de stilte af
